Σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή και οι Τρύπες αγαπήθηκαν αδιαμφισβήτητα με πάθος. H Κική Ηλιάδου θα προτιμήσει όμως, να μιλήσει με το Γιώργο Καρρά για το συγκεκριμένο τμήμα του χρόνου, στο τώρα. Στον κύκλο που άνοιξε, με την κυκλοφορία του παρθενικού, προσωπικού του δίσκου, o οποίος κυκλοφορεί μέσω της United We Fly. Το πόσο καλλιτεχνικά αξιόλογη βρήκε τη δουλειά του και το πόσο πολύ την ταξίδεψε, το έχει ήδη (περι)γράψει. Θα κάνει στην άκρη όμως τις επευφημίες, όπως και τις δικές της ταυτίσεις πάνω στο υλικό του δίσκου και θα δώσει τη θέση τους, στο δικό του λόγο.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μουγγός
Θα ήθελα να μας μεταφέρεις στην παρούσα φάση και κατάσταση. Πού και πώς σε πετυχαίνω σε φυσικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω την μπάντα που θα με βοηθήσει να παρουσιάσω τη μουσική μου. Έχω βρει τους μουσικούς και σιγά σιγά ξεκινάμε τις πρόβες. Ταυτόχρονα είμαστε στη διαδικασία αναζήτησης των χώρων των φεστιβάλ ή άλλων εκδηλώσεων που θα μπορούσαν να μας φιλοξενήσουν για συναυλίες.
Δύο μήνες μετά. Ποια είναι τα συναισθήματα, οι σκέψεις και η στάση σου, τώρα που η διαδικασία της κυκλοφορίας του album έχει ολοκληρωθεί; Η ανάγκη για (συν)δημιουργία, έκφραση και εξωτερίκευση καταλάγιασε θα έλεγες το μέσα σου ή έχει, αντίθετα, πάρει φωτιά;
Γενικά είμαι χαρούμενος για την κυκλοφορία του album και ανυπομονώ να παίξω τη μουσική μου στον κόσμο. Μετά την ολοκλήρωση ενός έργου, το επόμενο στάδιο είναι η παρουσίασή του και τώρα είναι αυτό που με απασχολεί περισσότερο. Αντίθετα με το πώς το φανταζόμουν, ότι μετά την ολοκλήρωση ενός δίσκου η φωτιά θα τρεμόσβηνε, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αισθάνομαι μια ακατάσχετη διάθεση για δημιουργία. Έχω ήδη σχεδόν έτοιμα κάποια τραγούδια, τα οποία άρχισα κιόλας να τα ηχογραφώ.
Λειτουργεί σαν μαγική χρονοκάψουλα η Τέχνη; Εξισώνει δηλαδή, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον;
Ναι, μπορεί να λειτουργήσει κι έτσι, αν σκεφτούμε ότι το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου το έβλεπαν πριν από εμάς κάποιοι, το βλέπουμε εμείς σήμερα και θα το βλέπουν αύριο κάποιοι άλλοι. Τελικά είναι εύκολο να αισθανθεί κάποιος όταν στέκεται μπροστά σ’ αυτό το υπέροχο έργο τέχνης ότι μηδενίζονται αυτές οι χρονικές αποστάσεις. Δηλαδή ενώνει το βλέμμα του με τα βλέμματα όλων αυτών πριν, τώρα και μετά που έβλεπαν, βλέπουν και θα βλέπουν το ίδιο έργο τέχνης.
Οι ασκήσεις, ως σημαίνον-σημαινόμενο, με παραπέμπουν σε μία επανάληψη της γνώσης, με σκοπό πρακτικό ή/και, εξελικτικό. Υπήρξε η ‘άσκηση’ των μουσικών σου ιδεών, η αυτουργός δύναμη και έμπνευση για την σύνθεση και υλοποίηση του δίσκου;
Με την επανάληψη προσπαθώ να ανακαλύψω το ελάχιστο, το ταπεινό, το ασήμαντο και να το αναδείξω. Προφανώς τη χρησιμοποιώ σαν εργαλείο ανασκαφής για να ανασύρω το απλό. Η έμπνευση είναι η δύναμη που μου δίνει τις ιδέες και όχι το αντίθετο.
Μπορείς να μείνεις εκτός μουσικής – και αν ναι, για πόσο μεγάλη χρονική περίοδο;
Η μουσική είναι κάτι που δεν το εγκαταλείπεις και δεν σε εγκαταλείπει ποτέ – πόσο μάλλον για έναν μουσικό. Κάποτε έτυχε να δω σ’ ένα ντοκιμαντέρ για την άνοια μια γιαγιά η οποία στα νιάτα της ήταν μπαλαρίνα και έπασχε από άνοια και δεν θυμόταν τίποτα, αλλά μόλις της βάλανε να ακούσει μουσική από ένα μπαλέτο που χόρευε όταν ήταν νέα, άρχισε να κουνάει τα χεράκια της κάνοντας τη χορογραφία έτσι όπως κάθονταν στην καρέκλα με την οποία τη μετέφεραν. Είναι τόσο δυνατό πράγμα τελικά η μουσική.
Ασκήσεις Απλότητας: Τι ακριβώς σημαίνουν για σένα; Υπάρχουν κάποιες τέτοιες ασκήσεις που εφαρμόζεις καθημερινά, είτε σχετίζονται με τη μουσική είτε όχι;
Ακόμα και όταν συνειδητοποιήσει κάποιος ότι στο απλό κρύβεται η ομορφιά, δεν είναι εύκολο να καταφέρει να το προσεγγίσει. Ο Τσάρλυ Τσάπλιν είπε κάποτε ότι «Η απλότητα δεν είναι απλό πράγμα». Δηλαδή θέλει κόπο και δουλειά για να καταφέρεις να την αγγίξεις. Οι “Ασκήσεις Απλότητας” για μένα είναι η προσπάθειά μου να προσεγγίσω και να εκφράσω την απλότητα με τη μουσική.
Οι αναφορές από τους τίτλους των κομματιών, στην πράξη, ο ουρανός, η θάλασσα, το φως, καθιέρωσαν το ύφος της ‘γραφής’ σου; Πόσο αναγκαία κρίνεις την στενή επαφή του ανθρώπου, με τη φύση και το όλον; Σαν χαρακτήρας-προσωπικότητα, την επιδιώκεις αυτήν την σχέση, πόσο συχνά την αναζητάς και πόσο εύκολο σου είναι να την προσεγγίσεις και να την πετύχεις στο βαθμό που επιθυμείς;
Οι συγκεκριμένοι τίτλοι αναφέρονται στις πηγές της έμπνευσής μου και δεν είναι παράγοντες που καθορίζουν το ύφος της γραφής. Το ύφος της γραφής νομίζω καθορίζεται από πολλά που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα, την καλλιέργεια και γενικά όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου. Πάντα μετά από μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα ή σε κάποια εξοχή αισθάνομαι ότι έχει φύγει ένα βάρος από πάνω μου, σαν να επανέρχεται ο εαυτός μου στις «default» ρυθμίσεις του. Προσπαθώ όσο μπορώ να το κάνω, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο.
“Χορός”, “Παιδική Χαρά”, “Φαύλος Κύκλος”, “Ξανά Από Την Αρχή”. Η ενορχήστρωση γύρω από το κάθε ‘θέμα’, γεννάει τα συναισθήματα που ο ακροατής αντιλαμβάνεται, για να κάνει τις δικές του συνιστώσες. Εσύ όμως, ποιες εικόνες, εμπειρίες ή σκέψεις θα διάλεγες να μοιραστείς για κάποιο απ΄αυτά ή και για όλα; Αναζητώ τα επιπλέον stories.
Κάποια μέρα σερφάροντας στο διαδίκτυο άνοιξα ένα βίντεο από μία ζωντανή εμφάνιση ενός συγκροτήματος που έπαιζε τραγούδια γκρεκάνικα της Κάτω Ιταλίας και χόρευαν χορευτές και χορεύτριες. Το όλο θέαμα με τη μουσική και με τους χορευτές με συνεπήρε. Αργότερα, μετά από πολύ καιρό, παίζοντας κιθάρα έπαιξα μια μελωδία που κάτι μου θύμισε από αυτό που είχα δει και έτσι, με τη μελωδία και την ανάμνηση αυτή, δημιουργήθηκε ο «χορός».
Αν είχες ένα πολύ μαγικό σφυρί, ποια στερεότυπα θα έσπαγες χωρίς δεύτερη σκέψη;
Θα έσπαγα τα στερεότυπα σχετικά με το φύλο, δηλαδή ότι οι γυναίκες είναι κακοί οδηγοί, οι άντρες δεν κλαίνε κ.λπ.
