Με αφορμή την επιστροφή των μεγάλων Echo Tattoo και την εμφάνισή τους στο Labyrinth Of Thoughts fest, τις 9 Μαϊου στο An Club, o Γιώργος Χούλλης έκανε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κουβέντα με τη φωνή της μπάντας Εύη Χασαπίδου, για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του ιστορικού αυτού συγκροτήματος.
Πρώτα απ’ όλα Εύη θέλω να μου πεις τα τελευταία νέα των Echo Tattoo και τη τωρινή σας σύνθεση.
Γεια σου George! Ας αρχίσουμε από τη σύνθεση. Αυτή τη στιγμή οι Echo Tattoo αποτελούνται από τη rhythm section του ελληνόφωνου συγκροτήματος του Πάνου, Απαγορευμένο Δάσος, τους Γιάννη Καραδήμα και Νίκο Γκίκα (στο μπάσο ο πρώτος, στα τύμπανα ο δεύτερος) και τον Αλφόνσο Μιγδάνη που μας ήρθε πρόσφατα με κάπως καρμικό τρόπο από άλλη διάσταση, στην κιθάρα. Ε, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε ο Πάνος κι εγώ, αυτήν την εντύπωση έχω, τι λες κι εσύ;
Ο Πάνος έπαιζε ήδη αρκετό καιρό με τα παιδιά, τα οποία προσφέρθηκαν να συμμετάσχουν στους Echo Tattoo όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε για νέα μέλη και ήδη μας δένει ένα κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο και η αμοιβαία εκτίμηση. Ο Αλφόνσος πάλι, είναι ο πιο καινούριος αλλά ήδη αγαπάω την ενέργεια που βγάζει αυτό το παιδί. Έχει αρχίσει να πέφτει γέλιο στις πρόβες, κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό για το ψυχοθεραπευτικό σκέλος της υπόθεσης. Μουσικά, τώρα αρχίζουμε να ψάχνουμε προς τα πού θα πάει ο ήχος μας, και να δενόμαστε. Τον Φεβρουάριο του 2014, επανεκδώσαμε το τρίτο μας album, το “Mind Your Step” του 2008, σε βινύλιο, σε συνεργασία με την Labyrinth of Thoughts του Νίκου Στυλίδη που στην ουσία είναι ο άνθρωπος ο οποίος μας κινητοποίησε σε όλα τα επίπεδα, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που έτρεφε για τους Echo, χρόνια τώρα.
Κάναμε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, unplugged, στα πλαίσια της παρουσίασης του δίσκου, ο Πάνος και εγώ, στο αγαπημένο μου Poderosa στην Ασκληπιού και στο Music Works, το υπέροχο δισκάδικο του Θάνου Αρβανίτη στην Πετρούπολη. Στις 9 Μαίου έχουμε όμως και το πρώτο φεστιβάλ της Labyrinth στο οποίο θα εμφανιστούμε με πλήρη σύνθεση, μαζί με τους Ducky Boyz και τους Clerks Conspiracy, που αποτελούνται εκτός των άλλων από τον πυρήνα των Ziggy Was.
Πώς και καταλήξατε να επανακυκλοφορήσετε τον συγκεκριμένο δίσκο;
Το “Mind your Step” είναι δική μας παραγωγή και αν μη τι άλλο μπορούσαμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αρχικά είχε κυκλοφορήσει από την Recycled Recordings, του Νίκου Παντουβάκη, που λειτουργούσε υπό τη στέγη του “Καθρέφτη” και του Μωυσή Ασσέρ που βγάζει έντεχνα κυρίως. Ο Μωυσής και ο Νίκος είναι φίλοι μας και μας “δάνεισαν” το Label -ας πούμε- για να το βγάλουμε. Το album, που στην ουσία βγήκε στην αγορά το Γενάρη του ‘08, δεν έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό. Πολλοί fans μας δεν είχαν ιδέα ότι υπήρχε.
Τώρα ας μιλήσουμε λίγο για το παρελθόν. Ως γνωστόν εσύ και ο Πάνος ξεκινήσατε από τους No Man’s Land. Τι έχεις να θυμηθείς από εκείνη την εποχή;
Δεν υπάρχει το παρελθόν, ούτε το μέλλον. Μόνο το παρόν υπάρχει. Πόσο γατικά κρύβω την αμνησία ε; Καλά, θα σου πω! Δεν “ξεκινήσαμε” από τους No Man’s Land. Εγώ ξεκίνησα με εκείνους, ενώ ο Πάνος είχε το δικό του σχήμα Σπαρτιατών, τους Super Nova, που έπαιζαν space rock σε μια καλύβα, μέσα σε έναν πορτοκαλεώνα στα περίχωρα της Σπάρτης. Απίστευτοι τύποι, ένας κι ένας όλοι τους! Τα παιδιά ζούσαν σε άλλο πλανήτη! Όταν αργότερα ο Πάνος βρέθηκε στην Αθήνα, τον γνωρίσαμε στη Μουσική Αποθήκη, ένα live μπαράκι στο οποίο παίζαμε συχνά με τους N.M.L., στην Αγίου Μελετίου. Έτσι μας έκανε τη χάρη και ήρθε για λίγο στο group και μετά αποχώρησε για δικούς του λόγους, να ρωτήσεις τον ίδιο! Προλάβαμε όμως και ηχογραφήσαμε μαζί το “Don’ t run away” και το “Blue Train” για τη συλλογή Cicadas της Pegasus Records του κύριου Κουτσούμπα (που αργότερα είχε αναλάβει το ΑΝ Club, ενώ τώρα έχει το Dr Feelgood).
Η περίοδος των Nο Man’s Land ήταν ένα μαγικό ταξίδι, στο άγνωστο στην αρχή, κατά τη διάρκεια του οποίου ο καθένας από εμάς ανέπτυξε τη μουσική του περσόνα. Η δική μου προξενούσε ανάμικτα συναισθήματα. Έλεγε ο άλλος “τι είναι αυτή η ξανθιά τώρα, κάνει σα χαζό, αλλά από την άλλη, άκου φωνή, κοίτα τσαμπουκά”. Είχε την πλάκα του όλο αυτό, επέμενα να με πάρουν στα σοβαρά, ενώ ταυτόχρονα είχαν πάρει τα μυαλά μου αέρα που λένε, ενώ το αλκόολ έρεε άφθονο. Έχουμε κάνει απίστευτες παλαβομάρες με τους N.M.L., μονίμως σε μια κατάσταση εύθυμης φρενίτιδας, όπως ακριβώς δηλαδή οφείλεις να είσαι ως πιτσιρικάς! Αν θέλεις μια περίληψη της εποχής γενικότερα, μπορώ να σου πω ότι υπήρχε κοινό, που ένα μέρος του αποτελούσαμε εμείς οι ίδιοι οι μουσικοί, πλανιόταν δε μια τρελή όρεξη για ζωή, έρωτα και μουσική στον αέρα, ήταν πολύ παραγωγική περίοδος και γενικά ο κόσμος διασκέδαζε, έτρεχε σε συναυλίες, σε πάρτι… Χαμός γινόταν. Ζούσαμε και ήμασταν η Άνοιξη και δεν το ξέραμε!
Το 1992 κυκλοφορεί ο πρώτος σας ομώνυμος δίσκος. 22 χρόνια μετά τη κυκλοφορία του υπάρχει κάτι που θ’ άλλαζες αν είχες τη δυνατότητα;
Ό,τι έχεις κάνει, σε έφερε εδώ που είσαι τώρα. Ο δίσκος αυτός είναι εμβληματικός, γιατί να τον αλλάξω; Χμ… Θα μπορούσε να με έπιανε μια τρέλα και να ήθελα να κάνω μίξη εκ νέου, είναι μέρος του ιδεοψυχαναγκασμού των καλλιτεχνών αυτό, θα είχε όμως καμία αξία κάτι τέτοιο; Μη μου βάζεις ιδέες, πτου, ύπαγε λέγω!
Το 1997 κυκλοφορήσατε το “Room Of Toys”. Τι έχεις να θυμάσαι από τις ηχογραφήσεις και τη συνεργασία με την FM Records απ’ όπου κυκλοφόρησε;
Η FM μας έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψουμε με τους Άγγλους και ως γνωστόν αυτοί είναι Άγγλοι! Οργανωμένοι, αποτελεσματικοί, συνεπείς. Ήταν μια περίοδος πολύ ιδιαίτερη για εμάς, κατ’αρχήν είχαμε νοικιάσει από κοινού μια διπλοκατοικία και φτιάξαμε στούντιο στο υπόγειο. Εκεί ξεκίνησε η παραγωγή. Ο Brian ήρθε από την Αγγλία και δουλέψαμε μαζί τα κομμάτια επί δέκα μέρες ακατάπαυστα. Ήρθε στην Ελλάδα και δεν πήγε πουθενά. Κοιμόταν στο σπίτι μου, πάνω από το στούντιο και όταν ξυπνούσαμε κατεβαίναμε κάτω για δουλειά. Μετά φύγαμε εμείς για την Αγγλία, όπου μέσα σε ένα μήνα γράψαμε και μιξάραμε. Μείναμε στο εκπληκτικό Bath, μια λουτρόπολη στα νοτιο-δυτικά της Μ. Βρετανίας, κοντά στο Bristol, η ατμόσφαιρα της οποίας επηρέασε βαθύτατα την Jane Austen και τη γραφή της.
Το Studio Moles, στο οποίο έχουν γράψει γνωστοί και μη εξαιρετέοι Βρετανοί καλλιτέχνες, από Paul Weller και Portishead μέχρι Marillion, διέθετε έναν μικρό ξενώνα στον οποίο έμεναν τα συγκροτήματα ενώ στο υπόγειο του ενός από τα δύο κτίρια λειτουργούσε το club τους. Ξεμυτούσες λοιπόν στο παράθυρο να πάρεις τον παγωμένο Χριστουγεννιάτικο βραδινό αέρα σου και ερχόσουν φάτσα με φάτσα με ένα τρομακτικότατο gargoyle βγαλμένο από γοτθικό παραμύθι, άκουγες τσιρίδες διάφορες, ανακατεμένες με τον υπόκωφο ήχο του club που ενίοτε δυνάμωνε όταν άνοιγε η πόρτα, και κοιτούσες τους αστυνομικούς να γλυκομιλάνε στα κωλόπαιδα που γκάριζαν έξω από το club. Έτσι, απόλυτα μπερδεμένος, έκλεινες το επικλινές παράθυρο της σοφίτας και ξάπλωνες στο ζεστό πουπουλένιο κρεβάτι σου!
Η διαδικασία της παραγωγής αυτή καθ’ εαυτήν, είχε έναν πιεστικό χαρακτήρα και ως προς το ζητούμενο αποτέλεσμα που εταιρεία και παραγωγός είχαν συμφωνήσει να έχει mainstream χαρακτήρα αλλά και ως προς το χρόνο που μας πίεζε αφάνταστα. Μιξάραμε στο Matrix, το στούντιο της Lisa Stansfield στο Λονδίνο και μάλιστα φύγαμε για την Ελλάδα ενώ ο Brian είχε αρκετή δουλειά που έπρεπε να τελειώσει όσο πιο σύντομα γινόταν. Στο σύνολό της ήταν μια φοβερή εμπειρία που για τα δεδομένα της χώρας μας ήταν άπιαστη, απίστευτη.
Τώρα, για τη συνεργασία μας με την εταιρεία, τί να σου πω, αν εξαιρέσεις το χαϊλίκι της Αγγλίας, δεν έρεε το πράγμα. Είχαν μαζέψει τότε ένα σωρό συγκροτήματα που δεν είχαν τρόπο να χειριστούν. Αφού να φανταστείς ότι απώτερος στόχος τους ήταν είτε να με αποσπάσουν από το συγκρότημα σαν μονάδα, είτε να μας κάνουν ελληνόφωνους με τις ίδιες συνθέσεις. Αυτοί από τη μεριά τους σωστά τα έβλεπαν τα πράγματα, ήθελαν να κάνουν εμπορεύσιμα προϊόντα που θα μπορούσαν να διαθέσουν στο σύνηθες αγοραστικό τους κοινό. Εμείς δεν θέλαμε. Κι έτσι μετά είχαμε και την περιπέτεια των εξώδικων, όπου σαν χαζά τελείως τους αφήσαμε να μας πείσουν ότι υπήρχε θέμα με το συμβόλαιο ενώ στην πραγματικότητα στα 3 χρόνια θα ήμασταν ελεύθεροι. Δεν έχει σημασία όμως πλέον, κρατάμε την Αγγλία και τις κομματάρες του “Room of Toys”.
Την ίδια χρονιά εμφανιστήκατε με τους U2 στη Θεσσαλονίκη. Πόσο βοήθησε τη μπάντα αυτή η εμφάνιση;
Χα! Σχεδόν καθόλου μπορώ να σου πω. Αφού παντού ακουγόταν ο Πορτοκάλογλου και μόνον αυτός. Ελάχιστοι ήξεραν το όνομα του συγκροτήματος που άνοιξε τη συναυλία και όλοι έπαιρναν συνεντεύξεις από τον κύριο Πορτοκάλογλου που βγήκε μετά από εμάς και πριν τους ψευτο-επαναστάτες!
Οι Echo Tattoο είχαν πολλές αλλαγές στο line up τους όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο νομίζεις ότι σας δυσκόλεψε αυτό;
Το πραγματικό πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι η σκηνή είχε συρρικνωθεί και δεν στήριζε παρά ελάχιστα σχήματα. Οι μεγαλο-αρπάχτρες του mainstream είχαν φάει το πρώτο χαστούκι της νέας εποχής και η ανεξάρτητη σκηνή μετρούσε τα κουκιά της. Όταν λοιπόν ένα συγκρότημα δεν μπορεί να κάνει κυκλοφορίες και κατ’ επέκταση ζωντανές εμφανίσεις, επηρεάζεται η διάθεση των μουσικών. Δεν μπορείς να τους κρατάς χωρίς να έχουν είτε ηθική είτε κάποιου άλλου είδους ανταμοιβή. Κάπως έτσι διαλύονται τα συγκροτήματα. Το κοινό στη χώρα μας είναι μικρό, δεν είμαστε δα και τόσοι πολλοί, δεν μπορούμε να συγκριθούμε με Αμερική ή Αγγλία ή με την απίστευτη Σουηδία που τα συγκροτήματα έχουν στήριξη από το κράτος. Εδώ ό,τι γίνεται, γίνεται με πείσμα και σε πείσμα των συνθηκών.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Υπάρχουν καθόλου σχέδια για καινούργια κυκλοφορία, κάτι έμαθα για ένα 7″…
Oh yes my dearest George! Επτά-ιντσο μέχρι το τέλος της χρονιάς και μετά full length album! Με Labyrinth εννοείται. Τώρα βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο της παραγωγής, δημιουργούμε σιγά-σιγά το νέο μας ήχο και διαλέγουμε κομμάτια.
Υπάρχει περίπτωση να επανακυκλοφορήσουν και οι άλλοι 2 δίσκοι σας; Είναι λίγο δυσεύρετοι ξέρεις.
Αν ξαναβγεί το ιστορικό πρώτο, θα θέλαμε να είναι μια έκδοση με καινούργια συσκευασία, νέο mastering και τόνους extras (tracks mostly). Για το “Room Of Toys”, επίσης θα δούμε. Ίσως κάνουμε κάποια ειδική κυκλοφορία αργότερα, όλα τα σκεφτόμαστε.
Πως βλέπεις τη σημερινή ελληνική σκηνή σε σχέση με παλιότερα; Υπάρχουν μπάντες που ξεχωρίζεις;
Εκτός από τους παππούδες; Οι παππούδες φίλε Γιώργο είναι όλα τα λεφτά αυτήν την περίοδο. Είμαι αισχρός ακροατής. Όσοι μουσικοί είναι τίμιοι με τον εαυτό τους, ξέρουν πολύ καλά τι ακριβώς λέω. Η σκηνή σε σχέση με την εποχή που ξεκινήσαμε εμείς, βρίσκεται σε πτώση, όχι μουσικά όμως. Ποτέ δεν είχαμε έλλειψη εκπληκτικών σχημάτων και μουσικών στον αλλοπρόσαλλο τόπο που ζούμε. Το κοινό είναι που λιγοστεύει και καταναλώνει YouTube σαν άρρωστος στο νoσοκομείο με σωληνάκι (tube). Δεν στηρίζεις όμως κανέναν σκοπό χωμένος αποκλειστικά σε οθόνες. Στα μαγαζιά, εκεί που παίζουν οι τρελοί, στα δισκάδικα πάνω από πικάπ, με ακουστικά, εκεί που θα λιώσει το μυαλό σου με κάτι που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχει. Έτσι στηρίζεις τη μουσική γύρω σου. Κλείνεις την τηλεόραση μπας και στροφάρει το μυαλό σου. Και βάζεις φαγητό στο σκύλο στο δορυφορικό πιάτο. Ξόδεψε τα χρήματά σου σε δίσκους και live, όχι σε συνδρομές στα μίζερα κανάλια.
Υπάρχει κάτι που θα συμβούλευες τους σημερινούς μουσικούς;
Το μόνο που έχει αξία είναι το παράδειγμα. Και εμείς είμαστε ζωντανά παραδείγματα. Το τι είδους παραδείγματα είμαστε, θα το πει ο χρόνος. Άντε να σου πω όμως και μια συμβουλή στα αγγλικά γιατί μου βγαίνει πιο εύκολα αυτή τη στιγμή: NEVER, EVER, GIVE UP. Use everything you can to your advantage, but not instead of your heart. And for fuck’s sake, have a heart.
Πριν κάποιο καιρό σε είδαμε guest σε 2 επετειακά live, αναφέρομαι σ’αυτα των Σπυριδούλα και Last Drive μαζί με ονόματα όπως οι Deus Ex Machina, Nightstalker καθώς και διάφορα άλλα που ξεκινούσαν την ίδια εποχή με εσάς. Πώς νιώθεις όταν βλέπεις ότι αυτό που κάνατε άντεξε στο χρόνο;
Νιώθω και είμαι ένας πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος.
Ok Εύη σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου. Τα λέμε στο live σας!
Thank YOU George, θα σε δούμε, δεν περνάς κι απαρατήρητος, 2,5 μέτρα άνθρωπος!