Delain άκουσα για πρώτη φορά το 2006. Η πρώτη μου σκέψη τότε ήταν επιτέλους μια symphonic metal μπάντα που έχει δικιά της ταυτότητα και δεν είναι απλό copy-paste των Nightwish. 10 χρόνια αργότερα η εντύπωσή μου επιβεβαιώνεται με το “Moonbathers”, τον πέμπτο δίσκο των Ολλανδών, που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από την Napalm Records.
Δεν νομίζω ότι τα συστατικά του album είναι δύσκολο να τα φανταστεί κανείς: σφιχτοδεμένο σύνολο συμφωνικού metal δοσμένου μέσα από ένα πιο pop πρίσμα, συνταγή η οποία ακολουθείται με επιτυχία από τους Delain κατ’ επανάληψη. Οδηγός πάντα η φωνή της Charlotte Wessels, η οποία έχει κάνει εκπληκτική δουλειά, τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά, ακολουθώντας πιστά το δικό της στυλ. Ορχήστρα από πίσω να βαράει ανελέητα αλλά καλαίσθητα, συνοδευόμενη από ηλεκτρονικούς ήχους, συμπαθητικές ρυθμικές κιθάρες και ενίοτε solos. Η προσθήκη δε της Merel Bechtold στο line-up, έδωσε νέο αέρα στα κιθαριστικά riffs, σκληραίνοντας τον ήχο της μπάντας. Καλογυαλισμένη παραγωγή με τα φωνητικά πάντα μπροστά για να κρεμόμαστε από τα χείλη της Charlotte.
Το πρώτο κομμάτι “Hands of Gold” ξεχωρίζει αμέσως ανοίγοντας διασκεδαστικά με ένα “πειρατικό” θέμα και την Alissa White-Gluz των Arch Enemy να χαρίζει για ακόμα μια φορά τη βοθρίλα της φωνής της. Από τα πιο δυνατά κομμάτια του album είναι το single “The Glory and the Scum” όπου τα heavy riffs συνυπάρχουν αρμονικά με την επική ενορχήστρωση. Το “Suckerpunch” είναι ένα δυναμικό, pop-rock τραγούδι, ενώ τα επόμενα “The Hurricane” και “Chrysalis – The Last Breath” κυμαίνονται σε πιο ατμοσφαιρικό ύφος αφήνοντας στη Charlotte χώρο να μας διηγηθεί την ιστορία τους. Στο “Fire with Fire” οι κιθάρες παίρνουν τον πρώτο λόγο για ένα hard rock τετράλεπτο, ενώ ακολουθεί το “Pendulum” που μου φάνηκε λίγο βαρετό σαν τραγούδι. Αντίθετα, από τα κομμάτια που με εντυπωσίασαν πολύ είναι το “Danse Macabre”, το οποίο ξεκινά με έναν tribal βοκαλισμό στο κουπλέ και οδηγείται σε τελείως άλλο κόσμο στο ρεφρέν. Τελειώνουμε με “Scandal”, μια ενδιαφέρουσα διασκευή από Queen, και τα κινηματογραφικά “Take the Lights Out” και “The Monarch”, τα οποία δίνουν ένα επικό τέλος, κλείνοντας τον δίσκο όπως αρμόζει σε μια symphonic μπάντα που σέβεται τον εαυτό της.
Με λίγα λόγια το πόνημα του Martijn Westerholt, ιδρυτή και πληκτρά των Delain, καλά κρατεί, εδραιώνοντας τη θέση του στο πάνθεον των female-fronted συγκροτημάτων. Κάποια πράγματα έχουν ζυμωθεί, οι ισορροπίες φαίνεται να έχουν βρεθεί και το συγκρότημα μας δίνει μια φιλόδοξη προσπάθεια που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους fans του.