Όταν το 2020 ο Tim Baker και η παράξενη παρέα του έσπασαν την τριαντάχρονη δισκογραφική σιωπή τους, οι παλιοί οπαδοί τους δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Με την πρώτη ακρόαση διαλύθηκαν οι όποιες αμφιβολίες μας, καθώς το σκοτεινό, στριφνό και ασήκωτο metal τους ήταν εδώ, ανόθευτο από το πέρασμα του χρόνου. Ε, λοιπόν, τρία χρόνια μετά, η νέα τους κυκλοφορία είναι ακόμα καλύτερη.
Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ από που αντλούν όλη αυτή την ενέργεια που εκτοξεύει το up-tempo εισαγωγικό “Velocity (S.E.P.)” στα αυτιά του ανυποψίαστου ακροατή. Ούτε πώς αψηφά τους νόμους της φυσικής και δεν καταρρέει στον εαυτό του το θεόβαρο “Relentless”. Tο υλικό φαίνεται να έρχεται από τις αρχές των 80’s, βελτιωμένο μόνο ηχητικά, χωρίς να χάνει σπιθαμή από τον όγκο και την τραχύτητά του. Το οκτάλεπτο έπος “Sailor on the Seas of Fate”, εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Michael Moorcock, μας βάζει για τα καλά στον ψυχισμό του αντι-ήρωα Elric of Melniboné (που κοσμεί όπως κάθε φορά το εξώφυλλο του album).
Παρά την άνοδο της ταχύτητας στο τέλος του τραγουδιού, από εδώ ξεκινά μια πορεία βύθισης σε ένα αίσθημα απόγνωσης και καταστροφής, το οποίο εκφράζεται πιο ολοκληρωτικά σε doom ύμνους όπως τα “Sacrifice” (με στοιχεία flamenco!) και “Looking Glass” (ακούστε οπωσδήποτε το μελωδικό solo στο middle section). Ο Baker με τα πάντα ιδιόρρυθμα love or hate φωνητικά του, φτύνει λιτανείες απόγνωσης πάνω στα μονολιθικά riffs, και σημαντικά solos των Jim Barraza και Greg Lindstrom στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο φέρει ένα έντονο NWOBHM αίσθημα.
Η κορύφωση του δίσκου γίνεται στο “Down Below”, που κλείνει τη συλλογή με τα ατμοσφαιρικά γυναικεία χορωδιακά, και την ακουστική κιθάρα να τονίζουν την απόγνωση που βρίσκει λύτρωση στο φοβερό ξέσπασμα του solo. Για όσους δεν τους έχουν ακούσει ποτέ, αυτή η κυκλοφορία είναι ένα καλό σημείο να αρχίσουν, ενώ οι παλιοί οπαδοί μπορούν να επενδύσουν άφοβα. Η μπάντα ανακοίνωσε ότι η επερχόμενη περιοδεία τους θα είναι η τελευταία. Στο πολύ πιθανό ενδεχόμενο να περάσει από τη χώρα μας, μη χάσετε την ευκαιρία να γίνετε κοινωνοί αυτής της μεταλλικής εμπειρίας, ενός ήχου που έρχεται σαν παράδοση από τα παλιά, και σιγά σιγά χάνεται.