Οι Dandy Warhols, μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής σιωπής, αποφασίζουν να γιορτάσουν τα εικοστά πέμπτα γενέθλια τους, με την επιστροφή τους να βασίζεται στη δέκατη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά που φέρει τον τίτλο του “Why You So Crazy?”.
Ο δίσκος δεν εκπλήσσει ιδιαίτερα, καθώς στηρίζεται σε 12 safe ηχητικές περιπτύξεις, όπου η συνοχή αυτών φαντάζει ανύπαρκτη. Ξεκινώντας με το “Fred and Ginger”, η μπάντα καταβάλει μια μεγάλη προσπάθεια να συγκινήσει με το vintage intro της, κάνοντας επίκληση στα ’60s πνεύματα να ενσωματωθούν, ανεβάζοντας τον πήχη. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως η παραπάνω προσπάθεια αφορά μια έξυπνα διαφορετική προσέγγιση του ακροατή, δηλαδή να εντάξει στο album κάποια από τα στάδια ή τις μορφές που μπορεί να πάρει η alt/prog μουσική. Ωστόσο κανείς δε μπορεί να αναφέρει με απόλυτη σιγουριά πως αυτή επιτυγχάνει τον αρχικό της σκοπό. Η αναφορά σε υπερρεαλιστικούς ρόλους, που διαδραματίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια, προσθέτοντας loops και φωνητικά που παραπέμπουν σε γόνο του Bowie και του Julian Casablancas (εποχή Tyranny – The Voidz). Καμία πρωτοτυπία ως προς την σύνθεση, με μελωδίες που κουράζουν, με το experimental στοιχείο να αποτελεί βασικό ελλειπτικό κομμάτι. Η διάθεση μετατοπίζεται ίσως με το “Be Alright”, κομμάτι που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του album. Γενικότερα παρατηρούμε synths σε συνδυασμό με τα γελοία παρελθοντικά ρετρό/disco elements, τα οποία ίσως να υποτιμούν την νοημοσύνη μας τελικά. Έντονα αλλοιωμένες μπασογραμές στοχεύοντας στο “electricity” και στην dirty groova, αλλά και κλασσικά solo, μεσαιωνικού ρεύματος, πιάνου. Ουσιαστικά μια πληθώρα μουσικών οργάνων και αναφορών των 80s και 00s, καθώς και λίγα γοτθικά στοιχεία, τα οποία μοιάζουν να αποφεύγουν τη συνύπαρξη, γι’ αυτό και αφήνουν την απόλυτη πικρόγλυκη γεύση.
Συμπερασματικά, το “Why You So Crazy?” σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να αποτελέσει την ωραιότερη δισκογραφική δουλειά των αγαπητών alternative rockers, Dandy Warhols, οι οποίοι, αξίζει να σημειωθεί, μας έχουν προσφέρει γενναιόδωρα, πλούσιες οραματικές μουσικές στιγμές, σαν αυτές του “Thirteen Tales from Urban Bohemia”, 19 χρόνια πριν. Ωστόσο, η υπερβολική δόση της αίσθησης να ενταχθούν στους ήχους της πειραματικής σκηνής του σήμερα, αλλά και να διατηρηθεί η oldschool βασική προσέγγιση τους, με σεβασμό σε μια μπάντα που αφιερώθηκε 25 ολόκληρα χρόνια στην δημιουργία τέχνης, φαντάζει ενοχλητικά άτοπη.