Το δισκογραφικό περσινό ντεμπούτο των Τεξανών Duel, έκανε αρκετούς από εμάς να σηκώσουμε τα μάτια μας σε δαύτους για να δούμε τι ακριβώς γίνεται με την πάρτη τους. Το “Fear Of The Dead”, μουσικά δεν είχε να προσφέρει κάτι το καινούριο, αλλά ήταν τόσο καλοστημένο, τόσο δουλεμένο, τόσο heavy metal, τόσο doom metal, τόσο καύλα τέλος πάντων, που με οδήγησε σε αρκετά headbanging και πολλές φορές η ένταση από τα ηχεία αυξανόταν με τη μια!
Το “Witchbanger”, λοιπόν είναι ο δεύτερος δίσκος των Duel και είναι τόσο μανιασμένος, τόσο λυσσασμένος που μόνο χαμόγελα μπορεί να χαρίσει. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι ονόματι “Devil” το ποτενσιόμετρο του αγνού heavy metal χτυπάει κόκκινα και δεν σταματάει παρά μόνο στο τελευταίο track. Τα τραγούδια περνάνε σα σίφουνας το ένα μετά το άλλο και τα αναθεματισμένα σε πορώνουν όσο δεν πάει. Οι Duel δεν κάνουν κάτι το ριζοσπαστικό με τη μουσική τους, απλά γνήσια και ξεκάθαρα απολαμβάνουν να παίζουν όλα αυτά με τα οποία γαλουχήθηκαν!
Διπλομποτιές, γρέζα φωνητικά, καλπάζοντες μπασογραμμές, διπλές καθαριστικές επελάσεις και άλλα τόσα όμορφα πράγματα που μας έχουν λείψει από δίσκους τη σήμερον ημέρα. Τα κομμάτια είναι όλα και όλα διαλεχτά, η παραγωγή ανδύει μια αίσθηση παλιατζούρας, όχι όμως σαν αυτοσκοπός του συγκροτήματος, αλλά σαν άποψη συνειδητοποιημένη από μέρους τους. Το μόνο που με ‘χαλάει’ είναι το εξώφυλλο που είναι αρκετά λιτό, αλλά και πάλι μάλλον οι Duel θέλουν ο ακροατής να επικεντρωθεί στη μουσική αυτή καθαυτή, χωρίς να λοξοκοιτάει σε ‘άσχετα’ με τη μουσική πράγματα.
Το “Witchbanger”, είναι αγνό, είναι τίμιο και θα σας προσφέρει πολλές συγκινήσεις. Eπίσης, θα σας βάλει στη πρίζα να ακούσετε δίσκους και συγκροτήματα του παρελθόντος με τα οποία μεγαλώσατε. Πιστεύω επιπλέον ότι θα ακούγονται και πολύ ωραία σε ζωντανές συνθήκες, μιας και για αυτό ακριβώς τον λόγο δημιουργήθηκαν. Οπότε η ψήφος κρίνεται θετική για το “Witchbanger”.