Οι Clutch είναι από εκείνα τα λίγα συγκροτήματα με all around κοινό στη χώρα μας. Ορκισμένοι stonerάδες, από αυτούς τους πρώτους 100 που στήριξαν τη σκηνή στις αρχές των 00s στην Ελλάδα και τους έβλεπες εκεί σε όλα τα live μικρά-μεγάλα, metalάδες που ζήτησαν να ακούσουν κάτι διαφορετικό αλλά και άνθρωποι έξω από το “χώρο”, που τους έμαθαν και τους αγάπησαν από το -καλώς εννοούμενο- hype που δημιούργησαν. Γιατί δεν δικαιολογείται αλλιώς το να τους ξέρουν βία 50 άνθρωποι όταν το 2004 κυκλοφορούσαν το εκπληκτικό “Blast Tyrant”, το 2010 και το 2011 έκαναν δύο σχεδόν sold out εμφανίσεις στο Gagarin και το σωτήριον έτος 2013, μαζί με τους ήρωες της εγχώριας σκηνής Planet Of Zeus, θα αναμένουν πάνω από 2000 κόσμο, την επόμενη εβδομάδα που μας έρχεται. Τελικά, είναι καλό που και που, να εμφανίζεται μία μπάντα που ενώνει τις διασπασμένες rock και metal “φυλές” αυτής της χώρας.
Πολλοί, σε μία εβδομάδα, θα λένε ότι ήταν από εκείνους που είχαν την ιδιότυπη “πρωτιά” να τους δουν τον Ιούλιο του 2010, όταν μαζί με τους Speedblow, έρχονταν για να μείνουν. “Μας πήρε 20 χρόνια για να έρθουμε εδώ και νομίζω ότι για τα επόμενα 20 χρόνια δε θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος” ήταν η αλησμόνητη ατάκα του Neil Fallon όταν είδε τις αντιδράσεις του κοινού μας, στην πρώτη επίσκεψή τους στη χώρα μας. Με 40 βαθμούς μέσα και έξω από το Gagarin, ο ιεροκήρυκας και η παρέα του, τείνουν να γίνουν μία από τις αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού ενώ το όνομά τους πλέον, έχει ακουστεί πέρα από τα όρια του U.S of A. Και όχι άδικα…γιατί όταν μιλούν για τις ανάγκες, την αγωνία αλλά και τα πάθη του καθημερινού ανθρώπου δεν τους διακρίνει η μιζέρια που διακρίνει άλλες working class μπάντες ούτε την, για το θεαθήναι, “οργή” για τα πάντα. Θυμάμαι την ατάκα ενός παλιού γνωστού όταν είχε πρωτοακούσει τη μουσική τους, “Μουσική με…balls!”. Και όχι άδικα, πάλι, γιατί η υπερηφάνεια και το αίσθημα ότι, όσο αδύναμος και αν νιώθεις, πρέπει να πατάς στα πόδια σου και να στέκεσαι αγέρωχος μπροστά στις, προς το χειρότερο, αλλαγές των καιρών. Και πάνω που η πρώτη εμφάνιση των Clutch, στις 21 Ιουλίου του 2010 είχε λάβει τέλος και πάνω που ο ιεροκήρυκας από το Maryland, είχε στείλει απλόχερα στον κόσμο το χαμόγελο και την ελπίδα, οι Clutch επέστρεψαν το 2011, στις 21 Ιουνίου αυτή τη φορά…
Τι λέγαμε πριν δύο χρόνια όμως;
11 μήνες μετά…όπως είπε και ένα συγγενικό μου πρόσωπο: “Νόμιζα δε θα τους δω ποτέ στη ζωή μου…αλλά τους είδα 2 φορές σε ένα χρόνο” και νομίζω πως οι 1000 που ήταν μαζί μας εκεί ένιωθαν έτσι. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως και ας πάμε περίπου 3 ώρες πίσω από τις 12 και κάτι Τρίτη προς Τετάρτη 22/06…
Το σκηνικό ίδιο με 11 μήνες πριν…ζέστη, πολύς κόσμος, χαμόγελα, αδημονία, πολύ καλό εισιτήριο (το έχω ξαναπει και το λέω, οι εταιρείες έχουν μάθει από τα παθήματά τους και πλην ελαχίστων περιπτώσεων έμαθαν να σέβονται τον κόσμο, εξ ου και τα πολλαπλά sold out φέτος) και γενικά μια ευχάριστη ατμόσφαιρα με όλα να δείχνουν ότι τίποτα, μα τίποτα δεν μπορούσε να το χαλάσει, ούτε καν η…μάχη του Jeffrey στο κοινοβούλιο για ψήφο εμπιστοσύνης, εδώ, τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας θύμιζαν εκλογές σε δικτατορικά καθεστώτα, 100% στον ένα και μοναδικό υποψήφιο.
Support, οι αγαπημένοι του Αθηναϊκού κοινού, LUCKY FUNERAL, μια μπάντα που με σκληρή δισκογραφική δουλειά αλλά και απολαυστικά live, έχει καταφέρει να κερδίσει επάξια μια θέση ανάμεσα στις ανερχόμενες ελπίδες του εγχώριου sludge/stoner ήχου. Μία φορά πέρυσι στα Μουσικά Κύματα στη Νέα Μάκρη και μία φέτος ήταν αρκετές για να επιβεβαιώσουν τα παραπάνω. Βαρύς ήχος, ένας δαιμονισμένος frontman και μουσική που έσπερνε ήταν αρκετά για να ζεστάνουν το ήδη πολυπληθές κοινό που, βέβαια, είχε ήδη ζεσταθεί από τη θερμοκρασία εντός του παλιού κινηματογράφου στη Λιοσίων. Συγχαρητήρια για το show που παρουσίασαν αλλά τι να πω εγώ…; Η παρουσία τους στο πλευρό των CLUTCH ή των EYEHATEGOD αποδεικνύει το ποιόν της μπάντας.
22:30…η κορύφωση της Θείας Λειτουργίας…ο πάστορας από το Maryland και οι υπόλοιποι 3 ιεραπόστολοι έχουν ανέβει στη σκηνή υπό τους ήχους του “We Need Some Money” του Chuck Brown και των SOUL SEARCHERS…the show is on…
Γκολ από τα αποδυτήρια με το “Pure Rock Fury” με τον…όχλο να τρελαίνεται από κάτω στη συνέχεια! ”Profits Of Doom” για τη συνέχεια και το σώμα μας χτυπούν ασταμάτητα…50000 watts! Τι να πούμε για τον Neil Fallon; Ότι είναι ένας χαρισματικός frontman, ότι αποφεύγει τα πολλά πολλά και παρά τη λατρεία του κόσμου, όπως είπε και ο ίδιος τίποτα δεν είναι δεδομένο, παραμένει σεμνός και ταπεινός στη σκηνή; Παρά την -εμφανή- του κούραση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, ήταν και πάλι εξαιρετικός. Εντύπωση μου έκανε δε το γεγονός ότι όση ώρα ο ίδιος δεν τραγουδούσε, έκανε στην άκρη και άφηνε τη σκηνή με τους μεγάλους μουσικούς που βρίσκονται μαζί του, τον δεξί και τον αριστερό του “ψάλτη” Tim Sult και Dan Mains αλλά και τον κολοσσό στο drumkit Jean Paul Gaster.
H μπάντα σε 2 περιπτώσεις χρειάστηκε τις ανάσες της αλλά τα solos που έγιναν φάνηκαν να είναι απαραίτητο μέρος του show που μας παρουσίασαν. Το setlist βασίστηκε σε ένα πολύ καλό mix up από hits και λιγότερο δημοφιλή κομμάτια, τα οποία εκτελέστηκαν με άρτιο τρόπο με highlight της βραδιάς να αποτελεί το πολυαγαπημένο “Electric Worry” αλλά και το “The Mob Goes Wild”. Ας ελπίσουμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα συνεχίσουν να έρχονται όπως υποσχέθηκε ο Fallon.
Αυτά, λοιπόν, συνέβησαν και η αφίσα του 2010, κοσμεί ακόμη τον τοίχο μου, κλείνοντάς μου το μάτι και θυμίζοντάς μου, αυτά που ζήσαμε τις δύο φορές που τους είδαμε…
Σε μία εβδομάδα, οι Clutch επιστρέφουν επί Ελληνικού εδάφους. Είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχθούμε…
*Μέρος του κειμένου, αποτελεί παλαιότερη ανταπόκριση από συναυλία των Clutch, που ο γράφων πραγματοποίησε για λογαριασμό του www.avopolis.gr
