Σάββατο βράδυ και ένας μαραθώνιος μπαρότσαρκας και αλκοολοποσίας, ξεκινά με τον καλύτερο τρόπο. Αργοπορημένος, όπως πάντα, περίπου τρεις μέρες μετά την έναρξη της συναυλίας (για την ακρίβεια 40’), και μετά με ένα άψογα εκτελεσμένο layup με το άδειο κουτάκι μπύρας, υπό πίεση, από τον κόσμο που μεσολαβούσε μεταξύ εμού και του καλαθοκάδου, κατέβηκα τα (όσα είναι) σκαλιά του An Club.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Οι “Killing With A Smile” (οι οποίοι απ’ ότι έμαθα ήταν αρκετά καλοί) είχαν ήδη παραδώσει την θέση τους στους “Buried Before I Die”. Στα τρία κομμάτια που πρόλαβα να ακούσω, κατάφεραν να μου κινήσουν την περιέργεια μουσικά. Metalcore με αρκετά καλά riffs και μελωδίες να χρωματίζουν τις συνθέσεις. Τα παιδιά έπαιζαν χωρίς τον τραγουδιστή τους, συνεπώς τα κομμάτια ακούστηκαν σε ορχηστρική μορφή. Στο μοναδικό κομμάτι που ακούστηκαν φωνητικά, τα οποία ανέλαβε ο ένας εκ των κιθαριστών, ήταν μία εύστοχη διασκευή στο “Change (In The House Of Flies)”, των Deftones. Θα επιδιώξω να τους ξαναδώ για πιο ολοκληρωμένη γνώμη.
Η συνέχεια ανήκε σε μία από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, τους Furor. Είχα παρακολουθήσει αρκετά live των Furor, στο παρελθόν, μα κανένα με τον Βαγγέλη στα φωνητικά. Αυτό που παρακολούθησα με εξέπληξε! Ένταση και ενέργεια, ήταν τα μόνα που επικρατούσαν πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν τα “Blind Faith Revolver”, “Nothing For You” και “Stinkhole Loaded”, από τον τελευταίο τους δίσκο, ένα κομμάτι από το “Small Talk Delirium” EP, το οποίο δεν συγκράτησα, τα “Aphorism” και “Same.In.Sane” από το “These Chords Made Chaos”, καθώς και ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι στο οποίο το κοινό μόνο αδιάφορο δεν φάνηκε! Αναμένουμε!
Mindthreat, mindthreat… “Βρε που τους ξέρω, βρε που τους ξέρω”, είχα βαλθεί να αναρωτιέμαι. Και τελικά θυμήθηκα. Δεν τους ήξερα. Όπως έμαθα στη συνέχεια, είχαν παίξει στο Wacken 2012, αφότου ανακηρύχθηκαν νικητές στον καθιερωμένο διαγωνισμό. Ο κόσμος ακολουθούσε σχεδόν κάθε λέξη και χτυπιόταν σχεδόν σε κάθε νότα, συνεπώς συμπέρανα ότι κάτι μου έχει διαφύγει. Πολύ καλή σκηνική παρουσία και φανταστικό groove. Προσωπικά θα έλεγα ότι μου θύμισαν αρκετά τους Caliban της μετά-”Shadow Hearts” εποχής, με μια μικρή τζούρα από Machine Head. Αν υπήρχε κάτι που με χάλασε, αυτό ήταν τα καθαρά φωνητικά, τα οποία ούτε συνυπήρχαν αρμονικά με ό,τι άλλο ακουγότανε στο χώρο, ούτε ωραία ήταν γενικότερα.
Μα ποιοι είναι αυτοί που ανεβαίνουν στη σκηνή; Δεν είναι οι Voldera? Εγώ το ξέρω! Μα τι γυρεύουν οι Tardive Dyskinesia αυτοπροσώπως στη σκηνή του An Club; Και ναι, αυτή ήταν η έκπληξη της βραδιάς που τόσες φορές φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν διοργανωτές και μπάντες καθ’ όλη τη διάρκεια του live. Χωρίς πολλά πολλά, ανέβηκαν, τα έσπασαν κι έφυγαν.
Οι “The Voldera Cult”, είναι μια μπάντα η οποία ακούγεται αρκετά τον τελευταίο καιρό. Τα ένα και μοναδικό κομμάτι που έτυχε κάπου να ακούσω, παρότι μου κίνησε την περιέργεια, δεν έγινε αφορμή να τους ψάξω περισσότερο. Μετά το live του Σαββάτου, το μετανιώνω! Το εν λόγω κομμάτι, το οποίο και αναγνώρισα, ήταν το “Goliath”, το ομώνυμο του δίσκου τους, που κυκλοφόρησε το 2013, ένα κομμάτι συγκλονιστικό, το οποίο με έκανε να απορήσω με την τότε ανικανότητά του να με ωθήσει σε περαιτέρω αναζήτηση. Φανταστική σκηνική παρουσία, φωνητικά που σπάνε κόκαλα, ατελείωτα riff και μελωδίες, και μέσα σε αυτό το post hardcore πανδαιμόνιο, μία βαριά κι ασήκωτη doom αισθητική, την οποία ελπίζω να μην είμαι ο μόνος που παρατήρησα, η οποία ανέβαζε το κάθε κομμάτι πολλά επίπεδα υψηλότερα. Δεν συγκράτησα καν πόση ώρα έπαιξαν, μιας που απλά χάθηκα σε αυτή τη γλυκιά, παραμυθένια καταχνιά που έβγαινε από κάθε νότα! Σε όσους δεν τους γνωρίζουν, συστήνονται ανεπιφύλακτα! Σε όσους δεν τους αρέσουν, μία δεύτερη ευκαιρία δεν βλάπτει! Σε όσους χρειαστούν και τρίτη, ας πάρουν μία τέταρτη δώρο. Αναμένουμε νέο live! Έχει καλύτερη γεύση, όταν ξέρεις τα κομμάτια.