Η Τετάρτη γενικότερα είναι μία δύσκολη μέρα για συναυλίες, λόγω καθημερινής, αλλά αυτή που μας πέρασε ήταν μία από τις πιο crowded που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Ο λόγος για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Dimmu Borgir, μετά από πολλά χρόνια, στο Piraeus Academy, μαζί με τους “νέους” Gentihaa. Η ουρά έφτανε μέχρι το επόμενο τετράγωνο πριν ανοίξουν οι πόρτες, οπότε ήταν θα υπήρχε κάποια δυσκολία και ίσως και μπερδέματα με εισιτήρια, αλλά αυτό δεν έφερε κανένα εμπόδιο στο να αρχίσουν όλα στην ώρα τους.
Aνταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ακριβώς στις 21:00 λοιπόν, τα φώτα έπεσαν και στη σκηνή βγήκαν οι Gentihaa. Η death/black metal πεντάδα από την Αθήνα κυκλοφόρησε πριν από μερικές μέρες το debut album της “Reverse Entropy” και αυτή ήταν μία από τις πρώτες φορές που το παρουσίασαν live σε ένα σίγουρα δουλεμένο και καλοστημένο show. Φάνηκε ότι έχουν προβάρει αρκετά και σίγουρα τους αρέσει αυτό που κάνουν, νομίζω όμως ότι θα ήθελα, όπως και αρκετοί από το πολύ συγκεκριμένο κοινό που ήρθε να δει τους Dimmu Borgir, να τους δω αργότερα, όταν έχουν «γράψει» περισσότερα χιλιόμετρα ως μπάντα στη σκηνή. ‘Till next time.
Η σκοτεινότερη ώρα της μέρας όμως είχε φτάσει. Ακριβώς στις 22:00, μαυρίσαν όλα και οι Νορβηγοί ανέβηκαν τελετούργικα ένας ένας στη σκηνή, υπό τους ήχους του “The Unveiling”. Με πραγματικά εξαιρετικό ήχο, η φωνή του Shagrath γέμισε το χώρο και φάνηκε αμέσως πόσο πολύ τους περίμενε ο κόσμος. Οι ίδιοι το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, αφού σε κάθε ευκαιρία μας ξεσήκωναν ακόμα παραπάνω με την ενέργεια τους και τα sing-alongs, παίζοντας ένα πάρα πολύ σωστά στημένο setlist, με κομμάτια από σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους. Σε εξαιρετική φόρμα παικτικά, οι Dimmu Borgir δεν άφησαν σχεδόν ποτέ σε ησυχία, δίνοντας κάθε φορά μία γεύση από το επόμενο κομμάτι στα κενά, με τον Shagrath να ενθουσιάζεται και να μας ευχαριστεί που ξέρουμε όλα τα κομμάτια.
Θα ήθελα να αναφέρω την τεράστια συμβολή και τους εξαιρετικά ποιοτικούς ήχους του Gerlioz στα πλήκτρα, τα strings και τα προηχογραφημένα samples, κάτι που έδινε το κάτι παραπάνω σε αυτό το black metal freight train. Τεράστιες στιγμές το εθιστικό “Interdimensional Summit”, το “Gateways” με την προηχογραφημένη φωνή της Agnete Kjølsrud τόσο ζωντανή που ψάχναμε να την βρούμε στη σκηνή, το “Puritania” που έβαλε μέχρι αυτούς που είχαν πάει τουαλέτα εκείνη τη στιγμή να κάνουν headbanging στο ρυθμό, το επικό “Progenies Of The Great Apocalypse” και το «scream for me Athens!» και την έκσταση του κόσμου στο τελευταίο “Mourning Palace”. Άκουσα πολλούς να λένε διάφορα για την μικρή διάρκεια (1 ώρα και 10 λεπτά περίπου) του set τους, αλλά διαφωνώ κάθετα. Ήταν ότι έπρεπε, τόσο από θέμα ώρας, όσο και setlist. Το μοναδικό, μικρό, παράπονο που είχα εγώ ήταν το encore. Αν έβγαιναν ξανά και έπαιζαν το “Kings Of The Carnival Creation”, θα συνεχίζαμε να ουρλιάζουμε στο μετρό, στα αυτοκίνητα, στα σπίτια μας, ίσως μέχρι σήμερα.
Οι Dimmu Borgir έκαναν 13 χρόνια να έρθουν στην Ελλάδα. Πιστεύω όσοι βρέθηκαν εκεί να τους έδωσαν να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να ξαναγίνει αυτό. Τους θέλουμε ξανα του χρόνου. Και του πάρα-χρόνου. Και του παρα-παρα-χρόνου. Και 13 χρόνια συνεχόμενα. Get your horns up!