Oι Αμερικάνοι post-rockers Caspian, επιστρέφουν στη χώρα μας για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (15 & 16/1) και η Καλλιόπη Οικονόμου τους κάνει τις ερωτήσεις της!
Καλησπέρα από την Ελλάδα και το Rockin’Athens.gr. Προτού ξεκινήσουμε θα ήθελα να αναφέρω πόσο ενθουσιασμένη είμαι που πρόκειται να σας δούμε ξανά live.
Δεδομένου ότι οι περισσότερες μπάντες, δεν γίνεται να αποφύγουν τις ταμπέλες, τι θα προτιμούσατε να υπάρχει δίπλα από το όνομα των Caspian; Θα προτιμούσατε αυτή μιας post–rock μπάντας ή μιας instrumental rock μπάντας;
Δεν έχουμε κάποια προτίμηση σχετικά με τις ταμπέλες. Ο κόσμος μπορεί να μας αποκαλεί post rock, instrumental rock, emo, οτιδήποτε. Κύρια προτεραιότητά μας είναι να μας ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος και να αποδεχτούν την μουσική μας για αυτό που εκείνοι βλέπουν.
Live εμφανίσεις, ηχογραφήσεις στο studio και σύνθεση τραγουδιών. Με ποιο από τα τρία αυτά νιώθεις πιο οικεία;
Οι live εμφανίσεις ήταν και ο λόγος που ξεκινήσαμε αυτή την μπάντα και ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκα με τη μουσική. Μπορείς να παρακολουθήσεις όσα video θες στο Youtube αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να είσαι στον ίδιο χώρο και να απολαμβάνεις την παρουσία μιας rock μπάντας, πάνω στη σκηνή, και με οποιονδήποτε άλλον είσαι μαζί εκείνη τη στιγμή. Θεωρούμε ότι είναι σχεδόν μια πνευματική εμπειρία που έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει όσο τίποτε άλλο σε μια δεδομένη βραδιά. Όσο μεγαλώνουμε, κι έχοντας παίξει σχεδόν 600 shows, ο στόχος μας έχει συγκεντρωθεί στο να επενδύσουμε χρόνο στις ηχογραφήσεις και στο studio. Tα album συνήθως τα είχαμε για να μας εξασφαλίζουν live εμφανίσεις και περιοδείες. Τώρα το βλέπουμε σαν κάτι πιο μόνιμο και διαχρονικό, που μπορούμε να εξερευνήσουμε διαφορετικούς ήχους, τεχνικές ηχογράφησης, αλλά και μια ευκαιρία να αφήσουμε κάτι πίσω μας που είναι μεγαλύτερο από μας.
“The Four Trees”, “Tertia”, “Walking Season” και 3 λέξεις: αγνότητα, ωριμότητα και αλληλεγγύη. Ποια λέξη από αυτές θα χρησιμοποιούσες για να χαρακτηρίσεις κάθε album;
“The Four Trees” – αγνότητα, “Tertia” – αλληλεγγύη, “Walking Season” – ωριμότητα.
Πρόσφατα ολοκληρώσατε την περιοδεία μαζί με τους HIM. Πιστεύετε ότι ήταν μια παράξενη συνεργασία; Για να είμαι ειλικρινής, όταν το διάβασα, απογοητεύτηκα λίγο, όχι ότι πιστεύω ότι οι HIM είναι μια μπάντα χωρίς ταλέντο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει κάτι τέτοιο, αλλά επειδή θεωρούσα ότι οι fans τους δεν είναι και τόσο ανοιχτόμυαλοι, ώστε να πάρουν πράγματα από τη μουσική σας. Πιστεύετε ότι πήρατε πράγματα από τη συνεργασία αυτή;
Στην αρχή, όντως φαινόταν κάπως παράξενο που μας έκαναν την πρόταση αυτή. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο της καριέρας μας, που νιώθουμε ότι έιναι υγιές για την εξέλιξή μας, να πάρουμε τέτοια ρίσκα, και κοιτάζοντας πίσω είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι που κάναμε αυτή την περιοδεία. Η παρουσία μας δίπλα στους HIM ήταν μια εμπειρία, από την οποία μάθαμε τόσα πολλά σε κάθε επίπεδο, και μας ενέπνευσε να φτάσουμε στο ίδιο επίπεδο επαγγελματισμού με τη μπάντα μας. Μας λέγανε αμέτρητες φορές, τόσο η μπάντα όσο και το crew, ότι η αντίδραση του κοινού στους Caspian ήταν πολύ πιο δυνατή από τις περισσότερες support μπάντες με τις οποίες είχαν περιοδεύσει, ενώ σχεδόν κάθε βράδυ είχα μια ουσιαστική συζήτηση με κάποιον τυχαίο fan των HIM, για το πόσο δυνατή ήταν η πρώτη τους επαφή με το είδος της μουσικής που παίζαμε. Το να βλέπεις τον κόσμο να βιώνει με τέτοιο τρόπο για πρώτη φορά το είδος αυτό, και να έχουν μια συναισθηματική αντίδραση σε αυτό κάθε βράδυ, έκανε όλο αυτό να αξίζει ακόμα περισσότερο. Θα το ξανακάναμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ένα καλλιτέχνης πρέπει να ακολουθεί την ψυχική του ικανοποίηση ή τους fans;
Ανέκαθεν είχα την νοοτροπία ότι ένας μουσικός χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να κάνει ό,τι αισθάνεται, ό,τι είναι φυσικό και αγνό για τον εαυτό του, να δουλεύει όσο πιο σκληρά γίνεται πάνω σε αυτό. Όταν βλέπω κάποιον να παίζει σαν τον Neil Young, είναι ολοφάνερα προφανές ότι ακολουθεί την ψυχική του ικανοποίηση, και συμβαίνει έτσι ώστε εκατομμύρια άνθρωποι καταλήγουν να τους αρέσει αυτό, κάτι το οποίο είναι υπέροχο. Το ίδιο ισχύει και για κάποιον όπως τον Christian Fennesz, αν και πηγαίνει πολύ λίγος κόσμος στα shows του. Το να τροφοδοτείς αποκλειστικά τους fans σε μετατρέπει σε σκλάβο, ενώ η μουσική έκφραση είναι κάτι που έχει να κάνει με την ελευθερία και την αγνότητα.
Πριν από λίγο καιρό, η μπάντα που άνοιξε το πρώτο σας live εδώ στην Ελλάδα, οι Adolf Plays The Jazz στράφηκαν στο crowd funding , προκειμένου ν αολοκληρώσουν τον καινούριο τους δίσκο. Κάποια άποψη πάνω σε αυτό; Θα στρεφόσουν σε μια τέτοια ενέργεια σε περίπτωση που προέκυπταν οικονομικές δυσκολίες;
Δεν κατηγορούμε καθόλου τις μπάντες που στρέφονται στο crowd funding, αν και δεν είναι για εμάς προσωπικά. Θεωρούμε ότι είναι σαν να έχεις μια ή δύο ευκαιρίες για να ζητήσεις από τους fans να προσφέρουν χρήματα, και δεν θέλουμε να πατήσουμε ακόμα αυτό το κουμπί, μέχρι να μην έχουμε καμία απολύτως άλλη επιλογή, όπως αν μας έκλεβαν εξοπλισμό. Το τελευταίο album μας κόστισε $20.000 για να το ηχογραφήσουμε και περάσαμε τρία χρόνια περιοδεύοντας για να μαζέψουμε αυτό το ποσό. Ήταν ένα τεράστιο ρίσκο για εμάς αλλά εν τέλει μας έκανε ακόμα πιο δεσμευμένους στην επιτυχία αυτής της μπάντας. Δεν λέω ότι αυτή η μέθοδος κάνει για όλους, απλά είναι κάτι που δούλεψε για εμάς την συγκεκριμένη περίοδο.
Αν δεν κάνω λάθος, η μπάντα είναι σχεδόν 10 ετών. Πώς έχουν αλλάξει οι Caspian μουσικά στην πάροδο των χρόνων;
Πάντα προσπαθούσαμε να πετύχουμε περισσότερη υπομονή και πάνω απ΄όλα περισσότερο βάθος με τη μουσική μας. Κυνηγώντας αυτό χωρίς να συμβιβαζόμαστε για τις φυσικές μας μουσικές τάσεις και ευαισθησίες, έχει σταθεί η κύρια αρχή μας και μας έχει κρατήσει στο κυνήγι όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω ότι ο κόσμος θα ακούσει τον ήχο μας και θα πλησιάσει κοντά σε αυτό, με κάθε δίσκο, αλλά αυτό είναι κάτι που θα κρίνουν εκείνοι. Νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε καλή τροχιά.
Έχω ζήσει επίσης, μια απώλεια, και γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να το αποδεχτείς (σε περίπτωση που βρεις τη δύναμη να το κάνεις), και να ζεις με αυτό. Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να πας ξανά σε περιοδεία μετά το θάνατο του Chris; Αρκετός κόσμος θα ήθελε το δικό του χρόνο για να ηρεμήσει και να το συνειδητοποιήσει, καθώς όπως γνωρίζω εκτός από bandmate ήταν και πολύ καλός σου φίλος.
Είναι κάτι για το οποίο κανείς μας δεν μπορεί να θέσει με λόγια επιτυχώς. Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να μεταδώσω κάποια μεγάλη σοφία στον κόσμο που έχει βιώσει κάτι παρόμοιο σε τέτοιο μέγεθος στη ζωή του, και να θέσω ένα σχέδιο δράσης πάνω στο πώς να το ανιμετωπίσεις και να προχωρήσεις μπροστά, αλλά αισθάνομαι ότι είναι κάτι πολύ μακριά από μένα. Είχαμε αρκετό χρόνο για να μοιραστούμε τη θλίψη μας με φίλους και οικογένεια. Το να είσαι στον δρόμο, καλώς ή κακώς, έχει γίνει κάτι πολύ συνηθισμένο στις ζωές μας και το να βρίσκεσαι συνεχώς σε κίνηση μπορεί να είναι κάτι υγιές για εμάς τη δεδομένη στιγμή, δεν ξέρω. Η μουσική ήταν ανέκαθεν το αντίδοτο σε αυτό το επίμονο συναίσθημα του κενού και της απώλειας και τώρα περισσότερο από ποτέ, έχουμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε για αυτό τον σκοπό. Το να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον είναι καλό για μας. Ειλικρινά, κάνουμε ένα ένα βήμα στο τέλος της ημέρας.
Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από την τελευταίας σας εμφάνιση εδώ. Καμία ιδιαίτερη ανάμνηση από τότε; Θυμάμαι μια πολύ κλειστή και δεμένη μπάντα, η οποία είχε τεράστια ενέργεια πάνω στην σκηνή, και μία σπασμένη χορδή που σας δημιούργησε πρόβλημα στη μέση του set.
Πάρα πολλές αναμνήσεις να κατονομάσεις. Όπως είπαμε, όταν ανακοινώσαμε αυτές τις ημερομηνίες, μερικές από τις πιο τρυφερές αναμνήσεις μας σε περιοδεία, συνέβησαν σε εκείνες τις δύο σύντομες μέρες την τελευταία φορά. Είδαμε γρήγορα την Ακροπόλη με τα παιδιά της CTS, λίγο πριν μπούμε στο τρένο για Θεσσαλονίκη και θέλαμε να μείνουμε για πολυ περισσότερο. Όπως επίσης πιστεύουμε πως είχαμε το καλύτερο γεύμα που έχουμε φάει ποτέ στο εστιατόριο του φίλου που μας προμόταρε στην Θεσσαλονίκη, το οποίο μας έβαλε σε κώμα. Η ζεστασία του κόσμου εδώ και ο ενθουσιασμός ήταν ασύγκριτα. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου, κατά μήκος της ακτής και βλέποντας όλα αυτά τα παλιά χωριουδάκια και τις φάρμες και τους λόφους…Η λίστα είναι ατελείωτη. Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε πόσο ενθουσιασμένοι είμαστε που επιστρέφουμε στην Ελλάδα.
Σας ευχαριστώ για την συνέντευξη, και θα σας περιμένουμε για μια μοναδική εμφάνιση.
Ευχαριστούμε τόσο πολύ που θα μας έχετε πάλι κοντά σας. Πολύ αγάπη σε όλους.
————————————————————————————————————————————————————————————-
ENGLISH VERSION
Good evening from Greece and Rockin’athens.gr. Before we begin I must tell you how excited I am that im going to see you live again. So, given the fact that most bands, can’t avoid labels, which would you prefer to have next to Caspian’s name? Is that of a post-rock band or an instrumental rock band?
We don’t have any preference when it comes to labels. People can call us post-rock, instrumental rock, emo, whatever – our main priority is for as many as people as possible to hear our music and to accept it for whatever they view it to be.
Live shows, recording in the studio and writing process. With which of these 3 do you feel more close.
Performing live was the reason we started this band and why I got into music to begin with. You can watch YouTube videos of bands all day long behind your computer but nothing compares to being within the same 4 walls together and experiencing the presence of a rock band on stage with whoever else is there with you. We consider it an almost spiritual experience that has the possibility to transport you like nothing else on any given night. As we’ve grown older however and played close to 600 shows, our focus has expanded to seriously invest time into recording and being in the studio. The albums used to exist simply to get us on stage and tour. Now we view them as something more permanent and timeless and as increasingly fertile ground to explore different sounds, recording techniques and a chance to leave a document behind that is bigger than yourself.
“The FourTrees”, “Tetria”, “Walking Season” and 3 words : pureness, maturity, and solitarity. Which word of these would you use to charactarise each album?
“The Four Trees” – pureness. “Tertia” – solitarity. “Waking Season” – maturity.
Recently you went on a tour hith HIM. Don’t you think that, that was an odd cooperation? To be honest when I read about it I was a bit disappointed, not because I believe HIM is a band with no talent, by the way I am not the one who is going to judge that, but because I believed that their average fans aren’t that open minded, to gain things from your music. In the end do you believe you gained things from this cooperation?
It did seem very odd to us when we were offered it initially, absolutely. We are at a point in our career where we feel like taking risks is healthy for our growth and looking back, we are all extremely happy that we did that tour. To be in the presence of a professional, well oiled touring machine with the HIM crew/band was an experience we learned so much from on every possible level, and inspired us to get to the same level of professionalism with our band. We were told countless times by both the band and their crew that the audience reaction to Caspian was much stronger than most other support bands they’ve brought out, and it seemed like every night I had a meaningful conversation with a random HIM fan about how powerful their initial encounter was with this style of music was for them. To see people experience this brand of music for the first time and have a legitimate, emotional reaction to it every night made the whole thing worth it and more. We’d do it over again in a heartbeat.
Should an artist follow his soul’s satisfaction, or his fans?
I’ve always been of the mindset that a musician needs to first and foremost do what they feel is natural and pure for themselves, work as hard as possible at it, and let the chips fall where they may in terms of who it appeals to. When I watch someone like Neil Young perform, it’s patently obvious that he is following his soul’s satisfaction, and it just so happens that millions of people end up liking it which is great. The same goes for someone like Christian Fennesz, even though only a handful of people go to his shows. Catering exclusively to your fans turns you into a slave and musical expression should be all about freedom and purity.
Not long ago, the band that was the opening act on your first live here in Greece, Adolf Plays The Jazz turned to crowd funding so it can complete its new record . Any thoughts on that? Would you turn to such an action if there were financial difficulties?
We don’t fault bands for turning to crowd funding at all, though it’s not for us personally. We feel like you have only one or maybe two real opportunities to ask fans to donate money, and we don’t want to press that button until we absolutely have no other option, such as our gear being stolen or getting some kind of undeniable opportunity that we simply cannot afford. Our last album cost $20,000 to record and we spent three years straight touring to save that amount of money, foregoing paying ourselves in the process. It was a massive risk for us but in the end it made us that much more committed to the success of this band. I’m not saying that method is for everyone at all, it’s just what worked for us at the time and what we are used to now.
If im not mistaken your band is almost 10 years old. How much have Caspian changed musically throughout the years?
We’ve always been trying to achieve more patience and most of all more depth with our music. Chasing that without compromising our natural music tendencies and sensibilities has been our guiding principle and has kept us on the hunt for all of these years. Hopefully people can hear our sound getting closer to that with each record but that is for them to judge. We feel like we are on a good trajectory hopefully.
I too have experienced a loss, and I know how difficult and hard it is to accept it (that is if you find the strength to), and live with it. How difficult was it for you to gather your pieces and go again on a tour after Chris’s death? A lot of people would have wanted their own time to calm down and let this settle in, because as I know apart from a band mate he was also a dear friend of yours.
It’s not something any of us can successfully put into words. Sometimes I wish I could impart some grand wisdom to people who have experienced something of this magnitude in their lives and provide an action plan on how to make sense of it and move forward but I feel like that’s a very long way off for me, if ever. We had a lot of time to process our grief with friends and family. Being on the road has, for better or for worse, become a very familiar part of our lives at this point and always being on the move might be healthy for us right now, I don’t now. Music has always been the antidote to that persistent feeling of emptiness and loss and now more than ever we have an opportunity to try and use it for that purpose. Being around each other is good for us. Honestly, we are just putting one foot in front of the other at the end of the day.
It’s been 3 years since your last performance here. Any special memories from then? I remember a very close and bonded band, which had tremendous energy on the stage, and a broken string which troubled you in the middle of your set.
Too many memories to name. Like we said when we announced these dates, some of our fondest memories on tour ever happened in here in those 2 quick days last time. We got a quick view of the Acropolis last time with you guys before we hopped the train to Thessaloniki and we wanted to stay and soak it in for so much longer. We had what we still consider to be the greatest meal we’ve ever eaten at the promoter’s friends restaurant in Thessaloniki that put us all into a food coma. The warmth of the people here and their enthusiasm was un-parralelled. Staring out the window of the train along the coast and seeing all of the old villages and farms and hills… The list is endless. We can’t convey how excited we are to return to Greece.
Thank you for the interview, and we’ll be expecting you in about a month, for a unique show.
Thanks so much for having us back! Much love to everyone.