“Wait until you see what we’re doing for the next record. That’s some fucked up shit. I already know what we’re doing for that, and it makes this look like fucking kindergarten.” Η -όχι και τόσο- γοητευτική και φιλόδοξη αυτή δήλωση του Dave Grohl, αφορά τη νέα δουλειά που ετοιμάζει στα προσεχή έτη και αποτελεί, θελημένα ή μη, την γνώμη του για την ποιότητα του ήδη ηχογραφημένου album των Foo Fighters που μόλις κυκλοφόρησε. Αυτή η ατάκα θα μπορούσε να είναι μια κριτική από μόνη της.
Αναλύοντας την ουσία όμως, το Sonic Highways, είναι ένα multimedia project οκτώ συνθέσεων, που ηχογραφήθηκε σε οκτώ εβδομάδες, σε -αντιστοίχως τον αριθμό- ιστορικά recording studio επί αμερικανικού εδάφους. Η μπάντα επισκέφτηκε οκτώ πόλεις, εμπνεύστηκε από τον ‘’αέρα’’ τους, γνώρισε local μουσικούς ήρωες και παραγωγούς, προσπάθεια που το δίκτυο HBO πλάσαρε σαν τηλεοπτική σειρά (ή μουσικό documentary αν προτιμάτε) σε παραγωγή του frontman της μπάντας. Δυστυχώς όμως αρκείται σε αυτό και μόνο.
Συνθετικά το Sonic Highways είναι πιο “λίγο” από ποτέ, αφού δεν καταφέρνει να αγγίξει ούτε στο ελάχιστο το εξαιρετικό Wasting Light του 2011. Πέρα από κανα δυο τραβηγμένα από τα μαλλιά radio – friendly hits, τα πάντα εδώ μοιάζουν με ανολοκλήρωτες ιδέες. Το εναρκτήριο single “Something From Nothing” εμπνέει μια σχετική εμπιστοσύνη για την συνέχεια, η οποία έρχεται με το δυνατό “The Feast and the Famine” το οποίο λειτουργεί σωστά. Όμως πέρα από μερικές σχετικά εμπνευσμένες στιγμές, ο δίσκος σταματάει εκεί, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος για να σε ταρακουνήσει, εκτός του τελευταίου “I am a River” που έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον στην “μπαλαντοειδές” δομή του. Το καλό/κακό μ’ αυτήν την ιστορία είναι ότι μιλάμε για τους Foo Fighters. Πέρα από τα δύο πρώτα albums τους (και του προαναφερθέντα Wasting Light), το μόνο που έχουν να αναδείξουν στην υπόλοιπη πορεία τους είναι απλώς κάποια καλά singles ανά δίσκο. Φυσικά όμως, όταν είσαι μία από της μεγαλύτερες arena – rock μπάντες στον πλανήτη, ο ακροατής θα σου δώσει παραπάνω ευκαιρίες για να “χωνέψει” τη μουσική σου, ακόμη και αν αντικειμενικά το φετινό σου album είναι η πιο αδιάφορη δουλειά που έχεις ποτέ κυκλοφορήσει στην καριέρα σου. Τώρα, το αν η έμμεση δικαιολογία του Grohl περί “project” μας αρκεί, θα το αποφασίσουμε εμείς εν καιρώ αφού το marketing αυτού του κυρίου είναι φοβερά έξυπνο. Δηλώσεις αποπροσανατολισμού του τύπου “άκου αυτό για την ώρα, και θα δεις τι σε περιμένει την επόμενη φορά” λειτουργούν μια χαρά στην πλειοψηφία των οπαδών τους, που ενώ έχουν μια ήδη ολοκληρωμένη δουλειά στα χέρια τους, ασχολούνται με την επόμενη. Όσο απογοητευτικά και αν ακούγονται όλα αυτά, το νερό στο αυλάκι έχει μπει από την πρώτη μέρα για αυτό το group, και το άστρο του Dave Grohl και των υπαλλήλων του δεν πρόκειται να σβήσει και το ξέρουν. Τουλάχιστον στο άμεσο μουσικό μέλλον. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Pat Smear μονίμως χαζογελάει στα live τους…