Κάτω από συνθήκες έντονης κριτικής οι Children Of Bodom επέστρεψαν με το “Halo Of Blood”, ένα album που σηματοδοτεί μία back to the roots στροφή της μπάντας, μακριά ίσως από αυτά που την έκαναν γνωστή σε τόσο κόσμο ανά την υφήλιο. Γιατί αν αναζητήσει κάποιος τους βασικούς λόγους, για τους οποίους ο Alexi Laiho και η παρέα του, έγιναν γνωστοί σε τόσο κόσμο, τότε θα πρέπει να εντοπίσει ως βασικούς την εισαγωγή των χαρούμενων power metal στοιχείων και τους τόνους πλήκτρα σε έναν πιο extreme ήχο που είχε ήδη αρχίσει να γράφει τη δική του ιστορία, λίγο πριν οι Children Of Bodom κάνουν το εμπορικό τους ξετίναγμα. Και εκεί που έλεγες ότι ακόμη μία μπάντα που μεσουράνησε στα τέλη 90s – αρχές 00s, άρχισε να στερεύει από ιδέες για να συντηρήσει τον μύθο που η ίδια δημιούργησε γύρω από το όνομά της, τότε το “Halo Of Blood” αποτελεί, συνθετικά τουλάχιστον, μία σανίδα σωτηρίας για αυτόν που άρχισε να χάνει την πίστη του στους Φινλανδούς.
Θα το υπερεκτιμήσεις αν το αποκαλέσεις αριστούργημα; Μάλλον ναι. Θα το αδικήσεις ως album αν το χαρακτηρίσεις αξιοπρεπές; Σίγουρα ναι. Οι Children Of Bodom κάνουν μία στροφή σε κάτι σίγουρα όχι νεωτεριστικό αλλά σίγουρα καλοπαιγμένο, με την εναρκτήρια τριάδα “Waste Of Skin”, “Halo Of Blood” και “Scream For Silence” να σε βάζουν για τα καλά στο κλίμα, με το δεύτερο εξ αυτών να μοιάζει με φόρος τιμής στους Dissection. Οι μελωδίες σίγουρα δεν λείπουν αλλά η έκφρασή τους περιορίζεται στα πλήκτρα. Αγαπημένο, προσωπικά, του album το σκοτεινό “Transference” -απίστευτα γυρίσματα στα bridges by the way- όπου επιβεβαιώνεται η στροφή του Laiho σε έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης στα φωνητικά, τον οποίο ο ίδιος απέδωσε σε μία ωρίμανση της ίδιας του της φωνής, παρά σε μία βεβιασμένη επιλογή, στην συνέντευξη που μας έδωσε.
Φόρος τιμής στον πατροπαράδοτο μελωδικό black ήχο και το “The Days Are Numbered” -επίσης θυμίζει Dissection στο ξεκίνημά του- και η αίσθηση που βγάζει το “Halo Of Blood” είναι ότι αποτελεί έναν από τους πιο “macho” δίσκους των Children Of Bodom στην σχεδόν εικοσαετή ιστορία τους, πετώντας από πάνω τους κάθε κακεντρεχή χαρακτηρισμό περί “μπάντας του χαβαλέ” ή “μπάντας για τα κοριτσάκια”. Όσοι αναφέρθηκαν με τέτοιου είδους και ύφους χαρακτηρισμούς στους Children Of Bodom στο παρελθόν, μάλλον αν δώσουν στο εν λόγω album την ευκαιρία που του αξίζει θα πάρουν πίσω αυτά τα απαξιωτικά τους λόγια.
Το “Halo Of Blood” είναι ο καλύτερος δίσκος της ιστορίας τους τελικά; Μάλλον όχι αλλά δε θα έλεγα ότι είναι της παρούσης. Ας το αποφασίσει κάποιο από τα πολλά fan club που έχουν οι Φινλανδοί ανά την υφήλιο. Ένα είναι σίγουρο, το “Halo Of Blood” ξεχειλίζει από σοβαρότητα και αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για τους Children Of Bodom και την πορεία τους από εδώ και πέρα.
Υ.Γ. Περιμένω πως και πως το live τους για να ακούσω το φοβερό και τρομερό “Transference”
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Οι Children Of Bodom πήραν στα σοβαρά το ρόλο τους, επιτέλους, και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό
The Bad : Ανάξια περαιτέρω αναφοράς
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]