Την Παρασκευή που μας πέρασε, οι Dr. Awkward & The Screws, μας παρουσίασαν το debut album τους “Goin’ Out of Style” (για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ) στο πολυσύχναστο στέκι της Αβραμιώτου. Μαζί τους εμφανίστηκαν και οι Knock Nevis. Δύο φρέσκιες μπάντες της αγγλόφωνης rock Αθηναϊκής σκηνής, αρκετά υποσχόμενες, που δυστυχώς δεν έτυχαν ιδιαίτερης ανταπόκρισης από το συναυλιακό κοινό της πόλης μας, αλλά αυτό είναι μία μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης αλλά σκοπεύω να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό το λυπηρό φαινόμενο εν ευθέτω χρόνω.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης
Ας επιστρέψουμε στα του συγκεκριμένου event λοιπόν. Με το ζόρι 25-30 νοματαίοι βρισκόντουσαν στο χώρο όπου οι Knock Nevis ως καλεσμένοι έδωσαν το έναυσμα στη γιορτή των Dr. Awkward για την κυκλοφορία του debut album τους. Με συχνές εμφανίσεις στην Αθήνα τον τελευταίο χρόνο, το power trio των Knock Nevis αποτελούμενο από πρώην και νυν μέλη του τοπικού underground (Drunk Motherfuckers, Korsikov, Disconnected) έδωσε από την αρχή το στίγμα τους. Με το ενάμιση πόδι να πατάει πάνω σε κλασικές και αγαπημένες heavy rock φόρμες και κατά διαστημάτα το άλλο μισό να βρίσκεται σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια ή και σε κάποια πιο grungy ίσως. Προβαρισμένοι, δουλεμένοι και αρκετά σφιχτοδεμένοι μας δίνουν το σύγχρονο rock n’ roll στην πιο αγνή και αυθεντική μορφή του. Όγκος, ένταση, γρέζι απο μια τριάδα που περιμένουμε να μας δώσει κάτι πολύ καλό στην πρώτη της δισκογραφική απόπειρα.
Αυτό περιμέναμε κι από τους οικοδεσπότες της βραδυάς από το 2017 όταν και πρωτοεμφανίστηκαν με το παρθενικό τους EP. Και τελικά δικαιωθήκαμε και νομίζω πως δικαιώθηκε και η μπάντα καθώς με ένα μέλος λιγότερο από την αρχική της σύνθεση και με τον μπασίστα να αναλαμβάνει τα φωνητικά ανέβηκαν ένα level και studi-ακά αλλά και επί της σκηνής. Με το λιτό αλλά πολύ επεξηγηματικό “είμαστε οι Dr. Awkward & The Screws και παίζουμε rawk” το κουαρτέτο μας παρουσίασε το album τους για το οποίο στήθηκε το όλο σκηνικό. Όπου η έννοια του rawk για τους εν λόγω κυρίους είναι βουτηγμένη στα 70’s heavy blues με πολύ γρέζι στη φωνή και με τα απαραίτητα solos που και που, τα οποία είναι εύστοχα και χωρίς να κουράζουν αλλά και κάποιες στιγμές jam-αρίσματος.
Χωρίς να θέλω να χαιδέψω αυτάκια αλλά και επειδή όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε έστω και εξ αποστάσεως σε αυτό το παρεάκι που χαριτολογώντας αποκαλώ καμιά φορά “αντεργκράου σοουμπίζ” και όλο και κάποιος καλοθελητής θα πεταχτεί να πει το μακρύ του και το κοντό του, νομίζω πως θα πρέπει να δώσετε βάση σε αυτή τη μπάντα. Ντάξει δεν είναι φάση και το καταλάβαμε από την προσέλευση, αλλά πρόκειται για μια τετράδα που έχει δουλέψει πολύ, έβγαλε ένα εξαιρετικό δισκίο με μια παραγωγή που είναι πραγματικά on the spot για αυτό τον ήχο, και η δουλειά της φάνηκε επί σκηνής. Άρτιοι παίκτες, όχι βιρτουόζοι, αλλά πραγματικά αλάνθαστοι το βράδυ της Παρασκευής, χωρίς πολλές φανφάρες επί σκηνής και με σύμμαχο ένα εξαιρετικό ήχο απέδωσαν στην εντέλεια το υλικό από τη νέα τους δουλειά καθώς και ένα κομμάτι από το πρώτο τους EP. Με την σχεδόν αψεγάδιαστη εμφάνισή τους κέρδισαν το ζεστό και ειλικρινές χειροκρότημα από τους παρευρισκομένους, άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων και έδωσαν πάρα μα πάρα πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Σημειώστε κάπου το όνομα τους γιατί έχω την εντύπωση πως θα μας απασχολήσουν σύντομα.
***Ζητάμε συγνώμη από τους Knock Nevis καθώς δεν κατέστη δυνάτο να έχουμε φωτογραφικό υλικό από την εμφάνισή τους.