Είτε με τη δισκογραφία τους, είτε με τις εκατοντάδες live εμφανίσεις τους (όπου παίρνουν κεφάλια) οι Deus Ex Machina εδώ και 24 συνεχόμενα χρόνια (από τις ελάχιστες ελληνικές μπάντες που το πέτυχαν αυτό) θεωρούνται μια απο τις ιστορικότερες μπάντες της ελληνικής σκηνής.Έτσι λοιπόν ο τέταρτος δίσκος της μπάντας “The Sound Of Liberation” ήρθε να μας υπενθυμίσει πως ολα αυτά μόνο τυχαία δεν είναι.
O δίσκος ξεκινάει με μιά ομιλιά του Jello Biafra (τον οποίο η μπάντα είχε τη τιμή να support-αρει στις 2 συναυλίες του στην Αθήνα) που ανοίγει το δρόμο για το “Wired” που χτυπάει κατακέφαλα με τον γρήγορο ρυθμό του και κιθάρες πολλών οκτανίων, παρόμοιες με αυτές των προηγούμενων 2 κυκλοφοριών. Στους ίδιους ρυθμούς κινούνται και τα “Running” καθώς και το “Deeper” με τη πιασάρικη μελωδία στη κιθάρα και το “Too Late” με το κολλητικό του refrain, ενώ δεν λείπουν και τα mid tempo “Sound Of Liberation” και “Working Man”.
Αυτό που ξεχώρισα απο το πρώτο άκουσμα ήταν η πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, κυρίως με τις μελωδίες (που κολλάνε τέλεια ακόμα και στα γρήγορα σημεία), όπως και το live feeling πού βγάζει η παραγωγή.
Έστω κι αν άργησε 10 χρονάκια τελικά το “The Sound Of Liberation” άξιζε την αναμονή. Ένας δίσκος ζωντανός, φτιαγμένος με πάθος, ενέργεια και χωρίς πολλά στουντιακά “στολίδια”. Οι οπαδοί της μπάντας δύσκολα θ’απογοητευτούν, το ίδιο και όσοι ψάχνουν έναν δυνατό δίσκο.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: “Wired”, “Deeper”, “Too Late”.
The Bad: Άργησε αρκετά.
Βαθμολογία: 4 /5
[/stextbox]