Είχα γράψει σε ένα review για το “Sunbather” των Deafheaven πριν κάμποσους μήνες, ότι είναι μάλλον πολύ light για τους σκληροπυρηνικούς του ακραίου ήχου αλλά και ακραίο για αυτούς που λατρεύουν τα μελωδικά ηχοτοπία που δημιουργούν οι διάφορες post – rock μπάντες και φαίνεται να κερδίζουν τους πιο ανοιχτόμυαλους και από τις 2 πλευρές. Στο live της Τετάρτης είχαμε την ευκαιρία να δούμε πόσοι πολλοί είναι αυτοί και φυσικά πόσοι από αυτούς θα έδιναν και 23 ευρώ (καθόλου πολλά για ένα hot αμερικάνικο όνομα).
Ανταπόκριση: Βασίλης Μπέκας / Φωτογραφίες: Αθηνά Παπαγιάννη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Ε, τελικά δεν είναι και τόσοι πολλοί…Ειδικά εκεί γύρω στις 9.20 που ανέβηκαν στην σκηνή οι Allochiria φαινόταν να είμασταν πραγματικά λίγοι. Στη συνέχεια βέβαια βελτιώθηκε η κατάσταση. Ίσως ένα An Club να ήταν σοφότερη λύση για την παραγωγή, αλλά όχι για εμάς. Επίσης χάρη στην επιλογή του Gagarin είχαμε επιτέλους τη δυνατότητα να δούμε τους Allochiria σε ένα πραγματικά μεγάλο χώρο, κάτι που ήθελα καιρό τώρα και που τελικά νομίζω ότι τους πηγαίνει πολύ.
Δε νομίζω να υπάρχει πλέον κανείς που να μην αναγνωρίζει ότι οι Allochiria είναι η ποιοτικότερη ελληνική μπάντα σ΄αυτό που λέμε post-metal. Προφανώς δεν είναι πρωτότυποι, αλλά η βασική επιρροή τους είναι μια από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων δυο δεκαετιών. Ο ήχος τους άψογος, αν και με βρίσκει κάπως αντίθετο η επιλογή τους να ναι κάπως χαμηλά η ένταση. Φοβερά δεμένοι με τα κομμάτια τους να αποδίδονται εξαιρετικά. Έχουν φτιάξει εξαιρετικούς ήχους και φυσικά, ο τρόπος που η αιθέρια, μελωδική γραμμή των κομματιών τους αναπνέει πάνω από τα βαριά ριφς είναι κάτι που τους κάνει τόσο ξεχωριστούς. Από τις πιο καλές φορές που τους έχω δει.
Οι Deafheaven ανέβηκαν στη σκηνή για να μας δείξουν γιατί έχει γίνει τέτοιος ντόρος γύρω από το όνομα τους. Είμαι σίγουρος ότι είναι κάπως περίεργο γι αυτούς να παίζουν μπροστά σε κοινό, που στην πλειοψηφία του δεν έχει ακούσει παρα μόνο πεταχτά black metal. Ο κόσμος των Emperor δεν είναι σίγουρα και το πιο εύκολο πράγμα για ένα indie κοινό. Μεταλλάδες δεν είχε το live. Επίσης μεταλλάδες δεν είχε -εμφανισιακά τουλάχιστον- και πάνω στη σκηνή. Η παρουσία της μπάντας κάθε άλλο από metal εμοιαζε, ενώ είχαν και τις γυναίκες τους να παρακολουθούν από vip θεση στο πλαι της σκηνής. Αυτοί μοιάζουν πιο καλά παιδιά και από τους Yndy Halda ξερω γώ… Ο George Clarke προσπαθεί με ένα θεατρικό τρόπο να ψαρώσει το κοινό. Ντύσιμο και στυλ που θυμίζει Morrissey και με μια μάλλον αυτοσχεδιαστική χορογράφηση των κινήσεων του.
Στο σετ τους παρουσιάζουν όλο το “Sunbather”, ένα αρκετά καλό album που ίσως να είναι βέβαια κάπως υπερτιμημένο λόγω hype. Επι σκηνής το αποδίδουν τέλεια. Οι post-rock κιθαριστικές γραμμές ακούγονται κελαριστές και τα ουρλιαχτά δίνουν τον πόνο της ποίησης των στίχων αλλά κρύβουν το περιεχόμενο (όπως γίνεται πάντα σε αυτό το είδος φωνητικών…). Το ότι το μπάσο είναι σχετικά χαμηλά κάνει τον ήχο τους να είναι αρκετά πρίμα και να είναι λιγότερο “ζεστός” σε σχέση με τον ήχο που παρουσίασαν στο album αλλά σαφώς πιο επιθετικό.
Αν έπρεπε να επιλέξω highlight σίγουρα θα ταν το προσωπικό αγαπημένο “Pecan Tree” με το My Bloody Valentine ριφάκι στο ξεκίνημα ακριβώς μετά την black καταιγίδα, που έκλεισε το live με τον Clarke να μας αποχαιρετά στο ξεκίνημα του. Νομίζω όμως ότι δεν υπήρχε κομμάτι που να μην παρουσιάστηκε άψογα, αν και σίγουρα το προαναφερθέν μαζί με το “Vertigo” ήταν ξεκάθαρα αυτά που ξεχώρησαν. Παίχτηκε ολόκληρο το album.
Η μπάντα ανέβηκε για encore παίζοντας το “Unrequited” από το “Roads to Judah” του 2011. Προσωπικά θα προτιμούσα το “Violet”. Άλλη μια πολύ καλή και παθιασμένη εκτέλεση που τελείωνοντας άφησε τη θέση του σε έναν λευκό θόρυβο, με τους ενισχυτές να ουρλιάζουν μέχρι σχεδόν την έξοδο του κόσμου από το κλαμπ. Εξαιρετική και καλοδουλεμένη μπάντα όπως είναι συνηθως οι νέες αμερικάνικες μπάντες αν και η επιμονή στη συγκεκριμένη μανιέρα δεν έχει καταφέρει ακόμα να με κερδίσει απόλυτα. Το μέλλον θα δείξει.