Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα της τελευταίας δεκαετίας που να έχει προκαλέσει τόση διχογνωμία στην κοινότητα του σκληρού ήχου από τους Ghost. Έχουν στην κυριολεξία φανατικούς οπαδούς, οι οποίοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο μέσα στα χρόνια. Μέσα σε αυτούς βρίσκονται και τεράστιοι διεθνώς καταξιωμένοι καλλιτέχνες όπως οι Metallica και ο Dave Grohl. Έχουν όμως παράλληλα και φανατικούς πολέμιους που αγαπούν να τους μισούν, πολλοί από τους οποίους έχουν σίγουρα κάποια κομμάτια τους ως «ένοχη απόλαυση».
Μετά από την μεγάλη αναταραχή που προκάλεσε στους κύκλους της μπάντας η δικαστική διαμάχη που είχε ως αποτέλεσμα την αποκάλυψη του κοινού μυστικού ότι πίσω από τη μορφή του Papa Emeritus βρίσκεται ο Tobias Forge, το συγκρότημα επιστρέφει με τον πιο αισιόδοξο δίσκο του, εμπνευσμένο από την βουβωνική πανώλη (!) που έπληξε την κεντρική Ευρώπη το 14ο αιώνα.
Δεν υπάρχει στιγμή μέσα στο άλμπουμ που να μην είναι γεμάτη έμπνευση και δημιουργία. Οι Ghost μας δίνουν την πιο πλούσια παραγωγή τους εμπνεόμενοι, όσον αφορά τα μεταλλικά τους στοιχεία, από την δεκαετία του ‘80 κυρίως. Παράλληλα αποτίουν φόρο τιμής στην ποπ παράδοση της Σκανδιναβίας. Από τις, μόνιμες επιρροές των Abba στα πολυφωνικά ρεφρέν, στα επιμεταλλωμένα μελωδικά στοιχεία των A-ha (“See the Light”).
Μην νομίζετε όμως πως το metal δεν είναι ζωντανό εδώ. Το “Rats” μυρίζει Ozzy του “Bark at the Moon” και Dio του “Dream Evil”, ενώ το “Faith” θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί από την ευρύτερη μουσική οικογένεια του Mike Wead (Memento Mori, King Diamond, Mercyful Fate, Candlemass κ.λ.π.). Το μουσικό καλειδοσκόπιο δεν τελειώνει ακόμη καθώς θα συναντήσουμε ένα φάσμα από το έξοχο hair metal του “Dance Macabre”, μέχρι το pomp progressive rock του “Miasma” (αποθέωση το σόλο σαξόφωνο του Papa Nihil στην κορύφωση) και την χίπικη μπαλάντα “Pro Memoria”. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε το υπέροχο ρηξικέλευθο ορχηστρικό “Helvetesfönster” με την αξεπέραστη μελωδία.
Όλα αυτά είναι δοσμένα σε ένα αρμονικό σύνολο με υποδειγματική παραγωγή και mastering. Τα φωνητικά του Forge είναι καλύτερα από ποτέ, ενώ η ενορχήστρωση είναι η πιο πλούσια που έχει χρησιμοποιήσει το σχήμα (πνευστά, έγχορδα, πιάνα χρωματίζουν τη rock μπάντα). Μιλάμε σίγουρα για τον καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο δίσκο ενός σχήματος που δεν σταματά να εξελίσσεται και να βελτιώνεται. Επιβάλλεται η απόκτησή του. Όσο για τους χατζημεταλλάδες και τους πρωτοδισκάκηδες, απολαύστε το ξυδάκι σας παρέα με την ναφθαλίνη στο μπαούλο. Εδώ παίζουμε σε άλλο γήπεδο.