To 1992 πρέπει να είναι η σημαντικότερη χρονιά για το προοδευτικό metal. Η χρόνια που ο δεύτερος δίσκος των Dream Theater κυκλοφορούσε για να αναρριχηθεί κατευθείαν στο βάθρο του πιο αντιπροσωπευτικού έργου που το ιδίωμα κατέθεσε στον κόσμο. Το Ιmages and Words είναι από τους λιγοστούς δίσκους που μπορούν να σεμνύνονται πως άλλαξαν την εικόνα της μουσικής. Εγκαινίασαν τη δική τους εποχή υψιπετούς τέχνης -λέξεων και εικόνων- που δύσκολα απαντάται παρόμοια στην ιστορία και είναι εξαιρετικά απίθανο αν θα προκύψει κάποια που θα την προσεγγίσει στο μέλλον.
Ο πρώτος τους δίσκος είχε σίγουρα καλλιεργήσει προσδοκίες για το μέλλον της μπάντας, κανείς όμως δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτό που θα επακολουθούσε πολύ σύντομα. Με την καλύτερη τους σύνθεση (έλευση James LaBrie) στη πιο δημιουργική τους στιγμή, που μόνο η επόμενη τους δουλεία ενδεχομένως προσεγγίζει και σήμερα υπενθυμίζει στους σύγχρονους Theater το βαθμό που έχουν αποκλίνει από τις αξίες που κάποτε πρέσβευαν, το Images and Words είναι προορισμένο να στέκεται αδιασάλευτα στη κορυφή του προοδευτικού ήχου.
O δίσκος καταφάσκει στη ζωή και πάνω στα κύματα του προοδευτικού metal αναζητά τα μυστικά στις διάφορες περιπέτειες του ενήλικου βίου. Οι μελωδίες του Pull Me Under είναι το πρώτο βήμα για την είσοδο στο σύμπαν του δίσκου που ακόμα και μετά από άπειρες ακροάσεις παραμένει το ίδιο γοητευτικό, απέραντο και γεμάτο εκπλήξεις που εμφανίζονται σε κάθε κομμάτι του που σαν λεωφόρος οδηγεί σε απίθανους προορισμούς, γοητευτικοί λαβύρινθοι που σε προσκαλούν να πετάξεις το μίτο της εξόδου και να παραμείνεις εγκλωβισμένος στην ομορφιά τους
Οι τεχνικές ακρότητες του Τake the time, του Μetropolis και του Learning to Live εμφανίζονται ως γρίφοι για τους επίδοξους μουσικούς που η επίλυση τους δεν θα απαντήσει στη μεγαλοφυΐα του να καταφέρνεις να δίνεις μελωδία και ψυχή σε λαβυρινθώδεις συνθέσεις. Ούτε είναι εύκολο να γίνει κατανοητή η δύναμη της απλότητας που φύεται αυτονόητα σε κομμάτια όπως το Wait for Sleep. Η συνύπαρξη των μουσικών είναι επίσης κάτι ανεπανάληπτο. O τρόπος επικοινωνίας μεταξύ τους, είναι ικανός να καταλύσει του παραδεδεγμένους μουσικούς κανόνες, να γονιμοποιεί επιρροές για να τεκνοποιήσει το ασύλληπτο που φέρει το όνομα Images and Words.
Αν σήμερα τα προηγούμενα ακούγονται παράταιρα για τους Dream Theater που η αποστεωμένη τους μουσική τους πορεία τους έχει μειώσει καλλιτεχνικά είναι ένα γεγονός που γεννάει θλίψη για τη μοίρα όλου του χώρου. Μαζί και το προοδευτικό metal βρίσκεται σε μια φάση στασιμότητας που η υπερπληθώρα κυκλοφοριών δεν μπορούν να αποκρύψουν τη πραγματική ένδεια καινούργιων ιδεών ή όπως λέει ο Baudrillard: τη «λίμναση της ζωντανής μορφής της Τέχνης». Η εποχή των λέξεων και εικόνων, η εποχή που όλα φάνταζαν πιθανά, βρίσκεται πλέον πολύ μακριά.
Η σημερινή επέτειος λειτουργεί ως υπενθύμιση πως μπάντα είχε πραγματοποιήσει την ουτοπία. Tην είχαν πλάσει κατ’ εικόνα και ομοίωσίν των αδιανόητων προοδευτικών μουσικών ονείρων, αυτή η εικόνα, παρά το πέρασμα των χρόνων, δεν θα ξεφτίσει ποτέ.