Με αφορμή την εμφάνιση τους στο θρυλικό υπόγειο των Εξαρχείων, An Club, οι Electro Vampires μίλησαν στη Βέλια Ντόκα για τις αγαπημένες τους ταινίες, τη Θεσσαλονίκη και την εγχώρια μουσική σκηνή.
Ως πρoς την μουσική τους οι Electro Vampires δεν χωράνε σε κάποιο συγκεκριμένο κουτάκι, οπότε εύλογο θα ήταν να ρωτήσω ποιά ήταν τα μουσικά σας ακούσματα όταν πρωτογνωρίσατε την μουσική και αν εχουν παραμείνει ίδιες οι μουσικές σας προτιμήσεις από τότε.
Lens: Δεν είναι εύκολο να περιγράψω τα συναισθήματα μου σε σχέση με το στιγμιαίο μουσικό ερέθισμα. Κάποτε υπήρχαν ρεύματα μουσικά και μερικοί ταυτιζόμασταν με αυτά. Αυτό σήμερα δεν υπάρχει – τουλάχιστον στο βαθμό που το έζησα στο παρελθόν. Ομολογώ ότι όταν γνώρισα τη μουσική, τα μέσα αναπαραγωγής γινόταν με βινύλια και κασέτες και σε παιδική ηλικία είχα ψύχωση με τα synthesizers και τα drum machines. Βέβαια ένα κομμάτι που έρχεται και μου φτιάχνει τη μέρα, δεν σημαίνει ότι το κάνει και την επομένη.
Manos: Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, οι Pink Floyd και η Αρλέτα ήταν κάθε μέρα στο πρόγραμμα. Το πρώτο μου CD ήταν το soundtrack του Goran Bregovic για το Underground. Το δεύτερο ένα best off των Scorpions. Άκουγα πάντα τα πάντα. Όταν με βρήκε ο Lens είχε μόλις βγει το τελευταίο καλό album των Dream Theater. Στη μετά Lens εποχή ανήκουν οι Spiritualized, Underworld, David Holmes, Archive, Verve, Barry Adamson, Ikara Kolt και πολλοί άλλοι. Τώρα που γράφω, ακούω τη «Γριά Βάθρα» του Άκη Φίλιου. Ποια ήταν η ερώτηση…;
Sugar: Όταν πρωτογνώρισα τη μουσική, ε; Μόλις έμπαινα στο αυτοκίνητο του πατέρα μου, έπαιζε Στράτος Διονυσίου και Άκης Πάνου. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρονια για να καταλάβω ότι και ο πατέρας μου τελικά άκουγε rock.
Υπάρχουν κομμάτια, ή και καλλιτέχνες ίσως που ακόμα και χρόνια μετά να τους ακούσετε, θα σας εξιτάρουν το ίδιο;
Lens: Υπάρχον αξίες σταθερές, αλλά φθίνουν στο χρόνο, μακάρι ο έρωτας να διαρκούσε για πάντα.
N.N.: Στα χρόνια που παίζουμε live, οι Horrors & οι Doors ηχούν… “βαμπιρίστικα”!
Manos: Υπάρχουν οι Beastie Boys.
Sugar: Rage Against The Machine… Κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά…
Σε γενικές γραμμές πώς δουλεύετε τα κομμάτια; Όταν ετοιμάζετε νέα δουλειά πώς προσεγγίζετε την σύνθεση;
Lens: Ένστικτο – διάθεση – mood – έμπνευση – μουσικός αυνανισμός. To Recorder, μας το σώζει, κάθε φορά…
Ν.Ν.: Η συζήτηση σκοτώνει τη μουσική. Οι αλληλεπιδράσεις (όμως) την αναγεννούν.
Manos: Η σύνθεση προκύπτει από το jam-άρισμα και ραφινάρεται στο ξεσκαρτάρισμα.
Το κινηματογραφικό στοιχείο είναι πολύ δυνατό στα κομμάτια σας. Ποιές είναι οι αγαπημένες σας ταινίες;
Ν.Ν.: Θα μου μείνει αξέχαστη η… απόλαυση του Dellicatessen!
Manos: Lost Highway, Hedwig and the Angry Inch, 24hr Party People.
Sugar: Two Smoking Barrels, Pulp Fiction, Natural Born Killers, μεταξύ πολλών άλλων…
Αν μπορούσατε να επιλέξετε, ποιά ταινία θα ντύνατε μουσικά;
Lens: To Only Lovers Left Alive.
N.N.: To Only Lovers Left Alive, 2.
Sugar: To Fear and Loathing in Las Vegas ή Το Κοράκι.
Αγαπημένο βάμπιρ;
Lens: O Bela.
Ν.Ν.: O Lens…
Sugar: Ο Lens!
Πώς διαχειρίζεστε το θέμα μπάντα; Θέτετε κάποιους στόχους για εσάς ή το αφήνεται να πάει από μόνο του;
Ν.Ν.: Όταν το αφήνουμε να πάει μόνο του, ζει ελεύθερο.
Sugar: Το θέμα μπάντας το διαχειριζόμαστε με… δυσκολία. Το θέμα «καριέρας» με… αδιαφορία. Νομίζω ότι είμαστε ρεαλιστές και ποτέ δε θυσιάσαμε τίποτε στο βωμό των «στόχων», γι’ αυτό και θεωρώ αδύνατο αν αποχωρήσει κάποιος από τους vampires, να συνεχίσει η μπάντα να παίζει.
Πως βλέπετε την alternative μουσική στην Ελλάδα; Έχετε παρατηρήσει κάποια αλλαγή;
Lens: Kαλύτερες παραγωγές, καλές μπάντες, αλλά μηδενική υποστήριξη. Ό,τι καταφέρει ο καθένας από μόνος του, θλιβερό…
Ν.Ν.: Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει κι η μυωπία μου μαζί! Το νέο αίμα πάντως, είναι πάντα νόστιμο και βράζει.
Manos: Φρέσκια μουσική, ασουλούπωτη και πολυμορφική. Με πολύ ενδιαφέρον υλικό και αλλοπρόσαλο χαρακτήρα.
Sugar: Βλέπω πολλές εξαιρετικές μπάντες, σε όλο το φάσμα της ανεξάρτητης μουσικής, που στο εξωτερικό θα παραμιλούσαν με αυτές, να στήνουν αυτοσχέδια gigs ή να παίζουν σε σκηνές που συντηρούν “Δον Κιχωτηδες” σε όλα τα μέρη της Ελλάδα, μπροστά στο συνήθως λιγοστό αλλά πιστό κοινό. Εσείς βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι;
Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να κάνετε την ίδια μουσική και σε άλλη πόλη πέρα της Θεσσαλονίκης; Διότι ουσιαστικά τα live τρέφουν ψυχολογικά -και όχι μόνο- την κάθε μπάντα, και το κοινό της Θεσσαλονίκης, αλλά και η ίδια η πόλη, έχει χτίσει τον δικό της μύθο.
Lens: Mουσική είναι οι άνθρωποι και όχι οι πόλεις, σαν υπόσταση δεν είναι ποτέ η ίδια. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι 1000 άνθρωποι που ανακυκλώνονται στα διάφορα μουσικά δρώμενα, τους συναντάς στο δρόμο και τους γνωρίζεις πλέον ονομαστικά. Νομίζω ότι ο μύθος είναι παρα-μύθι. Μας αρέσει να παίζουμε σε άλλες πόλεις, σε άγνωστο κοινό, να χρειαστεί να δείξουμε ότι μπορούμε, ότι το γουστάρουμε.
Ν.Ν.: “Τα παραμύθια-δεν είν’ αλήθεια -αλλά τουλάχιστον- δεν είναι ψέμματα…”
Sugar: Ο μύθος της μουσικής σκηνής της Θεσσαλονίκης υπάρχει γιατί κάποιοι τον δημιούργησαν και άφησαν το στίγμα τους στην ελληνική σκηνή. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα ήταν το ίδιο αν παίζαμε σε άλλη πόλη.
Μεγαλύτερο μάθημα που έχετε πάρει ως άνθρωποι μέσα από την πορεία σας στον μουσικό χώρο μέχρι τώρα;
Lens: Το πατάρι είναι η αρρώστια. Τα live με κάνουν να νιώθω ζωντανός, με κάνουν να νιώθω ότι κάτι αξίζει να μοιραστεί, να τελετουργήσει, σαν ένα όνειρο που απλά πέρασε, σε ένα όνειρο που το έζησα έντονα και θέλω να ξαναδώ.
Ν.Ν.: Η μουσική είναι η πιο διαθέσιμη τέχνη για (μια) κοινωνία.
Sugar: Να δίνεις τα πάντα γι’ αυτό που αγαπάς, να αγαπάς πάντα αυτό που δίνεις…