Η συγκεκριμένη βραδιά δεν ήταν μονάχα κάτι το οποίο όλοι περιμέναμε αρκετό καιρό αλλά και κάτι το οποίο είχαμε “ανάγκη”, σαν ακροατές και -κάποιοι- “μουσικολάγνοι” (sic.) τα τελευταία χρόνια. Οι Earth με μια πολύχρονη και βραδεία εξέλιξη από το “Hex; Or Printing in the Infernal Method”, τον στυλοβάτη της εξέλιξης αυτών, μέχρι το ολοκαίνουργιο “Primitive & Deadly” μπόρεσαν και συντάχθηκαν σε ένα σταθερό και -ελπίζουμε- και ανοδικό μονοπάτι. Το συγκεκριμένο γεγονός μέσα σε σχεδόν μια δεκαετία πολλαπλασίασε και “φανάτισε” τους ακροατές τους με αποτέλεσμα την έκσταση εκείνης της Παρασκευής…
Ανταπόκριση: Silvia Eos / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Universe217, οι οποίοι πραγματικά συνέγραψαν έναν εξαιρετικό ακουστικό πρόλογο. Όπως πάντα συγχρονισμένοι άψογα και με την Tania να δαιμονίζει το κοινό με την μοναδική φωνή της, ακολούθησαν ένα συγκεκριμένο setlist, το οποίο το κοινό λάτρευε, λατρεύει και θα λατρεύει κάθε φορά που θα ακούει επί σκηνής. Εκείνη την νύχτα όμως σαν να ήταν όλοι τους πιο “επιθετικοί” και δυναμικοί επί σκηνής… Σαν να προσπαθούσαν να εκτινάξουν την αδρεναλίνη του κοινού τους έτσι ώστε όταν φθάσει η ώρα να βγουν οι Earth, όλοι να νιώθουν σαν να εκτινάχθηκαν από την Γη… Στο Χάος. Κοιτώντας από πάνω όμως είχα την δυνατότητα να παρατηρήσω το εξής: ενώ όλη η μπάντα είχε μπει σε μια μουσική ροή, σαν ένα κύμα με το κοινό, στην κιθάρα ο Μάνος, σαν ν’ αγχωνόταν λίγο παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε με τα πετάλια του, κάτι το οποίο σε ελάχιστα σημεία μέσα στα τραγούδια φαινόταν.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις και ενώ το κοινό ήταν ακόμα “ζεστό” οι Earth ανέβηκαν επί σκηνής και ο Dylan Carlson με έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό χαιρέτισε το κοινό τους και έδωσε το σήμα, με μια ματιά, για να ξεκινήσει ο “σεισμός” μέσα στο Κύτταρο. Ο Carlson με το ιδιαίτερο attitude αλλά και image του προέβη σε μια λιτή αλλά εξαιρετικά δυνατή παρουσίαση τραγουδιών και από το καινούργιο album τους αλλά και από τα παλιά “έπη”, όπως το “Bees made honey on the lion’s skull”. Επιπροσθέτως, ενώ ο Don McGreevy φαινόταν ότι έκανε μια εξαιρετική προσπάθεια να συνοδεύσει τον Carlson με την αντίστοιχη βαθειά δυναμική του μπάσου του, η Adrienne Davies με μια τρομερή νωχελικότητα φαίνεται ότι είχε αναλάβει να παίζει -ίσως- από τα πιο απλά μουσικά μέτρα που έχουν παιχτεί ποτέ στην σκηνή του Κυττάρου από drummer. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και αυτή η υπερ-απλή τυμπανοκρουσία ήταν αρκετά καλή για την επιβεβαίωση των μινιμαλιστικών μουσικών τάσεων που κυριαρχούν σε αυτό το είδος. Με το ανάλογο πάθος όμως θα μπορούσε να προσφέρει και σχεδόν τελετουργική διάθεση στο κοινό τους.
Η απουσία των φωνητικών μελωδιών του Lanegan και της Rabia Shaheen Qazi ήταν πασιφανής ιδιαίτερα κατά την απόδοση των καινούργιων τραγουδιών τους (“There Ιs Α Serpent Coming” και “From The Zodiacal Light”) ενώ σιγά σιγά αποκάλυπτε την ολοκληρωτικά ψυχεδελική instrumental “φύση” jammαρίσματος των Earth. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για κάτι το οποίο -σίγουρα- βιώθηκε διαφορετικά από τον κάθε ένα μας… Η μόνη εντύπωση που είναι κοινή για όλους είναι ότι η συγκεκριμένη εμπειρία ήταν κάτι το οποίο περιμέναμε και καιρό και θα το περιμένουμε και στο μέλλον ακόμα πιο “εμπλουτισμένο”…