Ο πρωταγωνιστής της ταινίας “Blow Up” του 1966, του Michelangelo Antonioni, εισέρχεται σε ένα club του Λονδίνου. Νεανικός κόσμος ετοιμάζεται να δει τους Yardbirds που συμπεριλαμβάνουν στη σύνθεση τους δύο μετέπειτα θρύλους της ηλεκτρική κιθάρας, τον Jimmy Page και τον πρόσφατα εκλιπόντα Jeff Beck.
Το “Stroll On” αρχίζει να ξεπηδάει από τα ηχεία με το κοινό να εμφανίζεται μουδιασμένο μπροστά τους καινοφανείς ρυθμούς της rock μουσικής. Κάποια στιγμή, μεσούσης της εμφάνισης της μπάντας, ο ενισχυτής αρχίζει να υπονομεύει το παίξιμο του Jeff Beck. Ο κιθαρίστας αρχίζει να εκνευρίζεται και ξεκινά να χτυπάει την κιθάρα στο ηχείο. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα η εντεινόμενη οργή του εξαπολύεται στο όργανο που θα τον έκανε διάσημο.
Ο Jeff Beck σπάει τη κιθάρα του με μανία ενώ ο κόσμος επευφημεί σαν να βλέπει μια θυσία στο νέο θεό της rock μουσικής. Τα κομμάτια της πετιούνται στους θεατές οι οποίοι ξεκολλάνε από τη χαλυβδωμένη ακινησία τους για να αρπάξουν σαν τρόπαιο…Μπορεί να βρεθεί καλύτερη αναλογία για το τι ήταν η rock μουσική του 20ου αιώνα; Μια ένταση που εκλυόταν από ντραμς και μπάσα και κυρίως τις κιθάρες για ξεσηκώσει τη καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, να εμφυσήσει την εγρήγορση από τη στασιμότητα.
Ο Jeff Beck, μπορεί να ιδωθεί ως ένας από τους προάγγελους της κατακόρυφης ανόδου της rock μουσικής, σαν μια φλόγα αμφισβήτησης και ο χαμός του συνυπάρχει με τη παρακμή όσων προφήτευσε.
Ένας από τους επιδραστικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο ενισχυτής των ονείρων που γεννήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Ίσως να μην έγινε ποτέ πραγματικά τόσο διάσημος, ίσως το κληροδότημα του να μην φωτίζει με έντονα χρώματα το όνομά του, αλλά ήταν εκεί στην αρχή του κύματος που άλλαξε τα πάντα πριν απορροφηθεί πάλι πίσω σαν ανάμνηση.