Το 2013 είναι έτος ορόσημο για τους απανταχού progers ή progsters ή οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει αυτούς τους περίεργους τύπους που εξιτάρονται με οτιδήποτε ξεπερνάει τα όρια του λογικού και του συμβιβαστικού στη rock και metal μουσική. Coheed & Cambria, Spock’s Beard, Dream Theater, Riverside, επαναδραστηριοποίηση του Neal Morse και τόσα πολλά άλλα πράγματα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή γιατί είμαι ακόμη στον πρώτο καφέ της ημέρας. Το “Darkness In A Different Light” σηματοδοτεί την επιστροφή των Fates Warning μετά από 9 ολόκληρα χρόνια στη δισκογραφία και είναι απορίας άξιο το τι έχουν να προσφέρουν με μία νέα κυκλοφορία οι ηγέτες του progressive metal, έστω και αν έχουν πολλάκις εκδηλώσει αλλεργικές αντιδράσεις στον όρο “metal”.
Απορίας άξιο; Μάλλον γελιόμαστε γιατί μουσικοί της κλάσης του Ray Alder και του Jim Matheos, δεν μπορούν να προκαλέσουν απορία για το τι θα κυκλοφορήσουν αλλά περισσότερο ανυπομονησία. Δεν είναι πολλοί αυτοί που λένε ότι οι Fates Warning δεν έχουν ποτέ κυκλοφορήσει έναν κακό δίσκο και θα τους δώσω και εγώ το δίκιο τους. Το “Darkness In A Different Light” δείχνει ότι η στιγμή για έναν κακό δίσκο δεν έχει έρθει ακόμη και όπως φαίνεται, ούτε πρόκειται να έρθει.
Και προς τέρψιν όσων θεώρησαν κάποια στιγμή τους Fates Warning, αρκετά εμπορικούς, too soft ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, πρόκειται κατά τεκμήριο για τον πιο heavy ίσως δίσκο της πολυετούς ιστορίας τους, καθώς το εναρκτήριο “One Thousand Fires” σε πιάνει από το λαιμό και στο ίδιο κλίμα κινείται όλος ο δίσκος. Ο λυρισμός και η σκοτεινή ατμόσφαιρα, ωστόσο δε θυσιάζονται χάριν της πιο heavy στροφής αλλά υπάρχουν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ο δίσκος, φυσικά, δεν ενδείκνυται για αυτούς που βλέπουν τη μουσική progressive σχημάτων, σαν τον πρωτοετή φοιτητή ιατρικής που έχει μπροστά του το ανθρώπινο σώμα στο κρεβάτι της ανατομίας. Αναλύοντας, δηλαδή, 10λεπτα guitar solos που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης για έναν απλό ακροατή και όχι για έναν επίδοξο κιθαρίστα. Δε θα βρεις στιγμές “τέχνης για την τέχνη”, “solo για το solo” και ό,τι άλλο περιττό μπορείς να φανταστείς. Οι Fates Warning παρουσιάζουν μία συνθετική και εκτελεστική υπεροπλία σε αυτό το δίσκο αλλά είναι λακωνικοί στο μήνυμά τους, όσο λακωνικός μπορεί να είναι ο τρόπος έκφρασης ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη. Η δε φωνή του Ray Alder παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, χωρίς να διαφαίνονται studiακές προσμίξεις και αλλοιώσεις σε αυτήν, δημιουργώντας προσδοκίες για το τι θα ακούσουμε αυτό το Σαββατοκύριακο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη από τους Fates Warning.
Ενδιαφέρουσες προσθήκες στον heavy χαρακτήρα του album, αποτελεί το ακουστικό “Lighthouse”, του οποίου η ένταση δυναμώνει σε μορφή γεωμετρικής προόδου για να σε αφήσει μετέωρο στο τέλος του και να δώσει τη θέση του στο σκοτεινό “Into The Black” με το λυτρωτικό θαρρείς chorus του. Οι Fates Warning, αφήνουν το καλύτερο για το τέλος αφού σε ανταμείβουν με το εκπληκτικό, διάρκειας δεκατεσσάρων λεπτών παρακαλώ, “And Yet It Moves” στο οποίο, η όμορφη ακουστική εισαγωγή δίνει τη θέση στο δίδυμο Matheos, Aresti που εναλλάσσονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτό το τραγούδι. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου; Διαλέγετε και παίρνετε καθώς το “Darkness In A Different Light” σου δίνει πάρα πολλές επιλογές για να τσακωθείς πάνω στο ποιο είναι το καλύτερο/αγαπημένο σου. Οι Fates Warning είναι εδώ και σε ταξιδεύουν και πάλι. Η ευκαιρία που θα δώσεις στο album δεν δικαιολογείται από το όνομα της μπάντας που το έγραψε αλλά από την καθεαυτή ποιότητά του.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ό,τι χαρακτηρισμό και αν του δώσεις, όπως και αν το περιγράψεις, είναι καλή μουσική. Μ-Ο-Υ-Σ-Ι-Κ-Η .
The Bad: Το ταπεινό αυτί μου δεν βρήκε…τον μισό πόντο ας τον προσθέσει ο κόσμος που τους αγαπάει τόσα χρόνια
Βαθμολογία: 4,5 / 5
[/stextbox]