Oι εκ Χαλκίδας ορμώμενοι Gomgoma, μιλάνε “έξω απ’τα δόντια” στον Χρήστο Κατσίμπα, ο οποίος, ενθουσιασμένος από τα δύο τελευταία τους EP, έσπευσε να τους κάνει μερικές ερωτήσεις για λογαριασμό του rockinathens.gr.
Καλησπέρα κύριοι και ευχαριστώ για τη συνομιλία μαζί σας!
Καλησπέρα και σε σένα, Χρήστο. Εμείς ευχαριστούμε που ενδιαφέρεστε για μια συνομιλία μαζί μας.
Παρακαλώ κύριοι συστηθείτε στο κοινό, που αν δεν σας ξέρει, να πάει και να σας μάθει!
Είμαστε οι Gomgoma, μια πενταμελής πλέον μπάντα που εδρεύει στη Χαλκίδα και που σχηματίστηκε περίπου στα μέσα του 2010. Τη μπάντα αρχικά τη σχημάτισαν οι Δημήτρης (κιθάρα) και Θεοδόσης (τύμπανα), τότε αμφότερα μέλη των Routes, με σκοπό να παίξουν αργή, πιθανώς στα όρια του drone, μουσική. Ο Βασίλης εισχώρησε λίγο καιρό μετά και τελευταίος εγώ. Αποτύχαμε οικτρά να παράγουμε drone συνθέσεις αλλά στην ουσία αποδείχτηκε πως δεν ήταν αυτοσκοπός ούτως ή άλλως. Αντ’ αυτού, οι συνθέσεις των πρώτων χρόνων ήταν ένα άλλοτε πιο νωχελικό και άλλοτε πιο mid-tempo doom βασιζόμενο ξεκάθαρα στην πεντατονική γιατί αυτά τα ερεθίσματα έχουμε πάρει όλοι μας ως επιρροές. Πλέον η μουσική που παίζει η μπάντα έχει αλλάξει σχεδόν ριζικά. Όπως και το line-up που θέλει τον Θεοδόση αποχωρήσαντα και την αλλαγή του από τον Στάθη, καθώς και την προσθήκη του Σπύρου στο μπάσο.
Λοιπόν, το “Sick Theories” κυκλοφόρησε το 2011 και μετά από τέσσερα χρόνια επιστρέφετε με διπλό χτύπημα! Γιατί αυτή η καθυστέρηση και γιατί αποφασίσατε μέσα σε ένα μήνα την διπλή δισκογραφική σας επιστροφή;
Ναι, το “Sick Theories” κυκλοφόρησε σχετικά γρήγορα μετά τον σχηματισμό του πρώτου line-up. Στην ουσία απλώς θέλαμε να διακινήσουμε κάποιες από τις συνθέσεις που είχαμε σε φυσική μορφή ως promo CD. Κι έτσι έγινε. Εν τω μεταξύ, βάλε και τον ενθουσιασμό που είχαμε σαν φρέσκια μπάντα, αυτά βοηθούν στο να ολοκληρώνονται άμεσα τέτοιες αποφάσεις. Το γιατί καθυστερήσαμε να ηχογραφήσουμε κάτι νέο είναι άλλη υπόθεση. Γενικά, τόσα χρόνια το μεγάλο γεγονός για εμάς θα μπορούσες να πεις ότι ήταν οι πρόβες. Οι οποίες ήταν σπάνιες. Η μπάντα εως τώρα κινείται σε βραδυπόδιους ρυθμούς όσον αφορά αυτό το (σημαντικό) κομμάτι. Αλλά αυτά δεν γίνονται επιτηδευμένα, ξέρεις. Από την άλλη, ο χρόνος περνά χωρίς να το καταλαβαίνεις, κάπου στη μέση έρχεται και η οικονομική στενότητα, οι διαφορετικές ζωές τεσσάρων ανθρώπων, και έτσι καταλήγεις στάσιμος, με την επαναληψιμότητα αναπαραγωγής του ίδιου υλικού να είναι ως και εκνευριστική, δίχως ουσιαστική πρόοδο και εννοείται χωρίς κάποιο άλμπουμ. Κάποια στιγμή απλά σκεφτήκαμε ότι ίσως να το έχουμε… παραχέσει λίγο κι έτσι μαζευτήκαμε και ηχογραφήσαμε κάποια τραγούδια από το παλιό υλικό μας. Μετά το τέλος των ηχογραφήσεων συζητήσαμε το γεγονός ότι κάποια τραγούδια έχουν ένα πολύ κοινό ύφος ενώ κάποια άλλα όχι. Εξού και τα δύο albums. Ήταν θέμα ηχητικής ομοιομορφίας δηλαδή. Δεν υπάρχει κάποια βαθυστόχαστη απάντηση στην ερώτησή σου.
Καλώς ή κακώς πέφτουν συγκρίσεις ανάμεσα στα δύο EPs σας! Κατά τη γνώμη μου το “Medicine Apopthegms” είναι κάπως πιο χαοτικό, σε αντίθεση με το “Civilized Punks” που μου ακούγεται πιο εστιασμένο μουσικά. Βρήκατε το δρόμο που θα ακολουθήσετε με το “Medicine Apopthegms”;
Αυτό είναι υποκειμενικό. Σε μένα ας πούμε το “Medicine Apophthegms” ακούγεται πολύ πιο εστιασμένο μουσικά και σίγουρα πολύ πιο βαρετό. Νομίζω ότι με λίγη προσπάθεια θα μπορούσαμε όλα τα τραγούδια που υπάρχουν εκεί να τα κάνουμε να ακούγονται σαν φυσικές συνέχειες. Κατά τη γνώμη μου ρολάρει καλά σαν ΕΡ εξ’ αιτίας των τυμπάνων. Ο Θεοδόσης έχει αδιανόητο groove και έχει καταφέρει να δώσει ζωτικό παλμό στα τραγούδια ασχέτως της απλότητας των θεμάτων του. Από την άλλη, το “Civilized Punks” έχει τραγούδια με δικό τους χαρακτήρα, πιο ντοπαρισμένα. Η εισαγωγή του “To Crap”, ας πούμε, παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα από τα τα παλιά τραγούδια μας. Είναι επίσης απλό στη δομή του, όλο το ΕΡ, όμως έχει πιο άρρωστη αισθητική γενικά. Τουλάχιστον σύμφωνα με τα δικά μου γούστα. Όσο για το τελευταίο σκέλος της ερώτησης σου, η απάντηση είναι όχι. Ο μουσικός μας δρόμος στην παρούσα φάση δεν προκύπτει μέσα από κανένα από τα δύο ΕΡs.
Στιχουργικά είστε από τα πιο άρρωστα συγκροτήματα. Τι σας ωθεί σε αυτή τη στιχουργική προσέγγιση;
Τα προσωπικά συμβάντα και οι εντυπώσεις ανά τα χρόνια. Τι άλλο; Ο τρόπος της γραφής είναι μια προσπάθεια αναπαραγωγής της τέχνης της πένας των Williams, Hayes και παλιού καλού Hetfield υποθέτω. Τουλάχιστον σε αυτούς νομίζω πως έχω βρει πολλά ερεθίσματα. Το θέμα του κειμένου είναι άλλη υπόθεση, καθαρά πιο προσωπική. Δεν υπάρχει μανιέρα και μόνιμη κατεύθυνση σε αυτά τα πράγματα. Βρίσκω το ίδιο γοητευτικό να κράζεις νέους που πέθαναν από κόντρες με μηχανάκια όπως και την ίδια μου τη γενιά, εννοώντας πολλούς συνομήλικους γνωστούς και φίλους μου, που σπατάλησαν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους μες στο αλκοόλ. Κι εγώ δεν εξαιρούμαι. Να πάνε να γαμηθούν όλοι. Κι εγώ πρώτος. Κάποτε το κεφάλι μου κουβαλούσε περισσότερα σκατά παρά εγκέφαλο. Άλλα πάλι γενικοποιούν το πόσο αηδιαστικά μπορεί να ξεπουληθεί κάποιος χωρίς ουσιαστικό όφελος. Στο “To Crap” ας πούμε κρύβω όσο ποιητικότερα μπορώ το μίσος που έχω για μένα τον ίδιο πάνω σε εκπτώσεις της αξιοπρέπειας μου που επέτρεψα να συμβούν. Πολύ απλά χρησιμοποιείς δεύτερο πρόσωπο και μπερδεύεις τον αναγνώστη ότι είσαι πολύ θυμωμένος με κάποιον. Στην ουσία όμως έχεις γράψει ένα μήνυμα μίσους στον ίδιο σου τον εαυτό.
Ποίοι δίσκοι/συγκροτήματα έχουν καθορίσει τον ήχο των Gomgoma αλλά και τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος;
Τα feedbacks των Eyehategod, ο ήχος των Orange και Sunn ενισχυτών, το riff όπως εννοείται από τα δάχτυλα του Iommi. Αυτό είναι το ρεζουμέ αλλά και η ουσία της μπάντας εως και την κυκλοφορία των δύo ΕΡs. Και είναι όλα τους πασιφανή. Τώρα το να μπούμε σε λεπτομέρειες του τύπου “και οι Sleep, και οι Buzzoven, και οι Cavity, και οι Kyuss, και οι Iron Monkey” είναι νομίζω περιττό. Πάντως για όποιον τύχει να δίνει σημασία σε αυτά που συζητάμε και δεν μας γνωρίζει προσωπικά, είναι φρόνιμο να επισημάνω ότι πλέον βασιζόμαστε σε τελείως διαφορετικές επιρροές και ότι μηδαμινή ως καμία σχέση έχουμε πλέον με τη doom/sludge πλευρά μας. Απλά νιώθω ότι πρέπει να το υπογραμμίσω αυτό.
Η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε έναν οργασμό δημιουργικότητας τα τελευταία χρόνια. Εσείς πως την αντιλαμβάνεστε την όλη αυτή έξαρση;
Εγώ προσωπικά δεν την αντιλαμβάνομαι σαν έξαρση. Παρ’ όλα αυτά, χαίρομαι που έχουν βγει μπάντες που θεωρώ “μεγάλες” ανεξαρτήτως οικονομικού status ή είδους PR-ιλικιού. Και εννοείται ότι η απάντηση που θα δώσω είναι υποκειμενική αλλά… δεν γαμιέται! Γενικά, δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που στη συγκεκριμένη ερώτηση απαντούν το τυπικό, ότι δηλαδή είναι πάρα πολλοί αυτοί που γουστάρουν και στην ουσία δεν προτείνουν ούτε ένα εγχώριο όνομα. Δεν θα κρίνω καμιά μπάντα που δεν μου αρέσει η μουσική που παίζουν γιατί αυτό είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα. Όμως δε μπορώ να μην αναφέρω τους Dead Congregation για τα ήδη κλασσικά albums τους. Τους Extreme Violence επίσης για το καλύτερο brutal death metal album της χώρας (κι ας είναι ανενεργοί). Τους Earth of Distrust με τους οποίους συνδέομαι πολύ συναισθηματικά. Tους Ruined Families που παίζουν αυτή τη στιγμή το πιο ολοκληρωμένο punk/hardcore του σύμπαντος. Tους Allochiria που τους ξέρω από την παλιά σύνθεσή τους ακόμα και με διαφορετικό όνομα και αυτή τη στιγμή δείχνουν δυσθεώρητα επίπεδα εξέλιξης. Τους Reversed Nature που είναι οι πιο πιστοί μη-μουσικοί γνωστοί μου ως προς το όραμα τους. Τους Sadhus που παίζουν αυτή τη στιγμή το πιο ωραίο Necrophagia-ικό sludge. Τους Dephosphorus με το μοναδικό στυλ τους. Τους Sun of Nothing για εκείνο το φανταστικό ντεμπούτο τους. Τους Minerva Superduty γιατί με φέραν σε θέση αμηχανίας (ειδικά) την πρώτη φορά που παρακολούθησα πρόβα τους. Τους ROT των δύο πρώτων δίσκων. Τους Angstridden με το πιθανών καλύτερο black metal EP της χώρας. Είναι τόσοι πολλοί, αλήθεια. Όσα ανέφερα δεν αντικατοπτρίζουν τη γνώμη όλων των μελών, εννοείται.
Στις 11 Ιουνίου παίζετε μαζί με Eyehategod στο Κύτταρο. Είναι το μεγαλύτερο σας live μέχρι το επόμενο;
Από συναισθηματικής άποψης το πιο ξεχωριστό μας live θεωρώ ότι ήταν προ-τετραετίας παρέα με Eyehategod και Church of Misery. Η όλη διοργάνωση έγινε μέσα εξαιρετικό κλίμα μεταξύ αγνώστων και γι’ αυτό είναι υπέυθυνοι οι Μάριος/Γιώργος της Spit Like a Man. Ανοίγω μια παρένθεση εδώ και προμοτάρω ξεδιάντροπα το group στο οποίο συμμετέχει ο Γιώργος από το προαναφερθέν ντουέτο: DreamLongDead. Όσοι νιώθουν από μουσική, οφείλουν να τους εκτιμήσουν. Κλείνει η παρένθεση. Υπήρξαμε τυχεροί και παίξαμε support στους EHG. Tι να λέμε τώρα! Ακόμα και τώρα λέω σε γνωστούς και φίλους που δε μπόρεσαν τότε να έρθουν στο live ότι ήταν κρίμα που έχασαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά αυτά τα άτομα. Δε χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Τώρα η CTS μας δίνει την ευκαιρία να επαναλάβουμε τη συνάντησή μας. Είμαστε παραπάνω από ευγνώμονες γι’ αυτό. Μακάρι να ήταν και ο Joey σε αυτό το ταξίδι.
Κύριοι για ακόμα μια φορά σας ευχαριστώ για το χρόνο σας! Ο επίλογος δικός σας!
Μια προσωπική παράκληση προς όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Ακόμα και στα μέλη της ίδιας μου της μπάντας. Σε μένα. Αν δεν ήσασταν ποτέ οπαδοί της μουσικής (χωρίς να το συγκεκριμενοποιώ αυτό) μην κάνετε τον κόπο να γίνετε μέλη κάποιας μπάντας. Η σκηνή, νιώθω, είναι φορτισμένη από επίδοξους, και μη, περφορματιστές. Υπηρετείτε λάθος αγαθά. Η μουσική είναι τέχνη και δεν επιδέχεται κανόνες, φόρμες, δομές. Το ότι αναπόφευκτα οι γραμμές πλέυσης θα τέμνουν η μία την άλλη είναι κάτι γνωστό. Όμως αυτό να γίνει λόγω επιρροής της ψυχής. Να κρύβει το ελάχιστο των συναισθημάτων έστω. Σ’ αυτή τη διαδικτυακή εποχή όλοι ψιλιαζόμαστε το έργο του εκάστωτε καλλιτέχνη. Πολλοί από εμάς φιλτράρουν μια ιδέα και την αναπαράγουν λάθος, με άπταιστο ήχο και την ανάλογη προσιτότητα. Δεν σας χρειάζεται κανείς. Και ήμαρτον!, φτάνει πια με την “support στην ελληνική σκηνή” δήλωση, ιδιαίτερα όταν γίνεται από άτομα που δεν ξέρουν να τραγουδήσουν ούτε ένα κομμάτι της υποτιθέμενης αγαπημένης τους μπάντας. Στηρίξτε τον Carl Micheal-Eide σε κάθε του προσπάθεια. Και να ακούτε Leonard Cohen. Πάντα. Κάθε μέρα. Μέχρι το τέλος. Ευχαριστούμε πολύ, Χρήστο.