Δεν πέρασαν παρά λίγοι μήνες από την τελευταία κυκλοφορία του Νίκου Μαρίνου ή όπως τον έχουμε συνηθίσει πλέον ως God In A Cone. Σύμμαχος του Νίκου για άλλη μια φορά ο Δημήτρης Δελής και το Studio 222, με μια άψογη παραγωγή ικανή να περιγράψει τις ανησυχίες του για άλλη μια φορά.
Φαινόμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λοιπόν ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, με την καινούργια του κυκλοφορία κάθε φορά να είναι σαν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό διατηρώντας πάντα μια συνέπεια αλλά και μια συνέχεια στο όλο εγχείρημα των God In A Cone. Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση το “Parasitoid” ξεχωρίζοντας με την έννοια του Παρασιτοειδούς – ένα έντομο που έχει μέγεθος παρόμοιο με το θήραμά του και το «καταστρέφει» έμμεσα. Για την ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου του ένα παρασιτοειδές χρειάζεται ένα μόνο άτομο ξενιστή όπου και τελικά το θανατώνει. Καλύτερα δεν μπορούσε να γίνει η περιγραφή του album. Επτά πολύ δυνατές συνθέσεις, στην πιο ώριμη κυκλοφορία του έως τώρα, δίσκος που θα θελήσεις να τον ξανακούσεις μετά την πρώτη ακρόαση σίγουρα. Αξίζει να σταθούμε και στο εξαιρετικό εξώφυλλο που έχει επιμεληθεί η Mylène Blacksshark.
Αυτή τη φορά θα πάρω τα πράγματα ανάποδα, με το αγαπημένο μου κομμάτι και ίσως την ωραιότερη σύνθεση του Νίκου, στην θέση νούμερο 7 θα συναντήσεις το “Black Home”, με τους γνωστούς industrial ήχους να ανακατεύονται όμορφα μέσα από μια brutal σκοτεινή αισθητική εκεί ακριβώς που χρειάζεται, το κλείσιμο του δίσκου δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Τηλεμεταφερόμαστε στην θέση νούμερο 1 και σε ένα πολύ δυνατό κομμάτι για εκκίνηση ονόματι “Fuck Your Cancer”, όνομα και πράγμα με ένα πολύ δυνατό groove και φωνητικά να τείνουν προς σκοτεινά μονοπάτια. Απαραίτητη εναλλαγή με κάτι πιο μελωδικό στην συνέχεια και στο “Tomb” να αναδύεται ένα επικό αίσθημα κατάνυξης. Αργό και σκοτεινό με την δίκαση να σε χτυπάει εκεί που πρέπει ακολουθεί το “Hand” να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στην απλότητα και την καθαρότητα του “Obscurist” να φαντάζει ικανό να σταθεί σε μια μια συλλογή με “σύγχρονα” grunge διαμαντάκια, έχοντας μια ανατολίτικη διάθεση που υποβόσκει στο βάθος για να μας εισάγει στο “Chasma” με ελληνικό στίχο και ένα μίγμα ταξιδιάρικης και παραδοσιακής διάθεσης. Στην προτελευταία θέση συναντάμε το ομώνυμο κομμάτι του album να καταφέρνει να ισορροπήσει καλύτερα από ποτέ καλές ιδέες σε μια αξιόπιστη δομή.
Κάπως έτσι φτάσαμε σε μια ακόμα ωραία κυκλοφορία από τους God In A Cone, με την όλη ιστορία τους να φαντάζει πλέον με τραίνο που τρέχει ασταμάτητα και κάθε φορά απλά σταματάει λίγο για να φορτώσει με ακόμα ένα καινούργιο στοιχείο. Άλλη μια πολυδιάστατη κυκλοφορία τους με την βασική διαφορά αυτή τη φορά να είναι ότι υπάρχει μια πολύ καλή συνοχή σε όλο το δίσκο και η δομή των κομματιών δημιουργεί ένα σκοτεινό αλλά ευχάριστο περιβάλλον ακρόασης για να βυθιστείς στις δυνατές του συνθέσεις.