Το 14o studio album των Depeche Mode ξεκινά με την πικρή παραδοχή “We have not evolved… We are going backwards”. Υπό τις συγχορδίες πιάνου που στήνουν σκηνικό πορείας διαμαρτυρίας και τα κολλητικά σαν τσίχλα electro ιντερλούδια, ο Gahan διακηρύττει με απογοήτευση “we feel nothing inside”, “watch men die in real time.”
Αντιστικτικά, και ως απάντηση στο “Going Backwards” έρχεται ως φυσική του απόρροια το “Where’s the Revolution”. Ο Gahan αποκαλώντας μας “πατριωτικά πρεζάκια” μας καλεί με ύφος απογοητευμένου πατέρα που επιπλήττει τα παιδιά του σε εξέγερση εδώ και τώρα: “Come on people/You’re letting me down”. Με το “The Worst Crime”, έναν ελεγειακό κοινωνικό απολογισμό αναλαμβάνει και ο ίδιος το μερίδιο της ευθύνης του παραδεχόμενος ότι “We are all charged with treason”.
Με τα δυναμικά synth του “Scum”, ο Gahan παρακινεί τα υπαίτια «καθάρματα» να τραβήξουν τη σκανδάλη και να αποτελειώσουν τις άδειες τους ζωές, ενώ πλέον με το sexy groove του “Move” μεταφερόμαστε με ευκολία στην σκοτεινή club ατμόσφαιρα του “Hourglass” του Gahan, εκτονώνοντας για λίγο την gloomy απαισιοδοξία.
Εναλλαγή πάλι με το αριστουργηματικό “Cover Me”, που ξεδιπλώνει σταδιακά τον ντελικάτο ρυθμό του, ώστε να μας εισάγει στο δεύτερο μισό του σε έναν κόσμο όπου συναντιέται το “Twin Peaks” με το “Stranger Things” και τον Carpenter. Και φυσικά, κοσμούμενο από την ηδονική φωνή του Gahan να τραγουδάει “I pictured us in another life”. Στην ίδια ατμοσφαιρικότητα το μπιζουδάκι – ερωτικό νανούρισμα “Eternal”, που παραπέμπει στο “Black Celebration”, ένα τραγούδι- υπόσχεση πριν το τέλος του κόσμου: “And when the black cloud rises, And the radiation falls, I will look you in the eye, And kiss you, And give you all my love”.
Στο σιγοτραγουδισμένο “Poison Heart” για ακόμη μια φορά συντελείται η μαγευτική ένωση της φωνής του Dave με τον ήχο του Martin.
Στο λαχανιασμένο “So Much Love” ανθίζει κάτι από τον shoegaze ήχο των Τhe KVB και προτάσσεται επιθετικά με έπαρση η αγάπη ως ο μόνος τρόπος. Με έναν σταθερό electro χτύπο που παραπέμπει λιγάκι στο “Policy of Truth”, το “Poorman” καταγγέλλει ότι “Corprorations get the breaks, ενώ he’s on the street with nothing to lose”.
Με ακόμη ένα διαμαντάκι, ερωτεύσιμο με το πρώτο άκουσμα, το “No More (This Is the Last Time)”, οι Depeche Mode επιστρέφουν στον ήχο με τον οποίο ανδρώθηκαν. Τόσο «αισιόδοξο» όσο και το εναρκτήριο “Going Backwards” είναι και το κλείσιμο του album με το “Fail” («Our consciences bankrupt, we’re fucked»), και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα φωνή του Martin Gore.
Οι Depeche Mode με το “Spirit” αφήνουν για λίγο στο παρασκήνιο τη γλώσσα που τους διακρίνει εδώ και πάνω από 30 χρόνια, αυτή περί πνευματικών αναζητήσεων και περί ανθρώπινης εσωτερικής διαμάχης ανάμεσα στις αμαρτωλές ευχαριστήσεις και την εσωτερική γαλήνη, και επιχειρούν να ασκήσουν πολιτική κριτική στα κακώς κείμενα – στροφή που φοριέται αρκετά σε μπάντες με αντίστοιχα χρόνια πορείας στις πλάτες τους. Και ενώ στιχουργικά η πολιτικοποίηση των Depeche Mode δίνει ίσως την εντύπωση περισσότερο μιας εφηβικής επηρμένης οργής, παρά μιας μεστωμένης πολιτικής συνειδητοποίησης, ο δίσκος μέσα στην πυκνή και ιδιοφυή συνθετική του ατμόσφαιρα καταφέρνει και παρασύρει με την παθιάρα φωνή του Grahan ως πυξίδα να τροφοδοτεί εξίσου τα πολίτικα όσο και τα ερωτικά στιγμιότυπα αποδεικνύοντας ότι ο όρος “Spirit” εμπερικλείει κάθε ανθρώπινη πτυχή και κάθε μορφής συνειδητοποίηση.