Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης κύλισε όμορφα, με το μαγαζί να γεμίζει και να αδειάζει σταδιακά, peak-άροντας κάπου στη μέση όταν έπαιζαν οι Breath After Coma. Εμφανής η όρεξη αλλά και η κούραση μουσικών και κοινού, που πιστοί στο ρόλο τους ο καθένας, έδωσαν και ανταπέδωσαν τα αναμενόμενα σε ένα τόσο έντονο live. Απο το αμερικάνικο 90s indie shoegaze των Blame Canada, στο εξαιρετικά δυναμικό και καλοπαιγμένο alternative rock n’ roll των Breath After Coma, μέχρι το 90s grunge των White Circle, η συγκεκριμένη βραδιά ήταν μια ιδιαίτερη βόλτα στα ποιοτικότερα και πασίγνωστα genres του 1990.
Aνταπόκριση: Γιάννης Πατρώνας / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Αν και δε μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα με το ξεκίνημα των shoegaz-άδων Blame Canada, οι οποίοι αν και πλανώνται σαν ιδέα στο χώρο της μουσικής εδώ και μια 4ετία, έλαβαν τελικό σχηματισμό μόλις πριν μερικούς μήνες, πρέπει να παραδεχτώ ότι μια 5μελής μπάντα που επιχειρεί να γεφυρώσει το shoegaze με την ψυχεδέλεια, το αμερικάνικο indie και το post punk της Βρετανίας έχει να δώσει πράγματα στο ελληνικό κοινό και όχι μόνο, αρκεί να το κάνει σωστά. Αν και νεοσύστατοι, παρουσιάστηκαν αξιοπρεπώς στο Death Disco σε μια από τις πρώτες τους live εμφανίσεις, και δεν τους έλειψε ο ήχος ούτε η διάθεση, αλλά μάλλον ο χαρακτήρας, η ομαλότερη μετάβαση και συνδυασμός όλων, που όμως έχουν άπλετο χρόνο για να διαμορφώσουν.
Εστιάζοντας στο peak της βραδιάς, πρέπει να πω ότι οι Breath After Coma, σχετικά νεοσύστατη μπάντα αφού μετράει μόλις 2 χρόνια από την ίδρυση της, έκλεψαν και με το παραπάνω την παράσταση. Αν κάτι για μένα παίζει ρόλο, και τελικά διαπιστώνω ότι συνειδητά η υποσυνείδητα παίζει και για το ελληνικό κοινό σε γενικές γραμμές είναι το να είναι μια μπάντα true to the bone, και οι ΒΑC είναι και με το παραπάνω μια τέτοια. Ξεκίνησαν το set τους με υφιστάμενες δουλειές, απίστευτα καλοπαιγμένες και έντονες συνθέσεις που αξιέπαινα τους δίνεται ο χαρακτηρισμός του rock n roll όντας alternative.
Να εξηγηθώ: Όντας προϊόν μελετημένου jam τα κομμάτια τους φάνηκε να βγαίνουν φυσικά και εκφραστικά τόσο που ήταν πλήρως αντιληπτό ότι όχι μόνο το είδος αλλά και η εκτέλεση τους (rock n’ roll) από μια μπάντα σαν τους Breath After Coma δε θα μπορούσε να σε αφήσει “στρατιωτάκι ακούνητο αμίλητο και αγέλαστο”. Eν αντιθέσει, σε παρότρυνε να τα σπάσεις όλα γύρω σου και να πας να τερματίσεις το volume στην κονσόλα του ηχολήπτη, που αυτή τη φορά φάνηκε να συνάδει με την ένταση και του κόσμου που είχε το venue, αλλά και της έντασης που έβγαζαν οι μουσικοί. Άψογοι, ακούραστοι, και άρτιοι ηχητικά και εκτελεστικά (η φωνή του frontman πέρα από εξαιρετική, έβγαινε απ τα έγκατα της ψυχής του, θα έλεγε κανείς) παρουσίασαν και επερχόμενες δουλειές από δίσκο ο οποίος είναι στα σκαριά και φαίνεται να υπόσχεται πολλά.
Αφού έκλεψαν τις εντυπώσεις οι Breath After Coma, παρέδωσαν τη σκυτάλη στους White Circle οι οποίοι με τη σειρά τους ανακάλεσαν όμορφα εκείνο το συναίσθημα θυμού και έντασης που αισθάνεται κανείς όταν πρωτοακούει grunge. Πιστοί στο είδος, αλλά με έντονα δική τους προσέγγιση δεν θα έλεγες ότι άφησαν τη βραδιά να κλείσει όμορφα. Τουναντίον έκλεισαν το βράδυ έντονα, και δυναμικά συμπληρώνοντας το σύνολο του event στο Death Disco. Δε θα μπορούσα να σχολιάσω τίποτα πάνω στον ήχο αφού ήταν εξαιρετικός (στο κοινό τουλάχιστον, γιατί δε μπορώ να φανταστώ τι άκουγαν on stage οι μπάντες), που και ηχοληπτικά αλλά και αισθητικά, αφού ταυτιζόταν απόλυτα με το καλοπαιγμένο 90s grunge των White Circle.
Γενικά, ναι, το βράδυ της Πέμπτης κύλισε άψογα, ομαλά και έντονα, και ανέδειξε μια μπάντα (Breath After Coma) η οποία θέλω να πιστεύω ότι όσο παρελθόν δεν έχει πίσω της, άλλο τόσο μέλλον θα έχει μπροστά της, αφού και το υλικό αυτής είναι παραπάνω από αξιόλογο, αλλά και ο ζήλος τους για αυτό που κάνουν και παίζουν, οφείλει να τους ταξιδέψει πολύ βαθύτερα στο χώρο των live εμφανίσεων. Νομίζω ότι αν κάτι έγινε αντιληπτό για μουσικούς και κοινό είναι ότι όσο πιο αληθινά παίζεις αυτό που παίζεις όσο πιο πολύ το γουστάρεις και το κάνεις ανεξαρτήτως γούστου του Αθηναϊκού κοινού, τόσο αυτό θα βρίσκει τον προσανατολισμό του στο ποιοτικό, και θα εντείνει την στήριξή του απέναντι σε μουσικούς με όνειρο ζήλο και χαρακτήρα, μακριά από κόπιες και συνονθυλεύματα πιασάρικων stoner-o-κάτι προσπαθειών.