Tα μόνα στοιχεία που είχα για την καινούρια δισκογραφική δουλειά των Γάλλων, πριν πατήσω το play, ήταν το αξιοπρόσεκτο artwork του Seth Siro Anton και όλους όσους ξέρουν τα μουσικά μου γούστα να μου λένε να το τσεκάρω οπωσδήποτε. Tα προηγούμενα άλμπουμ των Dagoba μου άρεσαν, δε λέω, αλλά το “Post Mortem Nihil Est” όχι, δε μου άρεσε…το λάτρεψα! Γιατί μπορεί να μην υπάρχει τίποτα μετά το θάνατο (= Post Mortem Nihil Est / γιατί ξέρουμε και λατινικά, βεβαίως βεβαίως) αλλά σίγουρα μετά το play υπάρχει το χάος αυτοπροσώπως! Το “Post Mortem Nihil Est” δεν είναι απλά ο καλύτερος και ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος της μπάντας μέχρι τώρα, αλλά ανοίγει ένα καινούριο και ανώτερο κεφάλαιο στην ιστορία της. Ένας δίσκος που ακροβατεί ανάμεσα στην industrial αισθητική των Fear Factory και την groov-α των Machine Head, αλλά χωρίς να χάνεται ο προσωπικός ήχος των Dagoba.
Μην ξεγελαστείτε με την ήρεμη και μελωδική έναρξη του “When Winter…” γιατί μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ο Shawter (φωνητικά) o εξαπολύει μια κραυγή ικανή για καταστροφή. Ακολουθεί το “The Realm Black” με λιγάκι πιο doom διάθεση, ενώ το “I, Reptile” αλλάζει την πορεία και δίνει βάση στα τύμπανα και στα beatdown riffs. Συνεχίζουμε με το “Yes, We Die” και ναι, έχουμε να κάνουμε ίσως με ένα από τα πιο catchy κομμάτια του δισκού. Kαι ξαναλλάζουμε λίγο ύφος αφού το “Kiss Me Kraken” έχει και growls από τον Shawter και doom στοιχεία και κάτι από παλιούς Paradise Lost. “Νevada” για τη συνέχεια, ένα instrumental interlude με ατμόσφαιρα που θα ταιριάζε σε κάθε ταινία με ινδιάνους και cowboys. Kι αφου έχεις ηρεμήσει σου σκάει το “The Great Wonder”. Μπορεί να μην είναι τόσο “δυνατό” αλλά είναι μοντέρνο, “πιασάρικο” rock n roll με ρεφραίν που δεν σου ξεκολλάει από το μυαλό, γι’ αυτό και φρόντισαν να είναι το κομμάτι για το οποίο κυκλοφόρησαν video clip πρόσφατα. Eπόμενο στο track list το “The Day After the Apocalypse”, ίσως το πιο αδύναμο του δίσκου, σε σχέση με τα υπόλοιπα, αφού με το που μπαίνει το aggresive “Son of a Ghost”, σίγουρα ξεχνάς το προηγούμενο. Tα “Οblivion Is For The Living” και “By the Sword” έχουν το σημαντικό ρόλο του closer και όχι αδίκως, αφού σου δίνουν έναν λόγο παραπάνω να ακούσεις τo album μέχρι και το τελευταίο blast beat του “By The Sword”.
To “Post Mortem Nihil Est” είναι μάλλον ένα πείραμα των Dagoba που πέτυχε. Και υπάρχει σίγουρα χώρος για παραπάνω πειραματισμούς, μιας που -αν και νωρίς ακόμα- περιμένω την επόμενη δισκογραφική κίνηση των Γάλλων με ανυπομονησία, αφού το μέλλον της τετράδας διάγραφεται λαμπρό κι έχουν πάρει σίγουρα τη σωστή κατεύθυνση.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ωραίες συνθέσεις, ωραία παραγωγή
The Bad: –
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]