Όσοι είδατε τους Dropkick Murphys πριν λίγoυς μήνες στην Αθήνα, θα είχατε την τύχη να δείτε και τον Frank Turner, τον Βρετανό folk punk hero που, για όσους δεν τον ήξεραν, απετέλεσε μία ευχάριστη έκπληξη. Με μία φράση στη δική του γλώσσα, a genuinely nice guy.
Ε λοιπόν όσα ξέρατε, ξεχάστε τα. Frank Turner is the devil. Σύμφωνα, τουλάχιστον, με τον Independent και το NME. Μη σας ξεγελάει ότι τα συγκεκριμένα media outlets έχουν συγκεκριμένη, στρατευμένη φωνή. Είναι φασίστας ο Frank Turner; Όχι βέβαια, οι απόψεις του είναι περισσότερο libertarian. Για το συγκεκριμένο λόγο, ένα album αφιερωμένο στις γυναίκες που, ανά τα χρόνια, έγραψαν ιστορία, οι μουσικοκριτικοί της ακραίας πολιτικής ορθότητας, βάζουν στην άκρη τη μουσική του αξία και βάζουν πάνω του τη σφραγίδα που λέει “mansplaining” και το πετάνε στο συρτάρι των λογοκριμένων.
Θα με ρωτήσετε, έχουν όλα αυτά καμία σχέση με τη μουσική αξία του “No Man’s Land”; Φυσικά και όχι. Είναι το “No Man’s Land” μία προσπάθεια που έχει τις αδυναμίες της, σε σημείο να ακούγεται ως ένα βιαστικό bounce back του καλλιτέχνη; Ναι, είναι. Έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο με αρκετούς ενδιαφέροντες πειραματισμούς και κάποια αδιάφορα σημεία που, δυστυχώς, δεν δίνουν την κατάλληλη μουσική υπόκρουση στο περιεχόμενο που ο Frank Turner θέλει, καλοπροαίρετα, να εξιστορήσει.
Το “No Man’s Land” είναι μία χρονομηχανή. Αφοσιώνεται στις ζωές σημαντικών γυναικών, που η ιστορία τους παραμερίστηκε λόγω του φύλου τους. Παρελαύνουν δε ονόματα όπως αυτό της Κασσιανής, της Huda Sha’arawi, της Nannie Doss, της Nica Rothschild, της Sister Rosetta Tharpe, της Jinny Bigham και της Dora Hand. Η επιστροφή του δε στον πιο ήρεμο, folk punk ήχο του είναι καλοδεχούμενη αλλά, για να συμφωνήσω με τα ανωτέρω έντυπα, η ερμηνεία του Frank Turner δεν είναι στο επίπεδο που θα δημιουργήσει στον ακροατή τη συναισθηματική φόρτιση, απαραίτητη για να συνοδέψει τις ιστορίες αυτές. Η φωνή του Frank Turner, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι αυτή που είναι και, σε σημεία, ακούγεται μονότονη και ίσως παράταιρη με την μουσική της συνοδεία. Τρανταχτά παραδείγματα το “The Graveyard Of The Outcast Dead” και το “The Hymn of Kassiani”.
Τραγούδια όπως το “Sister Rosetta” όμως βρίσκονται στο άλλο άκρο. Ίσως, κατ’εμέ, η καλύτερη στιγμή του δίσκου και μία φοβερά ενδιαφέρουσα ιστορία δεδομένης της μουσικής που ακούμε. Η Sister Rosetta Tharpe είναι κατά πολλούς μία από εκείνες τις ιστορικές μορφές στην οποία η rock μουσική οφείλει την ύπαρξή της. Μία γυναίκα που εμφανιζόταν με ηλεκτρική κιθάρα και έδωσε ρυθμό στο gospel στη δεκαετία του 1930 και του 1940 παρακαλώ. Και εδώ είναι που το “No Man’s Land” πετυχαίνει το σκοπό του. Με ώθησε να διαβάσω την ιστορία της και να εκτιμήσω την επιρροή της στον ήχο ιερών τεράτων όπως ο Elvis, o Jerry Lee Lewis ή ο Eric Clapton.
New York City
It was 1938
The radio couldn’t wait
For Rosetta to rock it
Instant sensation
And little Elvis, Chuck and Johnny at home
Heard her on the gramophone
And they wouldn’t forget it
Το τελευταίο είναι μόνο ένα παράδειγμα του πού μπορεί να σε ταξιδέψει το “No Man’s Land” και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι η ιστορία δε γράφτηκε μόνο από μάτσο ήρωες πολέμου, στρατιώτες και βασιλιάδες. Οι γυναίκες ίσως σπρώχτηκαν στο περιθώριο για τον ιστορικό τους ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική και είναι θετικό το ότι το αναγνωρίζουμε σήμερα, μετά από τόσους αιώνες. Έχουμε κάνει πρόοδο, ίσως όχι αρκετή όμως αλλά αυτό θα το αφήσω για τους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους. Θα ήθελα η κόρη μου ή ο -υποθετικά μιλώντας- μελλοντικός γιος μου να ακούσει αυτό το album και να καταλάβει κάποια πράγματα; Σίγουρα. Είναι το “No Man’s Land” ένα μνημείο της τέχνης; Μάλλον όχι.
Mainstream μουσική, καλλιτέχνες με πολιτικές απόψεις out in the open και δουλειές με πολιτικό-κοινωνικό περιεχόμενο δείχνουν να μην είναι καλοδεχούμενα στο σημερινό πολωμένο κόσμο των online media που διψάνε για clicks και αίμα (μεταφορικό ή κυριολεκτικό).
Ο Frank Turner, δυστυχώς, επιτυγχάνει το σκοπό του μόνο εν μέρει, σε έναν φιλόδοξο δίσκο που το αποτέλεσμά του είναι, σίγουρα θετικό, αλλά θα μπορούσε να είναι ακόμη θετικότερο.