Πολλοί έχουν κατηγορήσει τα τελευταία χρόνια τη μουσική σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου για ανέμπνευστες νέες μπάντες και για το γεγονός ότι η παραγωγή της χώρας δεν είναι αυτή που κάποτε ήταν. Σίγουρα, τα σκήπτρα σταδιακά παραδόθηκαν στην Αμερική και πλέον στην άλλη μεγάλη δύναμη, τη Σουηδία. Ωστόσο, η “φανέλα” ενός Άγγλου rock μουσικού είναι βαριά. Ο Frank Turner επιστρέφει με το 5ο album του μέσα σε έξι χρόνια, μετά και το απαράμιλλης ποιότητας και ομορφιάς “England Keep My Bones”. Και για να προλάβω μερικούς κακοπροαίρετους, το να είναι ένα album εύκολο στην ακρόαση δεν είναι αντιστρόφως ανάλογο της ποιότητάς του.
Σίγουρα, ο προκάτοχος του “Tape Deck Heart” έτεινε αρκετά προς τον Αγγλικό folk rock ήχο. Αυτή τη φορά, ο Frank Turner εμφανίζεται με ένα πιο radio friendly καλογυαλισμένο πρόσωπο σε έναν δίσκο που η διάρκειά του κρατάει περίπου μία ώρα. Δύσκολα, θεωρώ, θα φαντάζονταν την κατάληξή του αυτή όσοι γνώριζαν την πορεία του με τους post hardcor-άδες Million Dead.
Στιχουργικά, ο Frank Turner μπλέκει αρκετά τα προσωπικά ζητήματα και τα πολιτικά. Μουσικά, θα επαναλάβουμε ότι πρόκειται για έναν δίσκο αρκετά εύκολο στο άκουσμά του. Σίγουρα, ο ήχος του Frank Turner δεν αλλάζει και πολύ από το ξεκίνημά του με το “Sleep Is For The Week” του 2007. Σίγουρα, ένας καλλιτέχνης που εμφανίζεται στο Wembley και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της χώρας του, θα κάνει και κάποιες “ασφαλείς” επιλογές, συνθετικά. Παρ’ όλα αυτά, μπορείς να νιώσεις ότι πρόκειται για έναν τίμιο καλλιτέχνη που δεν κοροϊδεύει κανέναν με τη δουλειά που κάνει, ανεξαρτήτως της στάθμης που φτάνει, στο πλαίσιο των αξιολογικών κρίσεων του μουσικού τύπου, το κάθε δημιούργημά του. Σίγουρα, ένας δίσκος τέτοιας διάρκειας και τέτοιου ύφους θα σε κάνει να πατήσεις και το “next” σε δυο-τρεις περιπτώσεις. Ωστόσο, θα υπάρξουν στιγμές που θα τον αφήσεις να παίξει, όχι όμως επειδή είναι κάτι που εύκολα μπορείς να αγνοήσεις. Και θα βρεις και τα ξεσπάσματά του στα “Plain Sailing Weather” και “Four Single Words”.
Νομίζω πως οι εγχώριοι rock ραδιοφωνικοί σταθμοί θα πρέπει να βγάλουν από την playlist τους REM και να προσθέσουν κάτι καινούριο. Θεωρώ πως ο Frank Turner είναι από τις καλύτερες προτάσεις των ημερών μας. Θεωρώ πως τα “Losing Days”, “The Way I Tend To Be” και “Time Machine” θα ήταν εξαιρετικές προσθήκες.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ευχάριστος, τίμιος δίσκος στο σύνολό του.
The Bad: Ίσως υποδεέστερος από τον προκάτοχό του.
Βαθμολογία: 3.5 / 5
[/stextbox]