Δεκέμβρης 2008.
Από τις αρχές των 90’s έως και σήμερα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένα μουσικό album έχει καταφέρει να στιγματίσει / στοιχειώσει τον ακροατή του. Είτε πρόκειται για μια κοινώς αποδεκτή κυκλοφορία, είτε για κάτι που ανακάλυψες απρόσμενα στον πάτο του βαρελιού, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τα συναισθήματα, οι εμπειρίες και οι στιγμές τις ζωής που έχεις συνδέσει με κάποιες μουσικές και μπάντες είναι σχεδόν ανεκτίμητες. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτού του είδους οι κυκλοφορίες τείνουν να είναι μετρημένες στα δάχτυλα, όσο και αν οι εξελίξεις και η ευκολία του τρόπου μετάδοσης της μουσικής στις μέρες μας δείχνουν το αντίθετο.
Το πολυαναμενόμενο εδώ και χρόνια “The Vlack Album” των Day Oof προς έκπληξη όλων ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. ΔΕΝ.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Οι Day Oof έγιναν παγκοσμίως γνωστοί ως η καλύτερη cover band των Blink 182 που έχει υπάρξει ποτέ. Στις αρχές του 2008, όταν μετά από πολλές κρίσεις ασοβαρότητας αποφάσισαν να γράψουν δικά τους κομμάτια κυκλοφόρησαν το “Something To Clean Up Your Butt With” με το οποίο καθιερώθηκαν στο τοπικό punk rock πάνθεον. Κρατώντας την φάση αντεργκράου, στις 8 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς γνώρισαν την αποθέωση του κοινού μετά από ένα επεισοδιακό release show στο ιστορικό ΑΝ των Εξαρχείων. Έκτοτε, προς απογοήτευση όλων, τα δισκογραφικά ίχνη τους χάθηκαν.
Το απρόσμενο “The Vlack Album” ήρθε απ’ το πουθενά έτοιμο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μελωδικό punk rock σκεϊτάδικης διάθεσης, με hardcore περάσματα και στίχους στα όρια του χαβαλέ. Από τεχνικής απόψεως, το επίπεδο έχει σαφώς ανέβει και η παραγωγή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Στα κάτι παραπάνω από τα τρία τέταρτα της ώρας που διαρκεί, οι ταχύτητες δεν πέφτουν ούτε για μια στιγμή. Αν και ολόκληρο το album χαρακτηρίζεται εξ’ ολοκλήρου από την δαιμόνια συνταγή της εποχής που το εν λόγω είδος είχε κάτι να πει, δεν μπορείς να μην ξεχωρίσεις τις δολοφονικές κιθάρες του “The Porn”, το επικό “The Skate and Recycle”, τη κολλητική μελωδία του “The Pessimist”, τους στίχους του “The Mexicans Don’t Like Celine Dion” καθώς και το σχεδόν pop-punk αισθητικής “The Suck Out”.
Αν το punk rock είναι η μουσική που σε εκφράζει, το “The Vlack Album” θα το ακούς μέχρι να το σιχαθείς. Οι Day Oof μπορεί να το αργοπόρησαν λίγο, αλλά επέστρεψαν ακριβώς από το σημείο που τους είχαμε αφήσει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό είναι καλό.