Η Chinawoman είναι μια καλλιτέχνιδα της οποίας η φήμη έχει εξαπλωθεί κατά τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Με τους τρεις δίσκους της (“Party Girl”, “Show Me The Face” και τον πιο πρόσφατο “Let’s Party In Style”) να προσφέρουν hit-άκια που αδιαλείπτως προβάλλονται μέσω ραδιοφώνου και που είχαν ως λογικό επακόλουθο να αγαπηθεί ιδιαίτερα από το ελληνικό κοινό. Επομένως, αναμενόμενη ήταν η πληθώρα κόσμου που παρευρέθηκε στην τρίτη κατά σειρά εμφάνιση της στη χώρα μας προκειμένου να απολαύσει τις αισθαντικές ερμηνείες της τραγουδοποιού.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Την συναυλία άνοιξε η Σtella, την οποία γνωρίσαμε μέσω του άκρως αισιόδοξου ομώνυμου ντεμπούτο δίσκου της που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη. Με την up-beat διάθεση, που συνεπάγεται και το electro-pop/rock ιδίωμα που πρεσβεύει, καθώς και φέροντας μια έντονη 80’s εσάνς κατόρθωσε να μας παρασύρει στους αισιόδοξους και ειλικρινείς ρυθμούς της. Ολοφάνερη ήταν η διάθεση αλλά και η άνεσή της επί σκηνής , όπου με την ζωντάνια της συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός ευχάριστου συναυλιακού κλίματος. Κομμάτια όπως τα “Picking Words”, “Made To Attack” και “Release” μας συνόδευσαν με τον πιο όμορφο τρόπο μέχρις ότου τη λήξη του set της, οπότε κι απέσπασε το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού.
Σειρά είχε η Michelle Gurevich, γνωστή με το stage name της κι ως Chinawoman, με σκοπό να μας μυήσει στους εσωτερικευμένους ρυθμούς της. Η μουσική της, πέραν της έντονης συναισθηματικής φόρτισης που επιφέρει, καθίσταται παράλληλα και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, θα μπορούσε μάλιστα κανείς να τη χαρακτηριστεί και κινηματογραφική. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι τυχαίο, καθώς ως γνωστόν, η Michelle είχε αφιερώσει εως και μια δεκαετία στην ενασχόληση της με την έβδομη τέχνη, εώς ότου αποφασίσε να καταπιαστεί με τη μουσική. Προφανώς, την γνώση της πάνω στις κινηματογραφικές μεθόδους αξιοποίησε προκειμένου να προσδώσει στον ήχο της αυτή την ενδοσκοπική αλλά κι άκρως ατμοσφαιρική σκοτεινότητα που τόσο έντονα θυμίζει soundtrack. Τοσο η βαθιά φωνή της, όσο και το “σκηνοθετημένο” στιχουργικό περιεχόμενο των κομματιών της διευκόλυναν την βίωση της μουσικής της, μέσω των περιγραφόμενων καταστάσεων, άλλοτε προερχόμενων από βιωματικές εμπειρίες της ίδιας της καλλιτέχνιδος κι άλλοτε αποτελώντας προϊόντα της φαντασίας της.
Ωστόσο, το έντονα μελοδραματικό μπαλαντο-ύφος της, μετά από κάποιο σημείο τείνει προς την τυποποίηση. Τα κομμάτια εναλλάσσονται και τίποτα επί της ουσίας δε μεταβάλλεται, ένα ηχητικό déjà vu, που παρακαλάει για την ύπαρξη μιας έξαρσης, μιας κορύφωσης που τελικά ποτέ δεν έρχεται. Αναμένεις… αλλά εν τέλει μένεις με την πικρία της περιγραφικής κλάψας.Ακούσαμε κομμάτια από όλο το εύρος της δισκογραφίας της. Φυσικά, δεν έλειψαν τα γνωστά “Lovers Are Strangers”, “Russian Ballerina”, “To Be With Others”, “Friday Night” και “Party Girl”, όλα υπό την απαράλλακτη ψυχρή διάθεση της. Κατά την άποψη μου η μουσική της Michelle Gurevich είναι καλή, αλλά όχι για τό εκτεταμένο χρονικό διάστημα που διήρκεσε το set της, οπότε και κατέστη αν μη τι άλλο κουραστική.
Α, ναι.. ας μην παραλείψουμε και την επίκληση στην αγάπη και τα άπειρα “σ’αγαπώ” που μοιράστηκαν στον κοινό. Ήταν άλλωστε και οι πρώτες λέξεις που έμαθε στα ελληνικά.