Το ειδικό βάρος των Five Finger Death Punch είναι αρκετά μεγάλο εν έτει 2013 και η φιλοδοξία τους να φτάσουν ακόμη ψηλότερα τους έφερε στο να κυκλοφορήσουν έναν διπλό δίσκο μέσα στο ίδιο έτος και μάλιστα με μικρό χρονικό διάστημα να χωρίζει τις δύο κυκλοφορίες. Και διερωτάται δίκαια κάποιος, η μουσική των Five Finger Death Punch αλλά και οι ικανότητές τους ως καλλιτεχνών, δίνουν το απαραίτητο βάθος και υπόβαθρο για να σταθούν επάξια και οι δύο κυκλοφορίες; Δε θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω την προσπάθεια αυτή με άλλες αντίστοιχες του 2013 ή ακόμη και από άλλες χρονιές, με πιο αξιομνημόνευτη ίσως αυτή των System Of A Down με τα “Mesmerize” και “Hypnotize”. Το θεωρώ άνευ σημασίας και το θεωρώ κάτι που θα αποσπάσει πλήρως την προσοχή μας από τους Αμερικανούς.
Δεύτερο ερώτημα, αφού ακούσουμε το album θα το θεωρήσουμε υποδεέστερο του πρώτου μέρους, καλύτερο ή απλά μία αξιοπρεπή συνέχειά του που όμως δεν φτάνει το επίπεδο του πρώτου μέρους; Μετά από μερικές ακροάσεις, τείνω να καταλήξω στην τρίτη άποψη. Μία αξιοπρεπή συνέχεια του “Volume 1” που δεν φτάνει το επίπεδο του πρώτου μέρους. Γιατί, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν να κομίσουν οι Five Finger Death Punch, δεν έχουμε κάτι που θα κρατήσει τον δίσκο, εκτιμώ, για πολύ καιρό στα ηχεία μας. Έχουμε έναν Ivan Moody που βάζει περισσότερες πτυχές στην ερμηνεία του, διατηρώντας -επιτέλους- κάποιες αποστάσεις από τον χαρακτηρισμό του ως μία κόπια του Corey Taylor. Έχουμε το στιβαρό rythm section -πόσο κλισέ πια;- αλλά και τα riffs, στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Five Finger Death Punch. Έχουμε την ωραία διασκευή στο “House Of The Rising Sun” αλλά και τη στιγμή της αμερικανομπαλάντας σαν το “Cold” όπου ο Ivan Moody δίνει ρεσιτάλ. Άξια να μείνουν στη μνήμη, επίσης, παραμένουν και τα “Here To Die” αλλά και τo “Battle Born”.
Τρίτο ερώτημα, τελικά γιατί το album δεν έχει την αίγλη του πρώτου μέρους; Ακριβώς αυτό είναι και η απάντηση, δεν την έχει, δυστυχώς. Το δεύτερο μέρος της προσπάθειας των Five Finger Death Punch είναι ένα αξιοπρεπέστατο, απίστευτα ευχάριστο άκουσμα που, όμως, περιέχει πολλά fillers, πολλά κλισέ του ήχου, στον οποίο εντάσσεται και για αυτό το λόγο ίσως και να κουράσει. Γιατί να κουράσει; Διότι η εναλλαγή brutal φωνητικών με τα πιο μελωδικά να κάνουν την εμφάνισή τους στο chorus μοιάζει με περσινά ξινά σταφύλια για τον φίλο του αμερικάνικου ήχου και διότι ακόμη και τα solos στο σύνολο του album, δεν μοιάζουν με κάτι που δεν έχουμε ακούσει ξανά από τους πολεμοχαρείς 5FDP. Καταλήγοντας, το δεύτερο μέρος της προσπάθειας των Five Finger Death Punch, μοιάζει με ένα τυπικό επιδόρπιο μετά από ένα κυρίως πιάτο που θα θυμάσαι για πολλά χρόνια και εγώ κατέληξα να μιλάω πάλι για φαγητό.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Το γεγονός ότι το album ήταν αξιοπρεπές
The Bad : Το γεγονός ότι το album ήταν απλά αξιοπρεπές
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]