Όχι δεν δήλωνα fan της, μέχρι τις προάλλες, όπου η υψηλή Τέχνη κυριολεκτικά θριάμβευσε. Μια βαθιά αίσθηση υπέρβασης, ριζώθηκε μέσα μου ανεξέλεγκτα. Μιλάμε για άλλο επίπεδο. Έχω δηλώσει παλιότερα, πως περιμένω κάποιες ώρες πριν εκφέρω άποψη, ώστε να καταλαγιάσει όποιο live/event έχω παρευρεθεί. Και ειλικρινά, είναι πλέον αμέτρητα αυτά, αφού από μικρή έτρεχα από το Ρόδον στο An. Η προχθεσινή βραδιά όμως, δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Αλήθεια, πόσο υπνωτισμένα και φανατισμένα ακολουθούμε τους «θρύλους» μας, ακόμα κι αν είναι αυτοί μας απογοητεύουν; Και πόσο δύσκολα το παραδεχόμαστε;
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Δεν έχει σημασία αν τα ακούσματά μου, ανέκαθεν είχαν πιο rock καταβολές. Η Florence Welch είναι αλάνθαστη, φλογώδης και συνάμα τρυφερή, εντυπωσιακά ειρηνική, αυτοσχεδιαστικά ειλικρινής. Δεν υπόκειται σε κανένα μουσικό πλαίσιο ή περιορισμό. Εκφραστικά, μεταδίδει με σθένος και σφρίγος τα πιο κρυφά της μυστικά, τα πάθη, τους φόβους και τις σκέψεις της. Μία πολύ προσωπική ερμηνεύτρια που σε μαγεύει όχι με την ομορφιά της (αν και είναι υπέροχη), μα με το πολυδιάστατο ταλέντο της. Ένα καθωσπρέπει ανεξάρτητο rock/pop ένστικτο, με σκωτσέζικο ταμπεραμέντο, γίνεται είδωλο, κάτι μεταξύ Kate Bush και Loreena McKennitt.
Εκτός από τα συνήθη μουσικά όργανα (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα / πλήκτρα, ντέφι), το πιάνο, το βιολί και η άρπα παίρνουν επίσης τις θέσεις τους στη σκηνή. Μια φιλόδοξη, επαγγελματική «μηχανή». Η σαγηνευτική Florence, στέκει ξυπόλητη, μέσα στο αραχνοΰφαντο see through φόρεμά της. Τα μακριά μαλλιά της λαμπυρίζουν. Εμφανώς πιο δυνατά σε εντάσεις, σε σχέση με τους υπόλοιπους μουσικούς, αναγνωρίσιμα η υπεύθυνη δημιουργός του σχήματος και της τελικής μορφής που παίρνει η μελωδία. Ένα απίστευτο όργανο φωνής. Το κατακλεισμένο Ολυμπιακό στάδιο Γαλατσίου, έχει ήδη υποταχθεί.
Τα “I thought that love was in the drugs” κατά το “Hunger” και “Did I drink so much? Am I losing touch?” κατά το “Ship To Wreck”, λειτουργούν σαν τη διαδρομή προς την κάθαρση από την αρχή του live. Ο συντονισμός των διαδοχικών κινήσεων, η διαχείριση των πληροφοριών και η μετάδοση των μηνυμάτων προς το σώμα, παραπέμπουν επίσης στο χορό μίας τραγωδίας με θέμα κυρίως τους ποικίλους εθισμούς, την αγάπη και το φόβο για το σκοτάδι και τη μοναξιά. “Queen Of Peace” και “Patricia”. Η δύναμη της θέλησης και η αγάπη της για την Τέχνη, την ηρεμεί. Είναι απίστευτα θεαματικό, το γεγονός ότι δε λαχανιάζει, δε χάνει νότα/λέξη, παρόλο που χοροπηδάει σαν ελατήριο ενώ διασχίζει την σκηνή. Η καλησπέρα της στη γλώσσα μας. Μιλάει για το θηλυκό στοιχείο που υπάρχει και στους άντρες και στις γυναίκες, αν και στην ίδια μάλλον υπερισχύει το αρσενικό, ευχαριστεί προσωπικά την Patti Smith που την «συντροφεύει» στα ταξίδια της, όπως και την ατζέντη της Hannah Giannoulis. Δηλώνει χαρούμενη και ελεύθερη. “Dog Days Are Over”, τα παλαμάκια ενισχύουν, τα backing vocals συμπληρώνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του show.
Τα εκλεπτυσμένα και ευκρινή φωνητικά υψιφώνου που διαθέτει, “Jenny Of Oldstones”, την χρίζουν «αερικό». Η εναλλαγή του ύφους, εύκολη υπόθεση. Η ισχυρή φωνή της με τη διακριτική βραχνάδα, παίζει με τις τονικότητες. Crystal clear και επιβλητική. Το “100 Years” δεν το είχα εκτιμήσει ιδιαίτερα, μέχρι τη ζωντανή του παρουσίαση. Δε σταματά να χορεύει εκρηκτικά με τους παλμούς και να στροβιλίζει γύρω από τον άξονά της. “You Got The Love”, για τα 10 χρόνια καριέρας και για την τότε πολύ μεθυσμένη εμφάνισή της (στα πλαίσια του Synth Festival). Νηφάλια και εγκρατής πλέον, μπορεί να αστειευτεί “I can’t even fuck it up” και δηλώνει ευγνώμων που την στηρίξαμε. “Cosmic Love”, στην σκιά της αγάπης η συνέχεια, από τα πρώτα της τραγούδια και όλοι κατευθυνόμενοι φωτίζουν με τα κινητά τους, δημιουργώντας την αίσθηση ενός έναστρου ουρανού, σε αντίθεση με προηγουμένως που υπάκουσαν στις οδηγίες της να τα εξαφανίσουν ώστε να απολαύσουν τη στιγμή. “Delilah”, ενώ έχει κατέβει από την σκηνή για να βρεθεί με τον κόσμο, να αγκαλιαστεί, να δώσει το χέρι της, τη ψυχή και το χαμόγελό της. “What Kind Of Men”, σκαρφαλώνει στα κάγκελα και μοιάζει να το απολαμβάνει, καθώς κάνει τον κόσμο να παραληρεί και τους security σχεδόν να τρέμουν.
Αφού δεν θα την αφήναμε να μας αποχωριστεί χωρίς encore, τα “Big God” και “Shake It Out” (που αφιέρωσε στην αγαπημένη της μυθική Περσεφόνη) έκλεισαν τη γεμάτη ενέργεια νύχτα μας, μαζί με τα κομπλιμέντα της για το πόσο όμορφο κοινό είμαστε (“you are viber than England”) και πως το tour της ολοκληρώνεται στο πιο μαγικό μέρος που θα μπορούσε να σκεφτεί. Ξεχωριστή, απίθανη, ερωτεύσιμη.
