The Now Now: Το soundtrack του καλοκαιριού σου κι όχι μόνο…Σάββατο πρωί. Μόλις έχω ξυπνήσει με hangover από ένα κλασικό ξενύχτι Παρασκευής που αρχίζει, ως συνήθως, με την πρόθεση να πας για ένα χαλαρό ποτάκι και καταλήγεις να χορεύεις το “Galvanize” των Chemical Brothers στις 5 η ώρα το πρωί. Έτσι, είχα ανάγκη από έναν δυνατό καφέ και κάποια χαλαρωτική μουσική επιλογή. Ψάχνοντας, λοιπόν, για κάποια stoner ή psychedelic rock νέα κυκλοφορία αφού χαλαρώνω με τέτοια πράγματα περιέργως, βλέπω ειδοποίηση νέου video από ένα συγκρότημα που είχε να εμφανιστεί περίπου έναν χρόνο στην αρχική μου στο YouTube. Και το όνομα αυτού: Gorillaz. Η βρετανική μπάντα, που ιδρύθηκε από τον μουσικό Damon Albarn και τον σχεδιαστή κινουμένων σχεδίων και καλλιτέχνη γενικότερα Jamie Hewlett, κυκλοφόρησε νέο album με τον τίτλο “The Now Now” καταρρίπτοντας την παράδοση ετών των Gorillaz να έχουν μεγάλα χρονικά κενά μεταξύ των δισκογραφικών εγχειρημάτων τους. Μετά το “Humanz” που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και χάρισε στο virtual group το Brit Award του καλύτερου βρετανικού συγκροτήματος για το 2018, έναντι σε ονόματα όπως οι London Grammar κι οι xx, βρίσκουμε τους Gorillaz σε μια πιο “χαλαρή” τους έκδοση κρατώντας τα hip hop κι ηλεκτρονικά στοιχεία που καθιέρωσαν με τα προηγούμενα 2 album τους. Πάμε όμως να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Το “The Now Now” αρχίζει με το “Humility” που σε εισάγει με έναν άκρως καλοκαιρινό τρόπο σε μια δισκογραφική δουλειά που σίγουρα μπορεί να σε συντροφεύσει σε ένα roadtrip με πολύ ήλιο και προορισμό μια απόμερη παραλία. Συνδυάζοντας την surf rock κιθάρα των 90’s με κρουστά και πλήκτρα της new wave jazz και blues, θυμίζει κάτι από Doobie Brothers και Funky Destination ενώ η συμμετοχή του Jack Black με φόντο το Miami Beach δίνει μια ξεχωριστή, πιο κωμική αίγλη στην οπτικοποίηση του κομματιού. Επίσης, βλέπουμε για πρώτη φορά τον Ace Copular από την σειρά των Powerpuff Girls ο οποίος έχει αντικαταστήσει τον Murdoc στο μπάσο καθώς στο σύμπαν των Gorillaz, ο Murdoc έχει μπει στην φυλακή κι ο 2-D μαζί με την Noodle και τον Russell Hobbs βρίσκονται σε μια συνεχή αναζήτηση του στα υπόλοιπα 10 κομμάτια του “The Now Now”.
Στο δεύτερο κομμάτι με τίτλο “Tranz”, οι Gorillaz επιστρέφουν στην αγαπημένη τους ηλεκτρονική με στοιχεία darkwave και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα τραγούδι που θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το καινούργιο single των θρυλικών New Order. Το riff που παίζουν τα πλήκτρα μπορεί άνετα να κολλήσει στο μυαλό σου για ένα εικοσιτετράωρο και να το χορεύεις μόνος σου και τα φωνητικά είναι ταιριαστά με απόλυτο βαθμό με τις νότες του drum pad στο refrain. Στη συνέχεια, συναντάμε το καλύτερο, κατ’ εμέ, κομμάτι του δίσκου που τιτλοφορείται ως “Hollywood”. Και πως θα μπορούσε να μην είναι το καλύτερο αφού πρόκειται για συνεργασία με το τοτέμ της old school hip hop σχολής, Snoop Dogg και τον πρωτοπόρο της house μουσικής, Jamie Principle ενώ η άποψη μου δυναμώνει από το γεγονός πως αυτοί οι 2 καλλιτέχνες έχουν παντρέψει ιδανικά τα στοιχεία που τους έχουν κάνει αυθεντίες στο είδος τους με την μουσική <<αύρα>> των Gorillaz. Πρόκειται για ένα άκρως χορευτικό κομμάτι το οποίο έχει κι ένα πολύ σημαντικό όνομα καθώς μέσα από τους στίχους του, καταγγέλει την εκμετάλλευση και τις διακρίσεις που αποτελούν σημαντικό μέρος της κινηματογραφικής βιομηχανίας που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου του Los Angeles. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια για το συγκεκριμένο τραγούδι διότι αρκεί η ακρόαση του κι η απογείωση του μετά το μέρος που τραγουδά ο Snoop.
Με το “Kansas”, ήτοι το τέταρτο κομμάτι του δίσκου, αρχίζει μια τριάδα τραγουδιών που σου δημιουργούν ένα αίσθημα ρομαντισμού και μέσα από αυτά, εισπράττεις μια εσωτερίκευση από τον 2-D (θα μπορούσα να τον πω Damon Albarn αλλά ο ρομαντισμός που ανέφερα παραπάνω δεν με άφησε να ξεφύγω τόσο εύκολα από το εικονικό σύμπαν των Gorillaz). Θα μπορούσα να πω πως στο “Kansas” και στο “Sorcererz” ξεχωρίζουν τα πλήκτρα που είναι αρκετά groovy κι ατμοσφαιρικά κι ειδικά στο δεύτερο, παρατηρούμε και percussions φυσικής προέλευσης εκτός των ήχων του drum pad και του beatmaking. Σε αυτό το σημείο, θέλω να επισημάνω και το συνεχές μοτίβο υπνωτισμού που υπάρχει σε όλα τα video των τραγουδιών του δίσκου εκτός 3-4 εξαιρέσεων και μου δημιουργεί έναν συνειρμό με το artwork του “Turn Blue” των Black Keys. Η τριάδα που προανέφερα, κλείνει με το “Idaho”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να έχει γράψει ο Thom Yorke ή λιγότερο ο Sivert Hoyem μέσα σε μια βραδιά μελαγχολίας και καταθλιπτικής κατάνυξης. Είναι το μόνο τραγούδι του album που περιέχει κλασική κιθάρα ή έστω clean ήχο ηλεκτρικής κι είναι αρκετά λιτό όσον αφορά τα κρουστά και το beat του παραπέμποντας σε ένα μουσικό παραμύθι ή νανούρισμα για μικρά και μεγάλα παιδιά.
Συνεχίζουμε με το έβδομο κεφάλαιο αυτού του δίσκου που μας γυρίζει πάλι στα dance και britpop μονοπάτια των Gorillaz, το “Lake Zurich”. Είχαμε ‘πέσει’ πολύ ψυχολογικά οπότε μας χρειαζόταν μια πολλών milligram ένεση ανάτασης από synthesizer που παίζουν μελωδίες οι οποίες σε ωθούν να κουνηθείς κι από ρυθμούς που σε έχουν σε μόνιμη εγρήγορση μέσω της ταχύτητας και της εναλλαγής τους. Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει καθόλου φωνητικά εκτός από κάποιες μελωδικές επενδύσεις στις οποίες δεν διακρίνονται στίχοι κι αυτό ίσως αποτελούσε σημάδι ότι θα ακολουθούσαν τα ομορφότερα φωνητικά κι οι ωραιότεροι στίχοι στο “Magic city”.Το τραγούδι αυτό αποτελεί μια ωδή στην μουσικότητα και την συνεχή αναζήτηση του Albarn για νέους ήχους και ύφη σε όλη την διάρκεια του μουσικού safari των Gorillaz.
Οδεύοντας σιγά-σιγά προς το τέλος, συναντάμε το δεύτερο αγαπημένο μου άσμα από τον δίσκο, το “Fire Flies”. Πρόκειται για μια προσπάθεια των Gorillaz να χωρέσουν μέσα στο ίδιο κομμάτι τον vintage ηλεκτρονικό ήχο των 90’s με την trap και την trip hop κουλτούρα στα beats. Το αναπάντεχο είναι ότι τα καταφέρνουν πιο καλά κι απ’ ότι θα φανταζόταν ο πιο αισιόδοξος κι ανεκτικός ακροατής των δυο μουσικών ειδών που προανέφερα και το αποτέλεσμα είναι, πραγματικά, μια ίαση για τα αυτιά και την ψυχοσύνθεση αυτού που το ακούει. Ακολουθεί το σχετικά αδιάφορο “One Percent” που αποτελεί ένα πολύ όμορφο και χαλαρό κομμάτι αλλά δεν μας λέει τίποτα καινούργιο ούτε ηχητικά ούτε στιχουργικά με αυτά που έχουμε ήδη ακούσει. Και κάπου εδώ ο δίσκος τελειώνει ακριβώς όπως άρχισε. Καλοκαιρινά και με μια νοσταλγία για ακρογιαλιές κι αστέρια. Το “Souk Eye” έχει ίσως τα πιο επιβλητικά κι εθιστικά πλήκτρα του δίσκου πάνω σε έναν ρυθμό salsa που σε προκαλεί να αφήσεις πίσω οτιδήποτε σε ταλαιπωρεί σωματικά και ψυχικά (βλέπε τα 3 προηγούμενα κομμάτια) και να κουνήσεις το κορμί σου κλείνοντας τα μάτια καθώς και την πόρτα στα προβλήματα. Το τραγούδι χαρακτηρίζεται από πολύ ωραία chill hop beats που μετά παίρνουν μια πιο house διαδρομή ενώ η κιθάρα που παίζει το riff σε πηγαίνει νοητικά στην Κούβα με ένα Pina Colada στο χέρι διατηρώντας κάτι πιο latin μαζί με το πληκτράκι του τέλους.
Σε γενικές γραμμές, ο νέος δίσκος των Gorillaz είναι άψογος με όλη την σημασία της λέξης και νομίζω ότι, αν με το “Humanz” κατέκτησαν τον τίτλο του καλύτερου βρετανικού συγκροτήματος, με το “The Now Now” ο πήχης τοποθετείται στην διάκριση του Βρετανού καλλιτέχνη της χρονιάς. Το μόνο μειονέκτημα που θα μπορούσα να βρω είναι η σειρά των κομματιών ώστε να υπάρχει μια καλύτερη συνέχεια στην διάθεση που σου δημιουργούν κι ίσως η έλλειψη βαθέος μπάσου που ζυγοσταθμίστηκε εν μέρει από τα καθηλωτικά πλήκτρα αλλά έκανε κομμάτια όπως το “Ascension” να ξεχωρίσουν και να απογειωθούν σε remixes όπως αυτό του Nic Fanciulli. Εν κατακλείδι, το album είναι αψεγάδιαστο από σχεδόν όλες τις απόψεις κι αποδεικνύει ότι οι Gorillaz δεν χρειάζονται μεγάλο χρονικό διάστημα για να γράψουν κάτι αξιόλογο όταν έχουν όρεξη κι έμπνευση. Άκουσε το αμέσως διότι the now is now or never.