Από τις αρχές του Οκτώβρη του 2016, έχουν αρχίσει να καταφθάνουν «ψίθυροι ενθουσιασμού» στ’ αυτιά μου, αναφορικά μ’ ένα ελληνικό συγκρότημα το οποίο, μπορεί να υπήρχε μεν από το 2015, ωστόσο εκείνη την περίοδο, έμελλε να βιώσει το “momentum” του, ή μάλλον το πρώτο από τα πολλά που ακολούθησαν έκτοτε. Από στόμα σε στόμα, από παρέα σε παρέα, από μαγαζί σε μαγαζί, γίνεται λόγος για το αριστουργηματικό single “Anytime” των Deaf Radio, από το ντεμπούτο τους “Alarm”, που κυκλοφορεί μερικούς μήνες μετά, στις 9 Ιανουαρίου του 2017, για να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και να τους ανακηρύξει για πολλούς από εμάς, στο καλύτερο, σύγχρονο group της εγχώριας σκηνής.
Η οπτικοακουστική επαφή μου με το “Anytime”, αποδεικνύεται καθοριστική, καθώς από εκείνη τη στιγμή, το ενδιαφέρον μου για τους Deaf Radio και τον alternative/desert rock ήχο τους, σταδιακά, αρχίζει να κορυφώνεται. Με την επακόλουθη κυκλοφορία του πρώτου τους album “Alarm”, διαμορφώνεται μονομιάς, μία εθιστική προσκόλληση προς αυτό που, με απόλυτο επαγγελματισμό, φρέσκιες ιδέες, προσήλωση και ευστροφία, έχουν δημιουργήσει, έχοντας τη πυξίδα τους στραμμένη στο μέλλον της κιθαριστικής, rock μουσικής. Κομμάτια όπως τα “Revolving Doors”, “Flowerhead”, “Aggravation”, ριζώνουν καταλυτικά στ΄αυτιά και τον εσωτερικό κόσμο μας, με το “Backseats” να παίρνει τη μορφή του απόλυτου, μοντέρνου, catchy- hit της χρονιάς του και να σπείρει τον πανικό κάθε φορά, που ηχούν οι πρώτες νότες του μπροστά στο -φανατικό κι εκστασιασμένο πλέον- κοινό τους, σε κάποιον κατάμεστο συναυλιακό χώρο. Με το ιδιαίτερα επιτυχημένο, sell-out release show τους στο six d.o.g.s., στις 18 Φεβρουαρίου του 2017 κι εμένα να έρχομαι για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με τη μπάντα εκείνη, της οποίας ο ήχος με «στιγμάτισε» εξαρχής, συνεχίζω μέχρι σήμερα να παρακολουθώ αδιαλείπτως και παθιασμένα, την αξιοσημείωτη πορείας της και τους ταχείς ρυθμούς με τους οποίους εξελίσσεται τόσο εντός, αλλά κυρίως εκτός συνόρων.
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά την αλληλεπίδρασή μας με το “Alarm”, με μία ευρωπαϊκή περιοδεία κατά το 2017 και 2018, σε παραπάνω από 50 πόλεις, εκστατικά live shows στην Ελλάδα, εκ των οποίων πολλά βγαίνουν sold out, εξαντλημένα βινύλια, τη συμμετοχή τους σε μεγάλα festivals όπως το Ejekt Festival, στο πλευρό των Killers και Kills, οι Deaf Radio, συλλέγουν εμπειρίες, θαυμασμό, πηγές έμπνευσης και κριτικές, για να διευρύνουν το άλμα τους και να πραγματοποιήσουν, σήμερα, με αυξημένη ταχύτητα, πολλά παραπάνω βήματα στον «στίβο» της μουσικής σκηνής και να μας προκαλέσουν «συναισθηματικές δονήσεις», μέσα από την προ ολίγων ημερών κυκλοφορία του εθιστικά αριστουργηματικού κι επιδραστικού sophomore album τους, “Modern Panic”. Κυριολεκτώντας, αυτό έρχεται να αποτυπώσει τον γοητευτικό πανικό που έχει καταφέρει να καλλιεργήσει το συγκρότημα, αλλά και να αφουγκραστεί από μία ευαίσθητη και ιδιαίτερα συναισθηματική σκοπιά, τα ταραχώδη τεκταινόμενα της μοντέρνας εποχής, επιτυγχάνοντας να διευρύνει το fan base τους και το feedback του κόσμου, παράλληλα με τα ενθουσιώδη και ζωτικά συναισθήματα με τα οποία κατακλύζει η μουσική τη ψυχή.
Το Modern Panic, ισοδυναμεί με μία κατάθεση ψυχής, γίνεται συνώνυμο της εξέλιξης και της προόδου. Το Modern Panic, θεμελιώνεται γερά στις χαρακτηριστικές, ηχητικές ρίζες των Deaf Radio, για να τις μετεξελίξει και να τις εκτοξεύσει, έχοντας ως σταθερό κι αναπόσπαστο σύμμαχο, τις δαιμονισμένες κιθάρες, τους λυγμούς τους οποίους αυτές γεννούν στο «γρατζούνισμά» τους, σε πολλές στιγμές συναισθηματικής φόρτισης και κορύφωσης των κομματιών, τον ογκώδη, διαπεραστικό ήχο των αξιομνημόνευτων drums, τα αιθέρια και συνάμα σκοτεινά φωνητικά, τις επιρροές τους από αγαπημένα τους συγκροτήματα, μα κυρίως τις γεμάτες ευστροφία στιγμές κατά το songwriting τους. Το instrumental “Intro”, μας προϊδεάζει για τον κομβικό ρόλο της επίκλησης στο συναίσθημα, που θα περιτρέξει εν συνεχεία το album και προτού καλά προλάβει να εδραιώσει ένα κλίμα γαλήνης, το «μαινόμενο», γρήγορων ταχυτήτων, “Death Club”, μας αρπάζει απότομα από το χέρι, για να διαγράψουμε μαζί του μία στροβιλιζόμενη πορεία, που χαρακτηρίζεται από την ελαφριά παραμόρφωση στα δυναμικά φωνητικά, τον σκληρό, aggressive πρωταγωνιστικό ήχο της κιθάρας, στοιχεία που σταδιακά οδηγούν το κομμάτι σε ένα εκρηκτικό bridge, συνώνυμο της κορύφωσής του. Ο ταραχώδης χαρακτήρας του, έρχεται να αποτυπώσει ιδανικά αυτό το οποίο περιγράφουν οι στίχοι του: τον άνισο και μάταιο χαρακτήρα μίας πάλης, στην οποία η μία πλευρά επιμένει να φωνάζει με αλαζονεία και η άλλη αρνείται κατηγορηματικά να ακούσει.
Η αγάπη με την οποία συντέθηκε το “Animals”, το δεύτερο, οπτικοποιημένο single και massive hit, από το εικονικό, «φούξια δημιούργημα» των Deaf Radio, φανερώνεται από την καλοδουλεμένη, κινηματογραφική προσέγγιση στο video clip, σε συνεργασία με τον Έβαν Μαραγκουδάκη. Επιλέγοντας ως κεντρικούς ήρωες δύο άντρες, έναν λευκό κι έναν έγχρωμο, γινόμαστε κομμάτι μίας περιπλάνησης σ’ έναν κόσμο ζοφερό, βουτηγμένο στις διακρίσεις και την καταπιεσμένη διαφορετικότητα, που καταδιώκεται, εξαιτίας του χρώματος, του φύλου και της σεξουαλικής ταυτότητας. Η πορεία της, εναρμονισμένη με ένα ατμοσφαιρικό κομμάτι με pop, φρέσκια μελωδική γραμμή, που συνοδεύεται από μία ήρεμη δύναμη κεκτημένης ταχύτητας, γεμάτη κορυφώσεις και συναισθήματα. Αδυνατώντας να ξεκολλήσει από τα ακουστικά μας και αφήνοντας στον απόηχό του το μήνυμα πως η αγάπη νικάει «πάντα» στο τέλος, καταφέρνει ωστόσο κάποια στιγμή να μας οδηγήσει στο επόμενο, εκτροχιασμένο track, “Dance Like A Reptile”, στην ακρόαση του οποίου νιώθουμε να ενωνόμαστε και να χορεύουμε μανιωδώς με το σύμπαν (γιατί όχι και σαν ερπετά;). Το πρώτο single από το Modern Panic, “Astypalea”, μας συστήνεται με ευγένεια και απαλότητα κατά την εισαγωγή του, για να μας κατευθύνει λίγο αργότερα σε σκοτεινότερα, rock μονοπάτια, που όσο μπορούν να μας οδηγήσουν στη γαλήνη που αποπνέει η καλοκαιρινή, νησιώτικη αύρα, άλλο τόσο επιθυμούν να μας παρασύρουν σε μία περιπετειώδη περιπλάνηση στις οάσεις της ερήμου.
Το μουσικό «τρίπτυχο» που ακολουθεί, αποδεικνύεται όμορφα-μολυσματικό και μεταδοτικό, με απώτερο σκοπό του να δοκιμάσει την αντοχή μας στο ανεξέλεγκτο συναίσθημα, μέσα από τρία μελωδικά αριστουργήματα. Το ομώνυμο “Modern Panic”, καθίσταται ως ένα από τα πιο σημαντικά και σύνθετα κομμάτια στην πορεία του συγκροτήματος, με τους κιθαριστικούς λυγμούς του Δημήτρη Σακελλαρίου να συμπλέουν με τα δάκρυα στο πρόσωπό μας και τη συναισθηματική συσσώρευση που πηγάζει μέσα από τα πομπώδη φωνητικά του Πάνου Γκλίνου, να περιχύνεται σε όλο το κομμάτι. Κεντρικός άξονας στη θεματική του, η αρνητική επίδραση της τεχνολογίας στο μέλλον του ανθρώπου, ο οποίος μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον τρομοκρατίας, καλείται να προσπεράσει τα εμπόδια της δυστοπίας και να κυνηγήσει τα όνειρά του. Το δικό μου αγαπημένο, “Colours”, είναι ένα φρέσκο, μοντέρνο και μελωδικό κιθαριστικό διαμάντι, ικανό να σταθεί δίπλα σε μεγάλες κυκλοφορίες ξένων συγκροτημάτων, με την κρυστάλλινη παραγωγή που διατρέχει το album, να το ανυψώνει και την αιθέρια φωνή του Πάνου να μεταλαμπαδεύει και πάλι, πολύπλευρα, σπαρακτικά συναισθήματα, με την εσωτερική πάλη του εαυτού στο επίκεντρό τους, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τους στίχους: “As the colours are coming in/ We’re walking over bigger walls/ Fitting darkness in a hole/ And there’s nothing we can do/ We travel to a distant shore/ Spitting colours on the floor/ How does it feel to stay alone?/ Standing at the edge of lies there’s nothing to hope”. Το πολυεπίπεδο “Fossils” και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, αντλεί έμπνευση από το μεγαλείο των QOTSA, για να συνθέσει τη δική του, μοναδική ταυτότητα, να μας ωθήσει να επιδοθούμε σε ένα δυνατό singalong και να μας χαρίσει ένα από τα καλύτερα κιθαριστικα bridges ελληνικού group.
Το “Gas Station People”, το ένατο και τελευταίο track του εμπνευστικού “Modern Panic”, δημιουργεί τον δικό του «φαύλο κύκλο» με το “Intro”, ανάλογο της έντονης επιθυμίας μας να πραγματοποιήσουμε αναρίθμητες επαναλήψεις στην ακρόαση ενός album-προτύπου στο είδος του, που φλερτάρει με την εδραίωσή του στο κοινό του εξωτερικού και φανερώνει περίτρανα πως η ευστροφία στη δημιουργία, είναι ικανή να ταξιδεύει εκτός συνόρων, φτάνοντας όλο και πιο μακριά. Με έναν «ερωτικό χορό» για επίλογο, οι Deaf Radio πραγματοποιούν την ανοιχτή δήλωση, της επιθυμίας τους να μπολιάσουν το νέο τους δημιούργημα με συναίσθημα, ως απόρροια των καταστάσεων που απασχόλησαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της σύνθεσής του και προετοιμάζονται για τα επόμενα, μεγάλα βήματα, που τους προσμένουν με ανοιχτές τις αγκάλες. Γιατί ποιος είπε ότι το σκληρό rock δεν είναι γεμάτο ευαισθησίες;