Με όνομα που θυμίζει και μουσική που -ευτυχως- δεν θυμίζει Dream Theater, οι Circassian μας αποδεικνύουν με το νέο τους album ότι κάνουν πιο πολύ παρέα, από ότι πρέπει, με άτομα που σπαταλούν πραγματικά πολύ χρόνο σε thrift shops (πεθαμενατζίδικα που λέει η μάνα μου) και μπροστά στη ντουλάπα της γιαγιάς/θείας/κουμπάρας, που έχει εκείνη την ανάμικτη μυρωδιά υγρασίας, παλιού ξύλου και ναφθαλίνης που σε όλους μας προκαλεί νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια, τότε που η γιαγιά μας τάιζε γλυφειτζούρια και ο παππούς μας έδερνε με τον ζωστήρα.
Αν το προηγούμενο album κοίταγε στο παρελθόν, αυτό εδώ, ΕΙΝΑΙ το παρελθόν με “σύγχρονη” παραγωγή τελευταία χρόνια. Φανταστικό higlight τα φανταστικά πλήκτρα στο “The Longest Story” και το “Proper Motion” με το χαλλλλαρωτικο delay του, το video clip-άκι του και κάτι νευρικά από τότε που ακούγανε The Chariot.
Γενικά τα τσερκεζάκια μας (πλάκα πλάκα έχετε καμιά καταγωγή ή απλά σας άρεσε ο χορός της βροχής;) είναι, χωρίς να θέλω να γλείψω, μία από τις πιο σοβαρές μπάντες που παίζουν στην Ελλάδα. Με συμμετοχές σε κοσμοιστορικές, για τα Ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα, συλλογές, παίζοντας ό,τι και όπου να ‘ναι και όχι ό,τι και όπου πρέπει και αποφεύγοντας μαλακισμένες συμπεριφορές άλλων μπαντών, όπως γλυψίματα, δωροδοκίες μουσάτων τύπων, δηθενιλίκια, “είμαστε και 8 χρόνια μπάντα” και άλλα τέτοια ελεεινά, μας τρίβουν μουσικάρα στη μούρη και λέμε ευχαριστώ.