Άλλο ένα συγκρότημα στο οποίο η τιμιότητα ξεχειλίζει, δεν έχει βγάλει κακό δίσκο τόσα χρόνια και δυστυχώς δεν έχει την αναγνώριση που του πρέπει παρά το πολυπληθές κοινό του. Θα γίνω λιγάκι πικρόχολος αλλά δεν νομίζω να διαφωνήσουν πολλοί. Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιο μέλος των Grand Magus μας τα έκανε πλανήτες με κάποια αηδία που είπε στα media; Χμ…ποτέ! Ίσως γιατί είναι τόσο αφελείς και ασχολούνται με το να βγάζουν μουσική, αυτό μπορεί να υποθέσει κανείς. Η συνέπεια στις προσπάθειές τους και η στάθμη της ποιότητας που βγάζουν με κάθε κυκλοφορία και κάθε live εμφάνιση, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές παρά το γεγονός ότι καταπιάνονται με έναν ήχο που έχει δεχθεί τόνους σκουπίδι από τον κάθε τυχάρπαστο που την είδε πολεμιστής αλλά και από τους ίδιους του τους ιδρυτές – ονόματα δε λέμε – που φτάνουν σε επίπεδα γραφικότητας Defcon 1.
Δύο χρόνια μετά το πολύ καλό “The Hunt”, το “Triumph And Power” ήταν από τις πολυαναμενόμενες metal κυκλοφορίες του 2014, ακριβώς για όσα παραθέσαμε παραπάνω. Η πρώτη γεύση με το ομότιτλο a la “Blood Of My Enemies”, τραγούδι δόθηκε έχοντας τις καλύτερες των αντιδράσεων από το…πολεμοχαρές κοινό τους, αυξάνοντας τις προσδοκίες για κάτι πραγματικά πάνω και από τον πήχη που οι ίδιοι έχουν θέσει με τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες. Hail Victory! λοιπόν και οι πρώτες εντυπώσεις που σου μένουν ακούγοντας στα γρήγορα τον δίσκο είναι το εύρος της βαρύτονης, ως επί το πλείστον, φωνής του JB σε έναν δίσκο που βγαίνει μπροστά από όλους για να δώσει το κάλεσμα στη μάχη.
Έναν δίσκο που δεν έχει καμία πρόθεση να επαναπροσδιορίσει το epic metal αλλά να το φέρει στις βασικές του αρχές. Αργόσυρτες συνθέσεις, με πολύ όγκο, όπως πάντα μας συνήθισαν οι Grand Magus. Και καθώς ακούς ευχάριστα τον δίσκο αναρωτιέσαι πώς θα ήταν οι Manowar σήμερα, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν έχουν κάψει τον εγκέφαλό τους με καθαρή πρωτεΐνη. Ναι, ο δίσκος βρίθει μαγευτικών και γραφικών συνάμα αφηγήσεων για επικές μάχες που κάποιοι από εμάς έχουν ζήσει μόνο σε…virtual reality. Άλλωστε, πότε είπε κάποιος ότι οι Grand Magus απευθύνονται σε ένα ευρύτατο ακροατήριο;
Τα κομμάτια του δίσκου δεν στηρίζονται σε υψηλές ταχύτητες για να σε ξεσηκώσουν αλλά περισσότερο στο βάρος του ήχου που είναι ικανοί οι Grand Magus να βγάλουν αλλά και στον JB που επιδίδεται σε στιγμές απαράμιλλης ερμηνείας και χρειάζεται μόνο ένα “The Naked And The Dead” για να ανεβάσει λίγο το tempo σε έναν δίσκο που δε δείχνει να το χρειάζεται. Το εμβατήριο του “Ymer” οδηγεί στην τελική μάχη με το “The Hammer Will Bite” να κλείνει επικά το δίσκο με αρκετές αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Manilla Road.
Αν οι Avenged Sevenfold προσπάθησαν να αποδείξουν την αγάπη τους προς τον καλογυαλισμένο metal ήχο με το “Hail To The King”, οι Grand Magus αποδεικνύουν ότι η αγάπη μπορεί να φέρει κάτι παραπάνω από μία απλή αναπαραγωγή ενός ήχου. Χωρίς πολλά παραπάνω λόγια, ο δίσκος θέτει άνετα σοβαρή υποψηφιότητα για τα καλύτερα του ’14 και μαζί με τους Hell, αποδεικνύουν ότι ο…παλιός είναι αλλιώς.
“…For the hunger and desire
A blood red throne
I ascend to the sky
By the dawn’s early light
Fight for glory until death
Hail victory…”
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Πόλεμος, αίμα, κάπνα: Τα τρία συστατικά ενός ωραίου, επικού και μεταλικού δημιουργήματος.
The Bad : Ευτυχώς, όχι
Βαθμολογία: 5 / 5
[/stextbox]