Εναν μήνα μετά την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, “The Sound Of Liberation”, οι Deus Ex Machina ανεβαίνουν στη σκηνή του ΑN για την πρώτη επίσημη παρουσίασή του στην Αθήνα. Η προσθήκη των Clerks’ Conspiracy έκανε το περασμένο Σαββατόβραδο ακόμα πιο καυτό. Σίγουρα οι παλιοί που βρέθηκαν εκεί, και είχαν τη τύχη να δούν Deus μαζί με Ziggy Was στο πεδίο του Αρεως θα θυμήθηκαν πολλά, αλλά και οι υπόλοιποι σίγουρα το καταδιασκέδασαν.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Οι Θεσσαλονικείς Clerks’ Conspiracy ξεκίνησαν λίγο πριν τις 23:00 μπροστά σ’ένα μισογεμάτο ΑΝ. Σαν opening track επιλέχθηκε το “El Sistema” από το ντεμπούτο τους, που παρουσίασαν σχεδόν όλο μέσα στη μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους, μαζί με μερικά καινούρια κομμάτια και μία διασκευή Ziggy Was. Το υλικό τους παιγμένο live έχει περισσότερη δύναμη, μπόλικο groove και ενέργεια, ενώ ο τραγουδιστής τους Πάνος, εκτός απο φωνή έχει και σωστή κίνηση (κατέβαινε από τη σκηνή, τριγύρναγε γύρω απ’αυτήν και γενικά είχε τον ακάθιστο). Περιμένουμε πολλά απ’αυτούς στο μέλλον οπότε το νου σας!
Ήρθε και η ώρα των Deus Ex Machina! Το ΑΝ είχε γεμίσει μέχρι τις 12 και η μπάντα όρμηξε με το “Wired” απο τον καινούριο της δίσκο “Sound Of Liberation”.Ακολούθησαν άλλα 2 καινούργια κομμάτια (“Too Late”, “Life Is Dead”), όπου ο περισσότερος κόσμος ήταν λιγάκι αμέτοχος, μέχρι που έσκασε το “Different” και άρχισαν τα πρώτα mosh pits. Χαμός έγινε και στη διασκευή στη “Mπασταρδοκρατία” απο “Γενιά του Χάους” όπως και στο “Lovesong” που ήρθε μετά από άλλα 3 καινούρια.
Η απόδοση της μπάντας ήταν δυνατή όπως πάντα με τον υπερκινητικό Σταύρο σε stage diving και άλλα ωραία, όπως και τους υπόλοιπους να βγάζουν την απαιτούμενη δύναμη. Ο καινούργιος δίσκος ακούστηκε σχεδόν ολόκληρος και τα κομμάτια του μπορούν να σταθούν δίπλα σε παλιότερα όπως τα “Execute”, “Inside” και “Streets Of Fire” (“αφιερωμένο σε όσους είναι στους δρόμους” όπως είπε ο Σταύρος) που εξακολουθούν να βάζουν φωτιές στα mosh pits.
Τα καλύτερα ήρθαν στο τέλος με “Iraq n’ Roll”, “No Silence” και τη διασκευή στα “38 χιλιοστά” απο Αδιέξοδο με τον Σταύρο ν’ανεβάζει κόσμο στη σκηνή και να μοιράζεται τα φωνητικά μαζί του (δυστυχώς μας έλειψε η παρουσία του Σωτήρη που σε παλιότερα live δημιουργούσε πραγματικό χαμό) και να τελειώνει μια εκρηκτική βραδιά με τον καλύτερο τρόπο και μέσα σ’ενα κλίμα ενθουσιασμού.
Αν και δεν μ’αρέσει ν’αφηγούμαι προσωπικές εμπειρίες με συγκροτήματα, εδώ θα το κάνω αναγκαστικά (και χωρίς καμία διάθεση να περιαυτολογήσω). Οι Deus Ex Machina είναι μία απο τις μπάντες που πραγματικά έχω χάσει το μέτρημα με τις φορές που τους έχω δει, ωστόσο κάθε συναυλία τους με τα χρόνια έχει πάντα κάτι καινούργιο να δώσει και κυρίως αυτό που δεν συναντάει κανείς συχνά στις μέρες μας, τη δύναμη, το πάθος και την άριστη σχέση με το κοινό της. Ό,τι πρέπει να διαθέτει δηλαδή μια μπάντα που σέβεται τον εαυτό της.