Θα ξεκινήσω με μια εξομολόγηση-προειδοποίηση: Με τους Cradle of Filth δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, οπότε αυτό που θα διαβάσετε εδώ δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να είναι μια αναδρομή στην καριέρα τους, ή μια νηφάλια αποτίμηση της προσφοράς τους. Από την άλλη βέβαια, οι Cradle είναι ακριβώς το είδος μπάντας με την οποία σχεδόν κανείς δε μπορεί να είναι αντικειμενικός, οπότε συμπαθάτε με.
Στο κάτω-κάτω, δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει κανείς γνώμη και θα πάει στο live του Σαββάτου διαβάζοντας αυτά που θα γράψω εγώ, οπότε αυτό το– κατά βάση – οπαδικό κείμενο το γράφω μόνο και μόνο για να βγάλω κάτι από μέσα μου και για να θυμίσω στους παλιούς οπαδούς σαν και μένα γιατί λατρέψαμε αυτή τη μπάντα. Πάμε λοιπόν να πούμε μια μεγάλη αλήθεια: Κανείς δεν έχει παίξει ποτέ σαν τους Cradle of Filth την τριετία 1996-1998.
“Vempire”. “Dusk and Her Embrace”. “Cruelty and the Beast”. Ένα EP και δυο δίσκοι. Ποτέ. Kανείς. ΠΟΤΕ!! Θα μου πείτε τώρα, το “The Principle of Evil Made Flesh” ή το “Midian” υπολείπονται; Όχι, σε καμία περίπτωση. Αλλά αν θέλω να αισθάνομαι 100% σίγουρος για την υπερβολή της δήλωσής μου, τότε πρέπει να την περιορίσω εκεί που πιστεύω ότι ισχύει. Το “Principle…” θα είναι πάντα η πρώτη έκρηξη, ένα album που ήρθε τη χρονιά που οι Mayhem βγάζανε το “De Mysteriis…” και οι Darkthrone το “Transylvanian Hunger” και έδειξε μια ξεκάθαρη τάση διαφοροποίησης από τη Νορβηγική Σκηνή. Αλλά αυτό που ακολούθησε στις τρεις συνεχόμενες κυκλοφορίες που ανέφερα, μας έδειξε μια μπάντα μοναδική, που έπαιζε black metal με έναν τρόπο που δεν είχε παιχθεί, και δεν ξαναπαίχθηκε. Ποτέ. Και από κανέναν.
Θες ο ερωτισμός; Θες η λυρικότητα; Θες οι ξεκάθαρες gothic αναφορές; Οι καλές για τα τότε δεδομένα του black metal παραγωγές; Τα απόκοσμα φωνητικά του Dani; Τα πολύπλοκα αλλά τόσο εύληπτα τραγούδια, με αυτές τις πραγματικά στοιχειωτικές μελωδίες; Όλα αυτά και μάλλον άλλα τόσα και παραπάνω έχουν αναφερθεί κατά καιρούς σαν επικοινωνιακά τρικ, ξεπούλημα, εμπορικότητα… Στην ουσία όλα αυτά – και παραπάνω – είναι αυτά που έκαναν την μουσική εκείνων των πρώιμων Cradle κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Κάτι οριακά ακαταμάχητο. Κάτι – και αυτό φαντάζει περίεργο σε όποιον δεν τον έζησε – πραγματικά επικίνδυνο. Για σκεφτείτε το λίγο. Zούμε σε μια κοινωνία που πάντα φοβόταν το sex πολύ περισσότερο από τον Σατανά. Και τα δύο μαζί; Καταλαβαίνετε τώρα γιατί όλοι οι διαμελισμένοι Χριστοί της ακραίας μουσικής δεν κατάφεραν να προκαλέσουν τον πανικό του διαβόητου “Jesus is a Cunt” t-shirt; Οι Cradle στην ωμή και ακατέργαστη κακία του Βορρά, αντέταξαν μια πολύ αισθησιακή, φιλήδονη, χαρακτηριστικά Αγγλική ηθική επίθεση, και το αποτέλεσμα τρέλανε τους εφήβους στον τότε heavy metal κόσμο.
Μετά; Μετά ήρθε η πολύ πετυχημένη στροφή του “Midian”, το πολύ αξιόλογο “Damnation and a Day”, το “Nymphetamine”, και κάπου εκεί εγώ προσωπικά τους έχασα. Θέλετε ότι μεγάλωσα, θέλετε ότι μεγάλωσαν αυτοί, και τα δυο μαζί; Η αλήθεια είναι ότι οι υπόλοιποι – έξι παρακαλώ! – δίσκοι μου είναι περισσότερο ή λιγότερο άγνωστοι. Αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι για το ραντεβού του Σαββάτου. Και ναι, το ξέρω ότι το setlist θα αποτελείται κατά κύριο λόγο από την τελευταία τους περίοδο. Και ειλικρινά ελπίζω να είναι καλοί, τόσο καλοί που να με αναγκάσουν να τους ξαναμάθω από την αρχή. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Ο λόγος είναι ότι κανείς δεν έχει παίξει ποτέ σαν τους Cradle of Filth την τριετία 1996-1998. Ποτέ. Κανείς.
Περισσότερες πληροφορίες για την Αθηναϊκή εμφάνιση των Cradle of Filth θα βρείτε ΕΔΩ.