“The Spell” ονομάζεται η ολοκαίνουρια δουλειά των Cellar Darling και η οποία, μπορώ να πω, ότι με εξέπληξε πάρα πολύ θετικά. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, οι Cellar Darling είναι ένα ελβετικό συγκρότημα, που αποτελείται από παλιά μέλη των Eluveitie – τους οποίους ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα και γι’ αυτό ήμουν προδιατεθειμένος αρνητικά ως προς το “The Spell”. Ο ήχος τους συνδυάζει στοιχεία folk, heavy metal, rock και όλα αυτά μέσα σε ένα progressive κλίμα.
Το “The Spell” είναι ξεκάθαρα ένα concept album. Η ιστορία πάνω στην οποία στηρίχθηκαν οι στίχοι και κατ’ επέκταση τα κομμάτια, γράφτηκε από την ίδια την Anna Murphy, την frontwoman του συγκροτήματος. Οι βασικοί χαρακτήρες της ιστορίας είναι μία γυναίκα και ο Θάνατος, με τον οποίο εκείνη ερωτεύεται.
Βάσει μόνο του στιχουργικού υπόβαθρου, καταλαβαίνει κανείς ότι η ατμόσφαιρα, που περικλείει όλες τις συνθέσεις, είναι αρκετά σκοτεινή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και βαριά. Εξάλλου το θέμα του έρωτα, που είναι πανταχού παρόν κάνει τις συνθέσεις να έχουν μια παραπάνω «γλυκάδα» σε κάποια σημεία.
Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, το “The Spell” είναι ένα τεράστια άλμα για τη μπάντα που φαίνεται να βρήκε τον ήχο της, να εντόπισε τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζει και να στηρίχθηκε πάνω σε αυτά για να παράξει κάτι εξαιρετικά ώριμο, προσεγμένο, πολυσύνθετο και άλλοτε πανέμορφα απλοϊκό. Ποιος θα περίμενε ότι οι ήχοι από ένα παλιό παραδοσιακό όργανο, όπως είναι το hurdy gurdy, μπορεί να δέσει τόσο καλά με τον ηλεκτρικό ήχο της κιθάρας;
Το progressive στοιχείο λάμπει και κατευθύνει τα πάντα, ενώ είναι ξεκάθαρο πως τα φωνητικά είναι ο πρωταγωνιστής σε όλα τα κομμάτια. Πραγματικά η Murphy έχει κάνει αξιοθαύμαστες συνθέσεις, τουλάχιστον στη φωνή και οι χορδές της είναι μάλλον στο ζενίθ τους. Ειδικά το chest voice της σε κομμάτια, όπως το ιντερλούδιο “Fall” και στην αρχή του “Death” είναι πραγματικά απαστράπτον.
Αγαπημένα κομμάτια θα έλεγα πως είναι το “Death”, με το καταπληκτικό σόλο στο φλάουτο, το “Love pt. 2”, το “Sleep”, που σου ξεσκίζει τα σωθικά με αυτή την αβάσταχτη μελαγχολία και το “Death pt. 2”, που συνδυάζει το σκοτάδι με την προαναφερθείσα γλυκάδα, σε τέλειες αναλογίες. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια, ωστόσο. Το “The Spell” είναι ένα progressive διαμάντι και όπως συμβαίνει με τα progressive διαμάντια αξίζει να το ακούς ως ολότητα και όχι χώρια τα επιμέρους τμήματα.