Εκεί που κοιτάς τα «Σαν Σήμερα» και βλέπεις το συγκεκριμένο album, σκέφτεσαι ότι έχεις εύκολο έργο, όταν όμως πας να το γράψεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα, τι να πεις για έναν δίσκο που είναι ο ορισμός της τελειότητας;
Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και το “Enthrone Darkness Triumphant” δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη αρχή. Όλα ξεκινούν με ένα majestic πιανιστικό intro, που ακόμα και αν το ακούς μέσα Αυγούστου
καταμεσήμερο, θα δεις την ανάσα σου να βγαίνει παγωμένη, τον ήλιο να τον καταπίνει ορμητικό σκοτάδι. Θα νιώσεις ένας ρίγος να σε πλημμυρίζει και εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, σε διαψεύδει ο Shagrath με μία από τις πιο απόκοσμες κραυγές που έχεις ακούσει ποτέ. Αν ακόμα δεν καταλάβατε ποιο κομμάτι περιγράφω, θα σας δώσω μία βοήθεια: πρόκειται για ένα από τα καλύτερα black metal κομμάτια όλων των εποχών και φυσικά αναφέρομαι στο “Mourning Palace”.
Όμως, τι είναι αυτό που κάνει πραγματικό ξεχωριστό το “Enthrone Darkness Triumphant”; Γιατί τόσοι άνθρωποι επιμένουν να το συγκαταλέγουν σε ό,τι λίστα αφορά τα καλύτερα black metal albums; Αρχικά οι Dimmu Borgir έπαιζαν ένα μελωδικό black metal, είδος που, όσο και αν δίχαζε τους Νορβηγούς, έχαιρε της εκτίμησης αρκετών fans ανά τον κόσμο (ή όσων τέλος πάντων άκουγαν black metal). Σε αυτόν τον δίσκο, όμως, γυρίζει ο διακόπτης, το συγκρότημα διαφοροποιεί σημαντικά τον ήχο του και πλέον είναι πιο κοντά στη “Σονάτα του Σεληνόφωτος” του Beethoven παρά σε μπάντες που τότε θεωρούσαμε ότι έπαιζαν παρόμοια μουσική, όπως για παράδειγμα οι Emperor. Νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός; Ωραία. Σκεφτείτε, λοιπόν, ακούστε τη Σονάτα και φανταστείτε στο τέλος της να μπαίνουν οι DM, με κλασσική Borgir-ική εισαγωγή με κλιμακωτά τύμπανα. Εξακολουθώ να ακούγομαι υπερβολικός;
Παρότι τεχνικά οι Νορβηγοί έχουν να επιδείξουν και καλύτερες στιγμές, σε επίπεδο ενορχήστρωσης έχουν επιτύχει το τέλειο. Ενώ όλοι έχουμε συνηθίσει τα πλήκτρα να έχουν- το πολύ- δευτερεύοντα ρόλο, κυρίως για να στήνουν το ατμοσφαιρικό υπόβαθρο ενός δίσκου, εδώ συναντούμε εντελώς διαφορετική (και καινοτόμα θα έλεγα) χρήση. Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία του Nagash (Kovenant) στο μπάσο, που μπορεί να κρατάει και να αλλάζει ρυθμούς με χαρακτηριστική άνεση (ακούστε προσεκτικά την μπασογραμμή του “Master of Disharmony”), οι Dimmu Borgir φέρνουν τόσο μπροστά τα πλήκτρα, που ορισμένες φορές «συναντιούνται» με τις κιθάρες.
Στο drum kit της μπάντας έχουν βρεθεί μερικές εκλεκτές παρουσίες, όπως ο Barker και ο Hellhammer, όμως, κανείς δεν μπόρεσε να κολλήσει όπως ο Tjodalv. Πέρα από τις εντυπωσιακές αλλαγές που κάνει στα μέτρα, είναι και κάτι ακόμα στο παίξιμο του, με την αρωγή του Nagash βεβαίως, που δίνει ένα βάθος στον ήχο, που δύσκολα θα πίστευε κάποιος ότι βγαίνει από μόνο δύο μουσικούς. Κάτι που προξενεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, είναι οι κιθάρες. Αν και θεωρώ τον Galder τον καλύτερο, μακράν του δεύτερου, κιθαρίστα που πέρασε από τους Dimmu Borgir, η συνύπαρξη στις κιθάρες του Shagrath με τον Silenoz, σε επίπεδο studio, παραμένουν οι κορυφαίες ερμηνείες στην σταδιοδρομία του συγκροτήματος. Τί είναι αυτό που τις κάνει τόσο ξεχωριστές; Έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως ατμοσφαιρικό, επιβλητικό και μελωδικό album, που όμως δεν χάνει την σκληρότητα του σε καμία στιγμή και αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις κιθάρες του. Θυμηθείτε για λίγο τις κιθάρες στο “A Succubus in Rapture”, πόσο απαλές και γαλήνιες είναι στην αρχή. Τώρα φέρτε τες στο μυαλό σας μετά από εκείνο το γύρισμα που κάνουν στην μέση του κομματιού. Πανδαισία, ένα κανονικό μουσικό ποίημά.
Το “EDT” θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί και σε μορφή όπερας, κατάλληλα διασκευασμένο. Ο Shagrath ερμηνεύει τα φωνητικά του μέρη ανάλογα με τον στίχο κι αυτό ζωντανεύει το έργο και το κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστικό (από κάθε άποψη). Στην ίδια λογική είναι και τα breaks, που υπάρχουν, αφού δίνουν μία αφηγηματική διάσταση στο δίσκο και μοιάζουν πάρα πολύ με τα κενά στην αρχή της παραγράφου. Τρανό παράδειγμα αυτού είναι το “Spellbound (By the Devil)”, όπου το θέμα που παίζουν τα πλήκτρα εξυπηρετεί ένα σκοπό, να δώσει έμφαση μέσω της αντίθεσης στο finale του κομματιού, που αποτελεί και την κορύφωση του, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Ξέρω ότι πολλοί τώρα μπορεί να αναπολείτε αυτήν την εποχή των Dimmu Borgir, ίσως να το κάνω και εγώ. Όμως, η νέα τους εποχή, όσο διαφορετική και να ηχεί, δεν παύει να είναι μία εξαιρετικά ποιοτική περίοδος και ένας πολύ καλός λόγος για τους δεις live. To “Enthrone Darkness Triumphant”, σαν album, είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του, Enthrone γιατί με αυτό οι Dimmu Borgir κάθισαν σε ένα από τους θρόνους του black metal και Darkness Triumphant, γιατί ελάχιστοι έχουν εξυμνήσει τόσο ποιοτικά το σκοτάδι. Ίσως κάποιοι να θεωρείτε ότι για το σκοτάδι «μιλούν» δίσκοι όπως το “De Mysteriis Dom Sathanas”, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί άλλους τους τρομάζει και άλλους τους σαγηνεύει. Από όποια πλευρά και να το δεις, μόνο η οπτική σου γωνία αλλάζει, το σκότος παραμένει ίδιο, βαθύ και επιβλητικό.
Possessed by the search for utter darkness.