Πολλοί ήταν αυτοί που φέτος περίμεναν το Ejekt Festival με μεγάλη ανυπομονησία, όταν ανακοινώθηκε ότι το αγαπημένο ξωτικό πολλών – και – στη χώρα μας θα την επισκεφθεί ξανά, μετά τα απανωτά sold out του παρελθόντος στο Ηρώδειο και στο Κλειστό Στάδιο Γαλατσίου, όταν πολλοί περίμεναν στην ηλεκτρονική ουρά για ένα εισιτήριο, και τελικά δεν κατάφεραν να δουν από κοντά τη Florence με την μπάντα της. Η μέρα έφτασε, η ζέστη ήταν ανυπόφορη, αλλά ο κόσμος δεν πτοήθηκε στο ελάχιστο. Η Πλατεία Νερού κατακλύστηκε με κόσμο, τόσο γεμάτη όσο – ίσως – δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου (εισαγωγή, Royal Arch: Αρετή Αποστόλου) / Φωτογραφίες: Σπύρος Μπακάλης
Τη φεστιβαλική μέρα άνοιξαν οι «δικοί μας» Royal Arch, η μπάντα που εκείνη τη μέρα ανέλαβε να κάνει τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να συγκεντρωθεί βασικά στη σκηνή, εν μέσω καυτού ήλιου. Τα παιδιά τα κατάφεραν μια χαρά, είχαν το κοινό που βρισκόταν από πολύ νωρίς εκεί μαζί τους, ξεκινώντας με το “Why Don’t You (Let Ιt All Go)?”. Ο κόσμος ξεκίνησε μέχρι και να χορεύει μέσα στη ζέστη, στηρίζοντας ένα γκρουπ που όπως τα ίδια τα μέλη του είπαν, το 2014 πήγαν στη συναυλία των Editors ως fans, και τώρα μοιράζονταν τη σκηνή του φεστιβάλ μαζί τους. Μόνο και μόνο γι’αυτό αξίζει ένα μπράβο για την εξέλιξη, και ευχόμαστε τα καλύτερα να είναι μπροστά.
Οι Goat Girl ακολούθησαν, φρέσκες και ανήσυχες, σχεδόν έτοιμες να διαταράξουν τα νερά. Τέσσερα κορίτσια με αξύριστες μασχάλες και ένα παλικάρι που τις συνοδεύει, αψηφούν τη θερμοκρασία, τον χρόνο και τον τόπο, ιδρώνουν, αντισυμβατούν. Πλήκτρα και εφέ στα επιπλέον της προσέγγισής τους, με τα τύμπανα top, να δίνουν ξεκάθαρα τον παλμό και έναν χαρακτηρισμό, άναρχο, στο παίξιμό τους. Οι δύο κιθάρες αλληλοσυμπληρώνονται, μελωδικά ή και με θόρυβο. Οι γυναικείες, κύριες φωνές εναλλάσσονται ή εκφράζονται ταυτόχρονα στις διαφορετικές τους κλίμακες, κάνοντας την αίσθηση ακόμα πιο διακριτή.
Το μπάσο ‘κιθαριστικά’ επιχειρηματολογεί, ενώ κυρίως συνομιλεί με τα τύμπανα. Αυτοπεποίθηση έχουν, θέληση και attitude επίσης, ατμοσφαιρικό, πειραγμένο από τις επιρροές γύρω από το punk-rock παίξιμο διαθέτουν, πολύ ενδιαφέρον για start βρήκα την παρουσίασή τους. Μία ιστορία για ένα υπέροχο παγωτό που έφαγαν εχθές με γιαούρτι και μέλι και πόσο τις έκανε να ξεχαστούν απολαμβάνοντάς το, ενώ μόλις δέχθηκαν αρνητική (πειρακτικά βέβαια) αντίδραση στην απάντησή τους από ποια χώρα έρχονται. “Sad Cowboy” και “Viper Fish” για τις μικρές/μεγάλες αναφορές.
Τα λουλούδια στα μαλλιά, τα χρωματιστά βαψίματα των προσώπων όπως και οι διάφορες δημιουργίες από glitter, δίνουν αίσθηση νεοχίπι-ψυχισμού στον χώρο, τα παγωτά που κερνούσαν μετά την coca cola της εισόδου, σαν ‘προβολή’ κατόπιν της δήλωσης που προανέφερα, καταναλώνονται με μεγάλη ευχαρίστηση. Παρατηρώ γύρω μου. Βγάζουν μάτι οι fans της Florence, που έχουν εννοείται πιάσει μία θέση στα κοντά και που δεν θα την αφήσουν με τίποτα για απόψε. Ήδη χορευτικά οπότε, φτιαγμένο το κλίμα, αν και ο ήλιος καίει ακόμα, οι Warpaint, δεν καθυστέρησαν καθόλου να κουνήσουν τον κόσμο, που όσο έρχεται, τόσο στα μπροστά και στα κοντά της σκηνής μαζεύεται. Το καθρέπτισμα του ονόματός τους από το λογότυπό τους, τραβάει το βλέμμα, η Jenny Lee Lindberg εξίσου στο μπάσο, καθώς χαρούμενα όπως παίζει, χοροπηδάει και σε φάσεις συμπληρώνει δυναμικά τα φωνητικά.
Οι Emily Kokal και Theresa Wayman στις κιθάρες, που ενίοτε τις αφήνουν για το τραγουδιστικό ‘κομμάτι’ τους. Οι φωνές τους λοιπόν, αν και τόσο διαφορετικές, τόσο ταιριαστές. Έτσι, η μεν, πιο ευαίσθητη και ψυχεδελική, με νάζι, γρέζι και υψηλές τονικότητες/δυνατότητες στη φωνή και η άλλη, πιο μπάσα, καταφατική και ροκ, συμπεριφορικά, αισθησιακά, συνυπάρχουν στις αρμονικές τους αντιθέσεις. H Stella Mozgawa, εξαιρετική στο drumming, προσθέτει το απαραίτητο beat στον ρυθμό. Μεταξύ dream-pop και psychedelic rock, λικνίσματα αναπτύσσονται.
“Love Is To Die”, το κομμάτι που με έκανε να θέλω πριν χρόνια να τις γνωρίσω επιπλέον, το “Disco//very” (αν αναγνώρισα σωστά) τρελή ψυχεδέλεια, “Hips” για το αλλόκοτο του πράγματος. Το “Chambion” διακρίθηκε στην ανεβαστικότερη ανταπόκριση από τον κόσμο, “New Song” και “Stars” για την στιγμή της αποδοχής τους. Μετά από αρκετούς πειραματισμούς, ώρες jam-ming, 4 studio albums και δυνατές συνεργασίες, πιο έμπειρες και επικοινωνιακά συνδεδεμένες στα χρόνια, μόνο το γεγονός πως δεν είχε νυχτώσει επαρκώς, έκοψε τα φώτα από πάνω τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτή είναι η αίσθηση μου. Ένα μπαλόνι με το μήνυμα “αξέχαστες στιγμές με μουσική’, υψώνεται στον ουρανό.
Οι Editors, που με ενθουσιασμό υποδέχεται ο κόσμος, που πλέον είναι πολύς, μπήκαν εκρηκτικά και techno. 1η φάση, χορός. “Strange Intimacy”. O Tom Smith επιβάλλεται με τις εκφράσεις και την κίνησή του, γεμάτος ενέργεια και δράση επί της σκηνής, δεν μπορεί να μείνει ακίνητος, όταν δεν απαιτείται να παίζει και να τραγουδάει. Ο ήχος έχει ρυθμό καθαρά μετρημένο και μετρήσιμο στα χτυπήματά του, μία ακολουθία που κορυφώνονται στα τύμπανα και πιάνει παλμό καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης. “Strawberry Lemonade”. Η φωνή του κατόπιν, ιδιαίτερη, εκπέμπει μία γλύκα στην έκφραση, παραμορφώνεται, μία τρέλα και μία δύναμη αποπνέει, που μας αγγίζει σε βάθος. Εκπληκτικοί οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν, παράγουν ισχύ, αποτελούν ένα σύστημα που κινείται σε περιστροφική ή γραμμική τροχιά και μεταβάλλουν το έργο, δίνουν τη μορφή και το σχήμα των συνθέσεων. Ξεχωρίζω τον Justin Lockey στη lead κιθάρα.
Οι αλλαγές γίνονται για τις ανάγκες της έξτρα κιθάρας ή των έξτρα synths, η 2η φάση εμπεριέχει τα διάσημα, λατρεμένα indie/alternative hits (“Sugar”, “Racing Rats” κλπ), χοροπηδητό και τραγούδι. Το πιανάκι επιδρά στην ενσυναίσθηση, απίστευτη ομορφιά κρύβει το “Hallelujah (So Low)” με τον ιδιότροπο σκοπό του και τις τσαχπινιές στα φωνητικά, μου θυμίζει Mike Patton μεγαλείο. Έτσι η 3η φάση ενδίδει στις πιο παράξενες, συνθετότερες και αφηρημένες παράλληλα, υπέρμετρες μελωδίες, στο παιχνιδιάρικο, μάχιμο “Picturesque”, στην υπέρτατη διασκευή-έκπληξη του “Killer”, στο ‘ευχαριστώ’ τους, στο υψηλά ένθερμο χειροκρότημα, στο ‘εμείς ευχαριστούμε’. “Papillon” (‘let’s make some noise together’), για την απόλυτα ιδρωμένη από ψυχής, καληνύχτα τους.
Η Πλατεία Νερού έχει γεμίσει ασφυκτικά, το παραλήρημα ενεργοποιείται. Η Florence Welch, ή αλλιώς, η ξυπόλητη βασίλισσα της σύγχρονης pop-rock, με το υπερβατικό ύφος-ερμηνεία και την υπέρλαμπρη της ύπαρξη, αερικό και performer, δεν είναι απλά μία μουσικός και μία μηχανή, αλλά μία ιδέα. Δεύτερη φορά που την παρακολουθώ οn stage, διαβεβαιώνω, πως δεν έχει καμία σχέση με το hype. Eίναι μία αλήθεια, ένα εξωπραγματικό πλάσμα και ταλέντο. “Heaven Is Here” με τους χτύπους σαν πιστολιές, από την έναρξη, κρούει απανταχού το μέσα μας, κτυπογεννά. Η ορατότητα έχει δυσκολέψει αφού έχουν όλοι τα κινητά τους σηκωμένα για την καταγραφή της στιγμής στην συσκευή τους. Βιβλικό το γλυπτό του σκηνικού, ενισχύει την οπτικοακουστική εμπειρία και μεγεθύνει τη θεατρικότητα που τη διέπει μέσα στο ασπρόμαυρο, μακρύ φόρεμα με τα καλοσχεδιασμένα φτερά-μανίκια.
Εξαίσια η κίνησή της, προσαρμόζεται στον ήχο, στις εντάσεις, στις συχνότητες και στις διαφορετικές τονικότητες, δίνει έμφαση στις αλλαγές και στους γδούπους, ξεσηκώνει, επιφέρει και προξενεί χορευτικό πυρετό, χωρίς να χάνει νότα. Άρπα, πιάνο και βιολί σε σημαντικούς ρόλους, προσφορές στη λυρικότητα που την χαρακτηρίζει. “Queen Of Peace”, η σταθερότητα στο επαναλαμβανόμενο, άκρως ανεβαστικό μοτίβο που ακολουθούν τα τύμπανα, προωθεί την εκρηκτικότητά της, “Dream Girl Evil”, η ανάμειξή της με τον κόσμο, οι ντροπαλότητες, τα φιλιά, τα χαμόγελα και οι αγκαλιές, το χέρι που δεν θέλουν να της αφήσουν, όλα συνδέονται και προβάλλονται, “Big God” συγκινούν.
Αφιερώνει το πρόσφατο tattoo της στον κόσμο της Αθήνας, μας ευχαριστεί όλους, ειδικά τις ‘incredible strong women’ (do not mess with them’) και τη unique manager της, Hannah Giannoulis. “Hunger”, “Υοu Got The Love”, “Dog Days Are Over”. “Cosmic Love”, μαγεμένο από την προσεχώς πανσέληνο που προβλήθηκε στις οθόνες και τις 10+ στροφές του φινάλε, γύρω από τον εαυτό της. “My Love” (Athena… what I want to practice with you tonight, is a resurrection of dance” και “Restraint” μαχαιριές απανωτά. Το encore με μπαλάντες-ευχές, να μην την αφήσουμε ποτέ -όπως και αυτές τις στιγμές-, να ταρακουνήσουμε τα δρώμενα, να ανυψωθούμε. “Rabbit Heart (Raise It Up)”, ‘beautiful crowd, who wants to be sacrificed to the Goddess Athina tonight? Μας θέλει ολότελα δικούς της, κάθε κομμάτι μας να βρίσκεται εκεί.
Και της ανήκουμε, ολότελα και αβίαστα, όσο διαρκεί η παρουσίαση και η παρουσία της στο χώρο. Θεότητα, ειδοποιός διαφορά, μοναδικότητα, πρωτοτυπία, ευστοχία, ευσέβεια, εκτίμηση, δόσιμο και πάθος εξ ολοκλήρου, αδευτέρωτη ενέργεια και αύρα, κάποιες λέξεις στην περιγραφή. Τα υπόλοιπα τα έχω πει σε προηγούμενο μου άρθρο.
