Πέρασαν εφτά χρόνια απ’ την τελευταία φορά που το κοινό της Αθήνας είδε live τους Depeche Mode με το “Touring the Angel”, τον Αύγουστο του 2006. Αν στην εξίσωση προσθέσεις την απογοήτευση της περιβόητης ακύρωσης της συναυλίας το 2009, λόγω της ασθένειας του Dave Gahan, τότε καταλαβαίνεις την ανυπομονησία και τα υψηλά στάνταρ του κοινού για ένα καλό, σε βαθμό αποζημίωσης, live. Που τελικά -μάλλον για τους περισσότερους- δεν έγινε ποτέ.
Ανταπόκριση: Μάκης Κατσούλης / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Το ταξίδι προς τη Μαλακάσα ξεκίνησε κατά τις 18.00. Κατά τις 19.00 και κάτι ήμασταν έξω από το Terra Vibe. Το κλασικό πρόβλημα του παρκαρίσματος και της κίνησης δεν έλειπε ούτε αυτήν τη φορά, αλλά δεν ήταν το μοναδικό πρόβλημα της βραδιάς. Όταν φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου, συναντήσαμε μία ατελείωτη ουρά που δεν προχωρούσε ούτε εκατοστό. Κάποιοι αποφάσισαν να περάσουν απ’ τα πλάγια μήπως καλυτερεύσει η κατάσταση, όπως δεν έλειψαν και οι αγανακτισμένοι που προσπαθούσαν να πηδήξουν τους φράχτες για να μπουν στο χώρο. Γύρω μας υπήρχαν πολλοί που περίμεναν ήδη για μία και παραπάνω ώρες. Με λίγα λόγια οργάνωση μηδέν. Γύρω στις 20.30 και αφού είχε πλακώσει ο περισσότερος κόσμος και η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, ένας απ’ τους υπεύθυνους αποφάσισε ν’ ανοίξει την πλαϊνή πύλη, για να μπαίνουμε πιο γρήγορα. Η αιτιολογία που ακούσαμε αργότερα, ήταν πως είχε χαλάσει το μηχάνημα που διάβαζε τα barcode των εισιτηρίων…
Η οργάνωση στο εσωτερικό του πάρκου ήταν σαφέστατα καλύτερη. Λειτουργούσαν όλα τα μπαρ και οι τουαλέτες, με σχετικά μικρές ουρές και σ’ όλη την εγκατάσταση υπήρχαν άτομα υπεύθυνα για την καθαριότητα του χώρου. Προσωπικά πιστεύω πως το Terra Vibe (κι όταν λειτουργεί έτσι) αναβαθμίζεται όλο και περισσότερο. Αναγνωρίζω πως ίσως δεν πρόκειται για τον ιδανικότερο συναυλιακό χώρο, αλλά είναι άξιος να υποστηρίξει μεγάλες συναυλίες.
Κατά τις 21.10 και αφού αναρωτιόμασταν αν έχουν ήδη βγει τα support ή όχι λόγω της καθυστέρησης στα εισιτήρια, ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Γύρω ο κόσμος δεν έδωσε σημασία, νομίζοντας ότι πρόκειται ή για το support συγκρότημα ή για δοκιμή, αφού απ’ έξω περίμενε ακόμα κόσμος για να μπει. Η αμφιβολία συνεχίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα, αφού μάλιστα δεν είχε ακουστεί καμία αντίδραση απ’ το κοινό, παρά μόνο κάποιων που βρίσκονταν πολύ κοντά στη σκηνή. Η επιβεβαίωση ότι είχε ξεκινήσει η συναυλία, ήρθε από τις τεράστιες οθόνες και το πρώτο βίντεο της εισαγωγής.
Ξεκίνησαν με το “Welcome to My World” και συνέχισαν με το “Angel”, και τα δύο από το τελευταίο τους άλπουμ, ενώ ακολούθησαν τα πιο γνώριμα “Walking in My Shoes”, “Precious”, “Black Celebration” και “Policy of Truth”. Πέρα απ’ αυτά το setlist περιείχε και άλλα κλασικά κομμάτια τους όπως το “Barrel of a Gun”, το “Question of Time” και φυσικά τα “Enjoy the Silence” και “Personal Jesus”. Περίπου στα μισά ανέλαβε ο Martin Gore, που τραγούδησε τα “Higher Love” και “When the Body Speaks”. Παρόλα αυτά έπαιξαν αρκετά κομμάτια, εφτά στο σύνολο, από το “Delta Machine” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο, γεγονός που δυσαρέστησε αρκετούς απ’ το κοινό. Κάποιος θα πει πως είναι αυτονόητο ότι το tour που ακολουθεί την κυκλοφορία ενός άλμπουμ, όχι μόνο στην περίπτωση των Depeche Mode, θ’ αφορά περισσότερο το τελευταίο άλμπουμ και κυρίως την προώθησή του. Και το “Delta Machine” δεν είναι ένα κακό άλμπουμ. Οι ίδιοι το περιέγραψαν ως τη συνέχεια του Violator. Προσωπικά, αν και το θεωρώ ενδιαφέρον, το βρήκα κάπως μονότονο, ειδικά στο πρώτο άκουσμα. Και αυτό το αναφέρω μονάχα γιατί ολόκληρη η χθεσινή βραδιά είχε αυτό ακριβώς το κλίμα: Μονότονη.
Ίσως έφταιγε όντως το setlist, που ακόμα και τα πιο γνωστά κομμάτια τους ήταν ή διαλεγμένα ή διασκευασμένα σύμφωνα με το ύφος του “Delta Machine”. Ίσως έφταιγε ο ήχος, που αν και καλός ήθελε περισσότερη ένταση. Ίσως έφταιγε που ο Dave Gahan, πέρα από ένα “yassou athina”, κανά-δυο “thank you” και ένα αυτόγραφο σε κάποιον, ασχολήθηκε ελάχιστα με το κοινό, αλλά ο κόσμος γύρω μας ήταν ακούνητος. Σίγουρα υπήρχαν κάποιοι που το διασκέδαζαν περισσότερο εδώ και κει, αλλά η πλειοψηφία έμοιαζε αδιάφορη, σε βαθμό που σχολίασαν αρκετοί. Ακόμα και μπροστά απ’ τη σκηνή τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς… Με μία λέξη: Υποτονικά. Σχεδόν σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της συναυλίας. Με εξαίρεση φυσικά τον (εντελώς αναμενόμενο) χαμό στο “Personal Jesus”. Άλλη μία πιο “θερμή” στιγμή της βραδιάς ήταν το Happy Birthday στον Gahan, που την προηγούμενη μέρα έκλεισε τα 51. Σε αντίθεση με το βασικό setlist, τα πέντε κομμάτια του encore ήταν η πιο δυνατή στιγμή της συναυλίας. Το “Home”, “Halo”, “Just Can’t Get Enough”, “I Feel You” φάνηκαν να ανεβάζουν το κοινό και το “Never Let Me Down Again” έκλεισε πολύ δυναμικά.
Ο απόηχος της συναυλίας στον κόσμο, απ’ τα πρώτα κιόλας λεπτά ήταν διχασμένος. Κάποιοι παραπονιόντουσαν ακόμα για την ταλαιπωρία (και όχι άδικα) και για όση τους περίμενε στο φεύγα (και όχι άδικα). Κάποιοι σχολίαζαν την υποτονικότητα της συναυλίας και το setlist και υπήρχαν κι αυτοί που μπορεί να μην ήταν ενθουσιασμένοι αλλά πέρασαν καλά και σχολίαζαν πόσο καλοί μουσικοί παραμένουν. Και όντως, προσωπικά τουλάχιστον πιστεύω πως η χθεσινή συναυλία ήταν ακόμη μία απόδειξη για το πόσο καλοί είναι στο είδος τους. Μπορεί να μην βρίσκονται πια στην ακμή τους, αλλά δεν παύουν να είναι μοναδικοί. Σίγουρα δεν ακούστηκαν πολλά απ’ τα κομμάτια που θέλαμε, σίγουρα έλειπε ο ενθουσιασμός απ’ τον κόσμο, αλλά αυτό που παρέδωσαν τελικά στο κοινό ήταν άρτιο, άσχετα απ’ το αν άρεσε ή όχι. Ομολογώ πως ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τους Depeche Mode live και ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός τους. Απ’ τις μαρτυρίες πολλών βετεράνων θαυμαστών τους όμως, αυτό που περίμενα ήταν διαφορετικό απ’ αυτό που τελικώς είδα και άκουσα. Φαντάζομαι λοιπόν πως αυτοί ήταν που έφυγαν και πιο απογοητευμένοι. Και ίσως όχι άδικα.
Αν τελικά η συναυλία ήταν αυτή που αναμέναμε εδώ και τόσα χρόνια ή αν ήταν η “αποζημίωση” για την προηγούμενη απογοήτευση, είναι στο χέρι του καθένα να το κρίνει. Προσωπικά δεν πιστεύω πως ήταν το καλύτερο live που είδα ποτέ μου, αλλά σίγουρα δεν ήταν και το χειρότερο. Το θετικό είναι πως με το “Delta Machine” κλείνει η μουσική τριλογία των Depeche Mode με παραγωγό τον Ben Hiller, που ξεκίνησε το 2005 με το “Playing the Angel” και συνεχίστηκε με το “Sounds of the Universe το 2009”. Μπορεί λοιπόν να ‘ναι μια φάση! Θα δείξει… Όπως είπε και ο Gahan: “Until next time Athens!”