Ο Bruce Springsteen δεν είναι ο ίδιος αεικίνητος νεανίας που κάποτε φώναζε για το Αμερικάνικο όνειρο, τα χαμένα όνειρα του working man και κατάφερε να γίνει αγαπητός στον απλό άνθρωπο με τις ιστορίες που κάθε τραγούδι του εξιστορούσε για τους ανθρώπους από το…wrong side of town. Βασικά, είναι το ίδιο αεικίνητος, το “Wrecking Ball” ήταν μία κραυγή γεμάτη οργή και θυμό αλλά ένας καλλιτέχνης τόσο mainstream και γεμάτος εκατομμύρια δολάρια, με τον μέσο όρο εισιτηρίου του να ξεπερνάει τα 7ο ευρώ στις εμφανίσεις του, σίγουρα πια προκαλεί μία σύγχυση με το περιεχόμενο της μουσικής του. Παρ’ όλα αυτά, ουδεμία σύγχυση δεν προκαλεί το γεγονός ότι ακόμη υπάρχει, τολμάει και οι live εμφανίσεις του ξεπερνούν κατά πάρα πολύ το τυπικό ενενηντάλεπτο που έχουν υιοθετήσει πολλοί του ίδιου βεληνεκούς με τον ίδιο. Είναι όμως το Αφεντικό ε; Είναι.
Και ακριβώς λόγω αυτής της τεράστιας καριέρας του αλλά και ακριβώς λόγω του ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που δεν έβαλε ποτέ τον κώλο του κάτω, απολαμβάνοντας τις δάφνες της πολυετούς και υπερεπιτυχημένης καριέρας του, κυκλοφορεί τώρα έναν δίσκο που ονομάζεται “νέος” αλλά αποτελείται από ξεχασμένα τραγούδια που είτε δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας είτε υπήρξαν “διαμαντάκια” των bootlegs, με τρανό παράδειγμα το “American Skin” που απετέλεσε και πηγή αντιδράσεων για το αντι-αστυνομικό του περιεχόμενο, όταν ο ίδιος το παρουσίασε για πρώτη φορά πριν από 14 περίπου χρόνια και το χρησιμοποίησε σε αρκετές στάσεις της περιοδείας του. Ο δίσκος, όπως καταλαβαίνετε, στερούμενος ενός σταθερού concept, πάνω στο οποίο θα πατήσει ο Bruce Springsteen θα μπερδέψει αρκετούς. Εξηγούμαι φέρνοντας το παράδειγμα της συνύπαρξης του “High Hopes” με το “Just Like Fire Would” στο ίδιο album. Ειδικά το δεύτερο, αν κάποιος μου το έβαζε να το ακούσω, δε θα μπορούσα να καταλάβω ότι η κυκλοφορία είναι του 2014.
Ο δίσκος έχει φάει αρκετή δουλειά, όπως είναι λογικό, στην παραγωγή του αφού πρόκειται για τραγούδια με αρκετά έτη ίσως διαφοράς μεταξύ τους, με το ύφος του καθενός να παραπέμπει, ειδικά τους πιο φανατικούς του Bruce Springsteen, και σε μία διαφορετική περίοδο της πλούσιας καριέρας του. Η δε προσθήκη-ανάσταση του Clarence Demons και Danny Federici που πρέπει να συνυπάρξουν με τον Tom Morello στον ίδιο δίσκο καθώς και άλλες αλχημείες, κάνουν ακόμη πιο περίεργο και παράταιρο το album στο άκουσμά του ενώ θεωρώ πως μόνο αλγεινή εντύπωση προκαλούν και οι παρεμβάσεις στην ίδια τη φωνή του Bruce Springsteen με διάφορα εφέ καθώς ηχούν αχρείαστες. Και μόνο το γεγονός ότι η φωνή του ακόμη αντέχει περιοδείες με τρίωρα shows, καταδεικνύει το πόσο άκαιρες ήταν αυτές οι παρεμβάσεις και θα τολμήσω να πω ότι ηχούν ακόμη και προσβλητικές για τον ίδιο.
Σίγουρα, ένα τολμηρό εγχείρημα που δεν βγάζει ένα album-μνημείο. Το χρειάζεται ο Boss; Ίσως όχι. Ευχάριστο άκουσμα αλλά οι κραυγές θυμού και απελπισίας του “Wrecking Ball” ηχούν ακόμη στα αυτιά μου οπότε το εν λόγω εγχείρημα, δύσκολα θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : “American Skin”, “Just Like Fire Would”, “Frankie Fell In Love”
The Bad : Ένα φοβερά μπερδεμένο εγχείρημα με το αποτέλεσμα να μην αντιπροσωπεύει την προσπάθεια που έχει γίνει.
Βαθμολογία: 2.5 / 5
[/stextbox]