Third time’s a charm που λένε και στο χωριό μου. Βέβαια αυτή η παροιμία προΰποθέτει πως οι δύο πρώτες φορές ήταν αποτυχημένες, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα όταν μιλάμε για τις επί ελληνικού εδάφους εμφανίσεις των σπουδαίων Dropkick Murphys. Απλά η Δευτέρα θα μείνει βαθιά χαραγμένη στους φίλους της μπάντας που γέμισαν τον εξαιρετικό χώρο του Gazi Music Hall.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η πολύ ωραία βραδιά στην ουσία είχε ξεκινήσει από την ανακοίνωση της συναυλίας όπου και μάθαμε πως ο special guest των DM θα είναι ο βρετανός Frank Turner, ο οποίος τους είχε συνοδεύσει και το 2012 στις ευρωπαϊκές τους εμφανίσεις. Πολύ γνωστός στην πατρίδα του αλλά παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό της πατρίδας μας. Ο Βρετανός folk punk hero, τον οποίο είχαμε τη χαρά να δούμε από κοντά για πρώτη φορά δε μας απογοήτευσε. Μόνος με την ακουστική του κιθάρα πάνω στη σκηνή μας έβαλε στο κατάλληλο mood και μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε, σε ένα venue το οποίο γέμιζε όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια της 45λεπτης εμφάνισής του. Γεμάτος όρεξη, ενέργεια και σίγουρα αγάπη γι’αυτό που κάνει, ο Frank Turner μας παρουσίασε 13 κομμάτια του – ένα από αυτά μάλιστα το τραγούδησε στα ελληνικά(!) – ανάμεσά τους και το ας πούμε hit του “Ι Still Believe” με το οποίο έκλεισε και την εμφάνισή του αλλά και το “The Road”. Αυτά τα δύο κομμάτια ήταν και οι καλύτερες στιγμές από πλευράς συμμετοχής του κοινού. Ας ελπίσουμε να τον ξαναδούμε ως headliner σε ένα μικρότερο venue και ολόκληρη την μπάντα του.
Το γεγονός πως η εμφάνιση του Turner κράτησε γύρω στα 15 λεπτά λιγότερο από το προγραμματισμένο συν την ανυπομονησία για την εμφάνιση των headliners, έκανε το κενό του change over ατελείωτο. Ευτυχώς το bar ήταν ακριβώς απο πίσω. Γιατί η αλήθεια είναι πως sober δεν μπορείς να απολαύσεις μια συναυλία των Dropkick Murphys. Όταν το ρολόι έγραψε 10 το Gazi Music Hall ήταν πια ασφυκτικά γεμάτο. Με δεδομένο πως οι DM είναι μία άκρως συναυλιακή μπάντα και μουσικά και σκηνικά, δε μου φάνηκε διόλου περίεργο πως σχεδόν όλο το κοινό συμμετείχε ενεργά και όχι απλά οι 2-3 πρώτες σειρές. Οι Casey και Barr βέβαια δεν είναι τίποτα άπειρα παιδαρέλια και με την συνεχή κίνηση σε όλη τη σκηνή συν τις προτροπές προς το κοινό τους κρατούσαν όλους σε εγρήγορση και έβαζαν τις απαραίτητες φυτιλιές όταν το πράγμα (σε ελάχιστες στιγμές) πήγε να κάνει κοιλιά. Υπέροχα δομημένο setlist με κάποια απαραίτητα χαλαρά σημεία αλλά και 2 back-to-back κομμάτια από το “The Gang’s All Here” το οποίο συμπλήρωσε φέτος 20 χρόνια και ήταν το ντεμπούτο του Al Barr με τη μπάντα.
Αν θα έπρεπε να επιλέξουμε τις κορυφαίες στιγμές της βραδυάς ήταν σίγουρα τα “Rose Tattoo” και “I’m Shipping Up to Boston” τα οποία τραγουδήθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου από το κοινό, “Fields of Athenry”, “Johnny I Hardly Knew Ya” και “State of Massachusetts” όπως και το “You’ll Never Walk Alone” αφιερωμένο φυσικά στην Liverpool, όπου και το venue έγινε για λίγα λεπτά The Kop.Τρία στα τρία στη χώρα μας λοιπόν για τους Βοστωνέζους τροβαδούρους της εργατικής τάξης. Κάτι μου λέει πως θα τους ξαναδούμε σύντομα. Όσοι για τον Α ή το Β λόγο δεν είχατε καταφέρει να είστε παρόντες σε κάποια από τις εμφανίσεις τους, να το βάλετε στο πρόγραμμα για την επόμενη φορά. Γιατί πολύ απλά πρόκειται για εμπειρία ζωής, από αυτά τα σκηνικά που μένουν για πάντα χαραγμένα στις αναμνήσεις σου.