Βρισκόμαστε στο lobby ενός ξενοδοχείου κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο χώρος γύρω μας γεμάτος με κόσμο που συζητά, γελά και πίνει το ποτό του. Κάπου μέσα στον χαμό, διακρίνουμε έναν τυπά με μπεζ καμπαρντίνα, ατιμέλητο look και μούσια. Μας καρφώνει με το βλέμμα του και κατευθύνεται προς το μέρος μας. Καθόμαστε στο μπαρ και μας λέει: “Τι λέτε; Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή;”
Εμείς αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς του τα είπαμε όλα. Του είπαμε τα πάντα για το νέο δωράκι που μας κάνουν οι Clutch φέτος και ακούει στο όνομα “Psychic Warfare”…
Αρχίζοντας από το “X-Ray Visions”, μια σύνθεση αρκετά υψηλών ταχυτήτων που groov-αρει ασταμάτητα. Ο κύριος πίσω από το μικρόφωνο έχει αυτήν την απίστευτη ικανότητα να χρωματίζει οποιαδήποτε λέξη μοναδικά. Δεν στάθηκαμε πολύ όμως και προχωρήσαμε στο “Firebirds”, που έχει όλα τα φόντα για να γίνει κλασσικό. Το rythm-section σε εξαιρετικές φόρμες και ένα ρεφρέν ποίημα. Είναι και αυτή η αίσθηση που σου δίνει η μπάντα, του τύπου “θα το παίξω live και θα γίνει χαμός”.
Στην συνέχεια του περιγράψαμε το “A Quick Death in Texas”. Blues κιθάρες στην εισαγωγή και ανάλογοι ρυθμοί μέχρι να μπει το -επίσης δυναμικό- ρεφρέν του κομματιού. Μάλλον ο κύριος Gibbons δεν θα έχει ιδιαίτερο πρόβλημα και θα τους συγχωρέσει. Τα “Hey, hey” δίνουν έναν συναυλιακό αέρα στην όλη σύνθεση. Εξηγήσαμε πως το “Sucker for the Witch”, πέραν του up-tempo ρυθμού του και τις συμπαθητικές κιθάρες του, δεν στάθηκε ικανό να μας εντυπωσιάσει και ευθύς μιλήσαμε για το “Your Love is Incarceration” και τα κοφτά του riffs σε ρυθμούς που funk-ιζουν. Τα φωνητικά κινούνται στα ίδια – άριστα – επίπεδα και σχηματίζουν μια όμορφη σύνθεση, αλλά κάτι της λείπει.
Ε, ο,τι λείπει από εκεί, υπάρχει στα γλιστρήματα πάνω στα τάστα του ορχηστρικού “Doom Saloon” και κατ’ επέκταση στο εξαιρετικό “μπαλαντοειδές “, “Our Lady of Electric Light”. Η μπάσα φωνή του Fallon δένει άψογα με την ενορχήστρωση του κομματιού που αποτελεί ίσως την πιο δυνατή στιγμή του δίσκου. Οι κιθάρες του Sult “λύθηκαν” κάπου στην μέση του κομματιού και δημιούργησαν όμορφες μελωδίες. Το “Noble Savage” το εντάσσουμε μάλλον στην ίδια κατηγορία με το “Sucker…” και δεν του είπαμε παραπάνω λεπτομέριες. Το “Behold the Colossus”, πρόκειται για ακόμη ένα από αυτά τα συναυλιακά κομμάτια που οι Clutch ξέρουν καλά να φτιάχνουν, με έναν αέρα “Oh Isabella” μέσα του.
Σιγά σιγά οι περιγραφές μας έφταναν προς το τέλος μιας και είχαμε φτάσει στο “Decapitation Blues”, ένα κομμάτι με γρήγορους ρυθμούς και τους γνωστούς blues rock σκοπούς της μπάντας. Για να κλείσουμε με το “Son of Virginia”, και την πιο southern στιγμή του δίσκου. Μια επτάλεπτη σύνθεση, με μπάσο – τύμπανα για σεμινάριο, κιθάρες σε ευδιάκριτα καλοδουλεμένα σολάκια και τον Fallon να δίνει τα ρέστα του.
Κάναμε ένα επίλογο, λέγοντάς του πως το “Psychic Warfare” ήρθε για να μας θυμίσει πως οι Clutch είναι μεγάλη μπάντα και δεν κάνουν αγγαρεία γράφοντας μουσική απλά για να γράφουν.
Ο μουσάτος μας κοίταξε, ήταν μάλλον ικανοποιημένος, ήπιε την τελευταία γουλιά απο το ποτό του, μας ευχαρίστησε για τον χρόνο μας και μας ευχήθηκε καλό βράδυ. Έτσι απλά, χωρίς πολλά πολλά…