Τι να πεις τώρα για το καινούριο album των Grave Digger; Λες και πρόκειται να επηρεάσεις κανέναν, αυτοί που είναι να το ακούσουν θα το ακούσουν ό,τι και να γράψω και αυτοί που δεν είναι να το ακούσουν το ίδιο. Αλλά επειδή πρέπει να δικαιολογήσω και τη θέση μου εδώ μέσα πρέπει να γράψω πέντε πράγματα.
Αρχικά ξεχάστε το ομώνυμο – και πρώτο κομμάτι. Γενικά ξεχάστε τα πρώτα κομμάτια. Ο δίσκος, εντελώς αντίθετα από ό,τι έχουμε συνηθίσει, έχει μια τάση να γίνεται καλύτερος όσο προχωράς, δε ξέρω γιατί το στήσανε έτσι. Ακόμα και το “Laughing with the Dead” με το κάπως αστείο refrain – απλά ακούστε το – είναι σχετικά ωραίο κομμάτι. Τα “Kingdom of the Night” και “Bucket List” δε, τα δύο bonus tracks από το special edition, είναι από τις καλύτερες στιγμές του album.
Σε τεχνικά επίπεδα επίσης μια χαρά είμαστε. Ωραία παραγωγή, πιάνει αυτό το 80s συναίσθημα που υποθέτω πως ψάχνουν οι Γερμανοί χωρίς να ακούγεται επιτηδευμένα retro ή κάτι τέτοιο. Η φωνή του Boltendahl είναι μονίμως φορτωμένη με δευτερότριτες, αλλά αυτό φαντάζομαι είναι και αναγκαιότητα από ένα σημείο και μετά. Το όλο “we are true metal fighters” concept είναι λίγο γραφικό όταν σερβίρεται από 50άρηδες το ‘17, αλλά προσωπικά δεν έχω τέτοια κολλήματα και για να διαβάζετε κριτική για τον 18ο δίσκο των Grave Digger υποθέτω πώς ούτε κι εσείς έχετε. Απλά πώς να το κάνουμε, μετά από τόσα χρόνια κάπου στερεύεις από ιδέες, και νομίζω πως εκεί πάσχει το “Healed by Metal”. Τα τραγούδια κάπου είναι λίγο πεζά, κάπου λίγο γραφικά, κάπου λίγο αναμενόμενα… Και αυτό το ρημάδι το χορωδιακό refrain με τη μελωδία που θα την τραγουδάνε όλοι δε μπορεί να βγει με το ζόρι δυστυχώς. Προσπαθούν. Αλλά δε νομίζω πώς πιάνουν μεγάλα ψάρια.
Είναι καμιά πατάτα ολκής λοιπόν το “Healed by Metal”; Όχι,αν το έλεγα αυτό θα ήμουν άδικος. Αλλά είναι σε γενικές γραμμές μέτριος δίσκος. Ακούστε το αν πέσει στα χέρια σας και έχετε την περιέργεια. Οι οπαδοί φαντάζομαι πως όλο και κάτι θα βρείτε. Οι υπόλοιποι λίγα πράγματα.