Τη σημερινή κριτική δεν την γράφω μόνος μου. Βοηθός, αρωγός, συμπαραστάτης, πείτε το όπως θέλετε, θα είναι ο φανταστικός μου φίλος που είχα από το Δημοτικό. Ο Μήτσος ο Μέταλος. Οι πορείες μας άλλαξαν, στα μουσικά μας γούστα, όσο περνούσαν τα χρόνια καθώς αυτός έμεινε πιστός και αυθεντικός σε κάποια πράγματα. Σαν τη φέτα ένα πράγμα. Μουχλιασμένη λιγάκι αλλά δεν πειράζει. Η αυθεντική γεύση, όταν είναι αυθεντική, δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται.
Τέλος ο πρόλογος. Five Finger Death Punch και μέρος πρώτο από το νέο τους album “The Wrong Side Of Heaven & The Righteous Side Of Hell”. Μεγαλεπίβολο στον σχολιασμό του από τη μπάντα, τρανταχτές συνεργασίες και λένε ότι ο θόρυβος είναι πιο μεγάλος, όσο μεγαλώνει και το ύψος από το οποίο πέφτεις. Πολλά συγκροτήματα την έπαθαν στο παρελθόν και ειδικά όταν τύποι σαν τον φίλο μου τον Μήτσο τον Μέταλο, τους περιμένουν στη γωνία.
-Κάτσε ρε Μήτσο να ακούσεις μία μπάντα.
-Πάλι αμερικλανιές θα μου βάλεις; Αφού ξέρεις ότι δεν τα αντέχω…Grave Digger και ξερό ψωμί ρε…Δεν μου αρέσει το nu metal…
-Ρε Μήτσο, το nu metal δεν υπάρχει πια, ξεκόλλα από αυτά τα 90s…
-Μόνο 80s ρε μαλάκα Χρήστο, δεν το καταλαβαίνεις; Χαμόςςςς…Ωωωωπ…ο Metal GOD! Priest-Priest-Priest!
Όχι, δεν μπαίνει Judas Priest στο laptop…πρώτο τραγούδι το “Lift Me Up” και ο Halford κάνει την εμφάνισή του κάπου στο εν τρίτο, μετά το πρώτο chorus. Ο Μέταλος δεν έχει δώσει σημασία στο πρώτο 1/3 εγώ όμως δίνω. Από τις πρώτες νότες του, η φιλοδοξία του Zoltan Bathory (δεν τολμώ να πω το επώνυμο στον Μήτσο…) να δώσει μία κλασική όψη στα riffs του αλλά και του Ivan Moody στα να αποδώσει φωνητικά με μεγαλύτερος εύρος μουσικά, να γίνει πιο μελωδικός και να φέρει τον ακροατή από την καφρίλα σε κάτι πιο πολύπλευρο, αποδίδει.
-Ντάξει συμπαθές ρε Χρηστάρα αλλά τι κάνει ο Rob με δαύτους;
Δεν δίνω καν σημασία στον Μήτσο, το “Watch You Bleed” μπαίνει αδιάφορο στην αρχή αλλά με ωραία riffάκια, πιασάρικο chorus και αναγνωρίσιμα solos πιάνει την έννοια του pop metal που συλλαμβάνεται αυτή τη στιγμή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Και γιατί όχι; Ανεχτήκαμε τόση λακ στα 80’s και τόση κλάψα στις αρχές των 90’s. Ας γίνει και κάτι λίγο πιο σκληρό της μόδας.
-Τι λες ρε Χρηστάρα; Metal for the masses; Δεν είσαι καλά μου φαίνεται, ΜΟΝΟ Wacken ρε…
-Ρε Μητσάρα, μακάρι να πάμε μια μέρα αλλά έχει και άλλα fests η Ευρώπη…
-Τι λε ρε;
“There’s A Fire Withiiiin…” και το “Υou” κάνει το δωμάτιο και τις αρένες να σείονται, η φραπεδιά φεύγει από το τραπεζάκι του μπαλκονιού, στην πρώτη στάλα αφρού, ο χρόνος κολλάει και οι σκέψεις αρχίζουν…
Οι Five Finger Death Punch επιτέλους φεύγουν από τις πατριωτικές κορώνες που ενοχλούσαν αρκετούς στα πρώτα τους τρία album έχοντας όμως και τις πινελιές θρησκευτικής ορθότητας και πνευματικής αναζήτησης που επιτάσσει τόσο η Αμερικάνικη νοοτροπία όσο και η Αμερικάνικη metal μουσική, με κύριο φορέα αυτής της αλλαγής το εκπληκτικό ομότιτλο κομμάτι. Το “Burn MF” αποτελεί σίγουρα έναν φόρο τιμής στις hardcore και Slipknot (κατηγορία μόνοι τους οι δεύτεροι) καταβολές τους, με τις εναλλαγές σε βρώμικα φωνητικά και μελωδικά να σφραγίζουν το σήμα κατατεθέν της US πλευράς του metal νομίσματος.
Σίγουρα, κάποια σημεία παραμένουν σταθερά, σε σχέση με τα πρώτα τρία album της μπάντας. Τα φτιαγμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ) drums και τα μελωδικά chorus αλλά και οι στίχοι που θα εμπνεύσουν τον οργισμένο νεανία και θα του οπλίσουν το χέρι με το νέο iPhone, παραμένουν. Θεωρώ ότι είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας, παρά αναμασήματα. Είναι, άλλωστε, μόλις στο τέταρτο album τους. Κάτι που φαίνεται σε κομμάτια όπως στο “Dot Your Eyes” ή σε κλασικές αμερικανομπαλάντες όπως το “M.I.N.E” που έχουμε δει και από άλλες μπάντες της συνομοταξίας τους. Ενδιαφέρουσα στιγμή και το “Mamma Said Knock You Out”, διασκευή στον LL Cool J με τη συμμετοχή του Tech N9ne, αλλά για τους πιο…open minded.
Το album περιέχει και επανεκτελέσεις των κομματιών, όπως το “I.M.Sin” όπου συμμετέχει ο Max Cavalera ή το “Dot Your Eyes” όπου συμμετέχει στην δεύτερη εκτέλεσή του o Jamey Jasta των Hatebreed. Για την ιστορία, στο “Anywhere But Here” συμμετέχει στη μία του εκτέλεση και η Maria Brink των In This Moment.
-Είδες τι κάνεις με τι βλακίες που ακούς;
Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, ο Μήτσος μαζεύει τον πεσμένο φραπέ από το πάτωμα.
-Ντάξει ρε Μήτσο, έφερα λίγο χαμό στο σπίτι, πώς να το κάνουμε;
-Με αυτούς ρε; Μόνο Maiden ρε
-Ξεκόλλα…έχει και δεύτερο μέρος το album…τα λέμε ξανά προς το τέλος του χρόνου…
Σημείωση: Ο φανταστικός μου φίλος, φυσικά δεν υπάρχει! Δεν το έχω χάσει ακόμη, ουδεμία σχέση έχει με πραγματικό πρόσωπο, έχει σχέση με αρκετές τραγελαφικές καταστάσεις και συζητήσεις που παρακολουθώ και έχω υπάρξει μέρος τους…Η καρικατούρα αυτή δεν ενέχει καμία διάθεση για κακία, αλλά μόνο σκοπό έχει το γέλιο και το -καλώς εννοούμενο- πείραγμα.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Αλλαγή προς κάτι πιο ποιοτικό, ίσως πιο εύπεπτο αλλά λιγότερο μονότονο…
The Bad: Δύσκολο…τον μισό πόντο θα τον προσθέσει το δεύτερο μέρος του album, ελπίζω…
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]