Πάνω στην προετοιμασία για την επερχόμενη εμφάνισή τους στο 8o Music Highway Festival, οι Coyote’s Arrow ξεκλέβουν λίγο χρόνο κι απαντούν στις ερωτήσεις του RockinAthens.
***
Ίσως να σας ρωτάνε συνέχεια, αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω κι εγώ. Η προϋπηρεσία σας με άλλα παλαιότερα σχήματα (Deus Ex Machina, Nonmandol κ.α.), θεωρητικά σας δίνει πολλά… καντάρια εμπειρίας για την συνέχεια. Είναι όμως έτσι τα πράγματα όταν επιχειρείς κάτι νέο και διαφορετικό; Εξαργυρώνεται αυτή η εμπειρία ή είναι λίγο αυτό που λέμε… πάλι από την αρχή;
H εμπειρία σε βοηθάει περισσότερο στο δημιουργικό κομμάτι, αλλά κατά τα άλλα είναι πάλι από την αρχή.
Παρ’ ότι είστε ένα νεοσύστατο σχήμα, έχετε ήδη στο βιογραφικό σας ένα EP και ένα full album, το φετινό “Aho”. Έχετε μπει κι εσείς στο υπερπαραγωγικό τριπάκι, που επιβάλει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία, ή είστε τόσο ενθουσιασμένοι όσο μου δίνετε να καταλάβω από το νέο σας εγχείρημα, που η ασυγκράτητη ανάγκη για έκφραση μετατρέπεται σε έργο, με τα πρώτα σημάδια ωρίμανσής της;
Δεν είμαστε μέρος της μουσικής βιομηχανίας, δεν έχουμε βάλει νταβά πάνω από το κεφάλι μας και ούτε το θέλουμε. Ενθουσιασμός υπάρχει πάντα σε κάτι καινούργιο που γεννιέται, όπως και πολλές ιδέες. To περιέγραψες ακριβώς στην ερώτησή σου, που δεν έχω να πω κάτι παραπάνω.
Ο ήχος σας είναι ακατέργαστος και ευθύβολος (με την protopunk έννοια), αλλά ταυτόχρονα βασιλεύει σε αυτόν η μελωδία και κάποιες χαρακτηριστικές ποστ-ίζουσες [sic] αρμονίες, ενώ δεν μπορώ παρά να επισημάνω πως έχει έντονο τον ελληνικό χαρακτήρα, με την καλή έννοια, από την άποψη ότι έχει αναφορές σε παλαιότερα εγχώρια σχήματα του είδους, όπως π.χ. οι Deus Ex Machina, στους οποίους, μάλιστα, υπηρέτησε και μια μακροσκελή θητεία ο τραγουδιστής Σταύρος. Μετά έχουμε tribal σημεία, πιο heavy στιγμές, bluesy σφηνάκια, ακόμη και μια Americana διάθεση σε σημεία. Πέφτω μέσα; Εσείς πως θα ονομάζατε τον ήχο σας και αν θα έπρεπε να αναφέρετε κάποιες βασικές και κάπως πιο… εμφανείς επιρροές για να τον περιγράψετε σε κάποιον που δεν έχει ιδέα, ποιες θα επιλέγατε;
Καταρχήν σιχαίνομαι τις ταμπέλες. Για μένα υπάρχουν δύο είδη μουσικής – η καλή και η κακή. Αυτές είναι οι δύο ταμπέλες που μπορώ να βάλω όταν ακούω κάτι. Το ίδιο γίνεται και όταν παίζεις, μένεις ανοιχτός και επηρεάζεσαι από πολλά ερεθίσματα. Είναι λίγο βαρετό να μένεις στα ίδια, πρέπει να εξελίσσεσαι και σαν μουσικός και σαν άνθρωπος, αλλιώς ποιο το νόημα;
Εν τέλει τι προσπαθεί να μας κάνει η μουσική των Coyote’s Arrow; Να μας χορέψει; Να μας πωρώσει; Να μας βοηθήσει να κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν;
Στον καθένα η μουσική δίνει και διαφορετικά πράγματα και αυτό εξαρτάται από την στιγμή και την διάθεση που έχει ο καθένας. Προσωπικά για μένα είναι σαν να κάνω μια βουτιά μέσα μου.
Πείτε μου λίγα λόγια για τους στίχους σας, μιας που είναι από τα λίγα πράγματα που δεν γνωρίζω μπαίνοντας σε αυτή την συζήτηση. Ποιος τους επιμελείται και ποια θέματα αγγίζουν;
Οι στίχοι μας είναι μια καταγραφή της πραγματικότητας και συγχρόνως μία εσωτερική αναζήτηση.
Ποια η σχέση σας με το DIY κίνημα και την DIY νοοτροπία γενικότερα; Έχει πάρει το μάτι μου πως έχετε ήδη συμμετάσχει σε κάποιες συναυλίες αλληλεγγύης, αλλά σε μια εποχή και μία χώρα, που ακόμη και τέτοιες απλές αξίες έχουν αποκτήσει διφορούμενες και αμφιλεγόμενες σημασίες, οφείλω να ρωτήσω ποια είναι η δική σας θέση απέναντί σε όλο αυτό. Μήπως τελικά όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο «άνθρωπος για άνθρωπο» και τσάμπα προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το κάθε τι;
Πάντα όλες σχεδόν οι μπάντες μόνες τους τα κάνανε όλα. Πιστεύω ότι είναι χρέος για τους μουσικούς να είναι αλληλέγγυοι σε κοινωνικά ζητήματα και καταστάσεις που βιώνουμε. Υποτίθεται ότι με όχημα την τέχνη προσπαθείς να ξεφύγεις από την σαπίλα που μας περιβάλλει, δεν γίνεται μετά κάποιος συνάνθρωπός σου να χρειάζεται βοήθεια και εσύ να γυρνάς την πλάτη. Σήμερα είναι αυτός, αύριο θα είσαι εσύ. Συμμετέχουμε εκτός των άλλων και στις εκδηλώσεις των Αντισωμάτων, μιας κοινότητας μουσικών που βοηθάει και στηρίζει έμπρακτα ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Coyote’s Arrow, θυμίζει ινδιάνικο όνομα, και τόσο το “Desert” EP, όσο και το “Aho” φέρουν αυτή την θεματολογία και στο εξώφυλλο. Τι σας μαγεύει σε αυτή την θεματολογία και με ποιον τρόπο μπολιάζετε με αυτήν το έργο σας; Η τελευταία μπάντα, που είδα να το κάνει, ήταν οι Tomahawk, με τους οποίους, καθομολογουμένως, δεν έχετε κάποια ιδιαίτερη σχέση.
Μας μαγεύει ο τρόπος ζωής και η αντίληψη για τον κόσμο μας που έχουν οι ινδιάνοι. Η κυριαρχία του δυτικού μοντέλου τρόπου ζωής έχει αλλοιώσει τις αξίες και τον σεβασμό του ανθρώπου προς τους άλλους, καθιστώντας μας βασικούς υπεύθυνους των δεινών της εποχής μας. Έτσι όπως πάμε, πηγαίνουμε προς τον γκρεμό ολοταχώς αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οι άλλοι φταίνε για όλα και εμείς παρακολουθούμε το τέλος βολεμένοι και αδιάφοροι.
50% γυναίκες – 50% άντρες στους Coyote’s Arrow, με τα κορίτσια μάλιστα να κολλάνε… βαρέα ανθυγιεινά στο rhythm section του συγκροτήματος. Στα μάτια μου οι Coyote’s Arrow ενθαρρύνουν την διαφορετικότητα, την πολυσυλλεκτικότητα την αλληλεγγύη και αυτό ως πραγματικότητα απλά συμπληρώνει την εικόνα. Είναι ένα πείραμα στο οποίο προβήκατε επί τούτου, ή κάτι που απλά έτυχε;
Είμαστε όλοι μέλη μιας ευρύτερης οικογένειας, γνωριζόμαστε και ζούμε μαζί πολλά χρόνια και απλά έτυχε να παίξουμε όλοι μαζί.
Το “Aho” κυκλοφόρησε και σε βινύλιο. Ως παλιές καραβάνες, ποια η σχέση σας με το βινυλιακό format; Αληθεύει, τελικά, πως αποτελεί ανώτερο μέσο αναπαραγωγής, όπως και το ότι η απόλυτη ηδονή για έναν δημιουργό είναι να δει το πνευματικό του παιδί σε αυτήν την μορφή;
Για μένα υπάρχει μόνο αυτό σαν μέσο αναπαραγωγής, αλλά τι να λέμε τώρα σε μια εποχή που όλοι ακούνε συμπιεσμένη μουσική στο κινητό τους ή στον υπολογιστή; Παλιά έβαζες και άκουγες ολόκληρο τον δίσκο, κρατώντας το εξώφυλλο και διαβάζοντας τους στίχους, έκλεινες τα μάτια και ταξίδευες, τώρα σε μια οθόνη η ζωή σου όλη και η μουσική σε ένα στικάκι…
Στο Music Highway Festival θα μας παρουσιάσετε το “Aho” στην ολότητά του; Θα υπάρξουν και παλαιότερα ή ακόμη και νεότερα (μακάρι ακυκλοφόρητα) τραγούδια; Κάποια διασκευή; Κάποια άλλη έκπληξη;
Μάλλον λίγο από όλα χωρίς διασκευές, γιατί δεν έχουμε κάνει ποτέ καμία.
8η χρονιά για το Music Highway Festival. Άλλη μια προσπάθεια, που ξεκίνησε ταπεινά σαν ένα κοινό εγχείρημα από φίλους και κατέληξε να είναι αυτό που είναι. Πώς το βλέπετε εσείς ως προσπάθεια και ποια τα συναισθήματά σας που φέτος αποτελείτε κομμάτι του;
Είναι οι ποιότητες των ανθρώπων, που τρέχουν το φεστιβάλ τέτοιες που αισθάνεσαι ευγνώμων να συμμετέχεις και εσύ. Πάντα υπάρχουν σε κάθε γωνιά τέτοιοι άνθρωποι, που στηρίζουν και βοηθάνε να μείνει ζωντανό κάτι που αγαπάμε.
Τα τελευταία λόγια σας ανήκουν. Πείτε ό,τι θέλετε χωρίς φόβο και πάθος, στα ελληνικά, στα αγγλικά, ακόμη και στα ινδιάνικα.
Boredom of safety, this endless greed of emptiness ,this world goes crazy, dead ambitions and fear of death (lyrics from our song Rage)
AHO