Παρασκευή βράδυ και έχει ανακοινωθεί ακόμα ένα live στο νεοσύστατο Temple. Αυτή τη φορά το line-up αποτελείται από δύο εκφράσεις του πειραματικού ακραίου ήχου, των Mohammad και Constantine – ο οποίος μας παρουσιάζει ζωντανά την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Hades”.
Ανταπόκριση: Κωνσταντίνος Σταθάκης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (για περισσότερες δείτε εδώ)
Πρώτοι μέσα σε μία τεχνητή ομίχλη ανεβαίνουν επί σκηνής οι Mohammad, ο οποίοι επί μία περίπου ώρα μας παρουσίασαν ένα set από ambient ήχους, drones και noise. Με τη δισκογραφική ιστορία των Mohammad ήμουν εδώ και αρκετό καιρό γνώριμος, όμως ήταν η πρώτη φορά που τους παρακολουθούσα ζωντανά. Εκεί είναι που λεπτό με το λεπτό μεγάλωνε και η απογοήτευσή μου. Σε ένα είδος στο οποίο οι συνθέσεις είναι στοχευμένα αποδομημένες και μινιμαλιστικές, το βάρος πέφτει στη διαχείριση και το σχεδιασμό του ήχου. Δυστυχώς, οι Mohammad δεν απέδωσαν τον ήχο που αναλογεί τόσο στη ίδια τους τη δισκογραφία, όσο και στην πειραματική σκηνή γενικότερα. Από την επιλογή και τη διαμόρφωση των ήχων τους μέχρι τη διαχείριση των συχνοτήτων και την εναλλαγή των συνθέσεων, δημιουργήθηκε μία συγκεχυμένη ατμόσφαιρα, που έδειχνε περισσότερο να οφείλεται σε απροσεξία και λάθη σχεδιασμού παρά by design. Ήταν μία κακή εμφάνιση, η οποία ελπίζω την επόμενη φορά που θα τους παρακολουθήσω να μείνει απλά μία ανάμνηση.
Επόμενο act της βραδιάς ο Constantine και η ζωντανή παρουσίαση του ντεμπούτου του, “Hades”. Εδώ σίγουρα είδαμε έναν πολύ καλά δουλεμένο καλλιτέχνη, ο οποίος μας ταξίδεψε μέσω πολύ καλά τοποθετημένων μοτίβων και υψηλής αισθητικής ήχων και sequences. Οι μεταβάσεις του από τη μια ηχητική ατμόσφαιρα στην άλλη, η χρήση και η τοποθέτηση των ήχων, καθώς και η διαστρωμάτωση των συνθέσεών του, μου άφησαν μία αρκετά καλή εντύπωση, που είχε αρχικά δημιουργηθεί από την ακρόαση της studio εκδοχής του “Hades”. Απέδωσε την ατμόσφαιρα του δίσκου στο έπακρο και, τελειώνοντας την εκτέλεσή του, κατάλαβα ότι είναι ένας καλλιτέχνης που, αν συνεχίσει με προσήλωση και προσοχή στην αισθητική του, θα καταφέρει πολλά πράγματα εντός και εκτός συνόρων.
Συνοψίζοντας, η συναυλία που παρακολούθησα μου δημιούργησε το παράδοξο του ότι πολλές φορές θες να παρακολουθήσεις μία καλλιτεχνική οντότητα που έχεις μελετήσει αρκετά, αλλά δε φαίνεται να καλύπτει τις προσδοκίες σου, όμως υπάρχει ένας άλλος καλλιτέχνης τον οποίο ίσως δεν είχες προσέξει όσο θα έπρεπε, αλλά με το performance του σε κάνει να μην τον ξαναπροσπεράσεις ποτέ.