Πόσο ‘μικρός’ μοιάζει ο ουρανός όταν βουτάω στη “Θάλασσα” και πόσο λίγη μοιάζει η θάλασσα, όταν πετάω από ψηλά. Η United We Fly και ο Γιώργος Καρράς, αδιαμφισβήτητα, μας παρουσιάζουν ένα δίσκο υπόδειγμα για τις τεχνικές επιτυχίας. Ασκήσεις Απλότητας.
Ζωγραφίζω έναν τέλειο, μαύρο κύκλο. Κι έναν ακόμη από πάνω, που ξεφεύγει αρκετά σε σημεία και δεν είναι τέλειος, με κόκκινο. Στην εξίσωση μεταξύ των δύο ζωογόνων στοιχείων, του νερού και του αέρα, το “Χωρίς Ιθάκη”, μου φέρνει αυτόβουλα, τον κώδικα σύνδεσης. Με τη γη. Με βάση την ροκ οι πειραματισμοί, μίνιμαλ χαρακτηρίζεται η περιγραφή. Και με τη σπίθα/φωτιά. Με την επανάληψη των μοτίβων, από την κλασική σκοπιά της σύνθεσης, dream-pop σχήματα πλάθονται, post περάσματα ανοίγονται. Η σύγκριση περνάει από τους Piano Magic και φτάνει μέχρι τον Ludovico Einaudi.
Μέσα στην σοβαρή περίπτωση ισχύος μίας σταθεράς παγιωμένης (αυτής που έχει ήδη, από τις πρώτες νότες-μελωδίες, κερδίσει το ακουστικό μου ενδιαφέρον), βουτάω με φόρα στις Ασκήσεις Απλότητας, κολυμπάω με λαχτάρα “Περιμένοντας Το Φως” και πολύ σύντομα, πανεύκολα, μια “Γλυκιά Αγωνία” με καταλαμβάνει, προσδοκώντας το ορχηστρικό μακροβούτι, να διαρκέσει ακόμη περισσότερο, από το ίδιο το album. Στα κύματα της κιθάρας και στην αναπνοή του κλαρινέτου. Στην εμμονή του πιάνου και στην γραμμή του μπάσου. Δίχως λέξεις και λόγια, πως γίνεται να μου μιλάει τόσο τρανταχτά;
Η συνθήκη αποφέρει την ένωση και έπειτα, επιφέρει τη μετάβαση, ‘όπου οι μελαγχολικές μελωδίες συνδιαλέγονται με την ηλεκτρική ένταση και οι χαρούμενες, με τη γλυκύτητα των ακουστικών οργάνων’, επισυνάπτω από το Δελτίο Τύπου. Κατά την υποσυνείδητα γνώριμη αίσθηση της μουσικής, συναισθηματικής ανύψωσης (λόγω του ‘ωραίου’ του πράγματος και της αισθητικής στην Τέχνη), μέχρι τη φαινομενική απόλυτη βύθιση σε αυτή, αφήνομαι εξ’ ολοκλήρου, αφού όλες οι αισθήσεις μου, ανταποκρίνονται άψογα αρμονικά. Πετώ. Επιπλέω. Πέφτω, σκαρφαλώνω, ακροβατώ. Ονειροπολώ. Προσγειώνομαι.
Ένας “Φαύλος Κύκλος”. Η ζωή που κρύβεται απανταχού, που διασχίζει ακόμη και τα βουνά και που θαρρείς, θα ηχούσε κάπως ή και ακριβώς έτσι, αν την μετέτρεπα σε ήχο. Ο “Χορός” αισιόδοξα με παρασέρνει σε ένα συναίσθημα παιχνιδιάρικο, σχεδόν ρομαντικά και αθώα φέρνει μνήμες ανέμελες, μαζί με την ανάγκη για διασκέδαση όπως και την όρεξη για παιχνίδι. Άνευ ορίων η κίνηση, απελευθερωμένη, μπαλετική, με έντονη την επανάληψη και μόνη επιμονή στον συντονισμό. Το πιάνο θα κατευθύνει τα βήματα. Η μεταφορά με βρίσκει στην “Παιδική Χαρά”, νιώθω σχεδόν ίδια με τότε, αυτήν την στιγμή, που με παρατηρώ από απόσταση. “Ξανά Από Την Αρχή”, ώστε να μην λήξει ποτέ, η απόλυτη ρήξη. Αριστουργηματικό. Υπακούω ευθύς αμέσως. Τρεις φορές η επανάληψή του, ως πρώτη ακρόαση. Οι ακροάσεις συνεχίζονται.
Από τις Τρύπες συμμετέχουν ο Μπάμπης Παπαδόπουλος στις κιθάρες και ο Γιώργος Χριστιανάκης στο πιάνο. Επιπλέον συνεργάτες του Γιώργου Καρρά για το εν λόγω εγχείρημα, ο Θάνος Σιδέρης στο κλαρινέτο, η Λίλα Μανώλα στο τσέλο, ο Ηρακλής Ιωσηφίδης στο κοντραμπάσο, ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα τύμπανα και ο Νίκος Χαρμπίλας στο μεταλλόφωνο, συν την ηχοληψία και επεξεργασία του ήχου (παρέα με τον Τίτο Καργιωτάκη στο Royal Alzheimer Hall).